Είναι ολοφάνερο πως νικήτρια είναι η κ.Γεννηματά. Υπάρχει βέβαια ένα μικρό παράδοξο, που αντίκειται στις αναλύσεις που γίνονταν ως πριν δυό μέρες. Πως δηλαδή αν ο αριθμός των ψηφοφόρων υπερβεί έναν αριθμό – ενδεικτικά αλλά κοστολογημένα, που λέμε ακούγονταν αυτός των 100-130.000 –τότε τα πράγματα θα γινόντουσαν πιο ευνοϊκά για τους άλλους υποψηφίους, κυρίως τον Δήμαρχο και τον αρχηγό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.
Κι όμως, οι δυό εξωπασοκικοί αθροιστικά προσεγγίζουν το 20% .
Μία πρώτη εκτίμηση λέει πως η παρουσία των κκ. Θεοδωράκη και Καμίνη, απεδείχθησαν τα ακλόνητα άλλοθι της νομιμοποίησης μιας απαρχής εμβαλωματικής διαδικασίας με πολλούς βαθμούς απροσδιοριστίας. Η νομιμοποίηση συνεχίστηκε ως το τέλος από όλους τους επιφυλακτικούς – στην «περιούσια κάστα» των οποίων για να καλαμπουρίσουμε ανήκα και ανήκω κι εγώ- , γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, μιας και δεν είχε εμφανιστεί άλλο πλαίσιο.
Κάποια άλλη πρώιμη διαπίστωση μας οδηγεί στην ερμηνεία της προσέλευσης σε αυτή καθαυτή την διαδικασία της κάλπης. Ξέρετε οι κάλπες – ειδικά σήμερα, μέσα στον κατατονικό κόσμο των υπάρξεων – λειτουργούν ως χωνευτήρι των βουβών αποδοκιμασιών ή επιδοκιμασιών. Σε ένα σώμα κοινωνικό περιβεβλημένο από έναν αθέλητο μιθριδατισμό η διαμαρτυρία δια της κάλπης – σιωπηλή και έμμεση – είναι το πρώτο πρόσημο εμφανίσεως δειγμάτων πολιτικής αλλαγής. Και τώρα περισσότερο, πολύ περισσότερο από την αρχή του 2016 και την ΝΔ. , μιας και πέρασαν σχεδόν 3 επιπλέον δύσκολα και βασανιστικά χρόνια.
Το ΠΟΤΑΜΙ και η ΔΗ.ΣΥΜ. – οι συνδιοργανωτές – είναι κατεξοχήν αντιπολιτευτικά κόμματα, και συνεπώς η αθρόα συμμετοχή στην μετεξέλιξή τους είναι και αυτονομημένη από το καθαυτό αποτέλεσμα της εκλογής. Οι ψηφοφόροι είναι πάρα πολλοί ώστε να μην συμπεριλάβεις μέσα την πιθανολόγηση μιας δημοκρατικής πειστικής διαμαρτυρίας κατά του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ , ως ικανό δείγμα της άθροισης των Ελλήνων πολιτών.
Ποιοι έχασαν; Φυσικά ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Καμίνης. Δεν κρίνω αυτό, που είπαν όσο το γεγονός πως αυτό δεν κατέστη αγώγιμο. Βέβαια στην ζωή αυτά, που αντικειμενικά μπορούν να θεωρηθούν ορθά δεν κερδίζουν κατ ΄ανάγκη στην αρχαιρεσία. Η Ιστορία βρίθει τέτοιων – και μάλιστα τεκμηριωμένων – περιπτώσεων.
Όμως ο κ. Θεοδωράκης είχε μια κακή εμφάνιση – που πιθανώς θα ήταν λιγότερο κακή με την ηλεκτρονική, που δεν έγινε μα θα δεν θα έπαυε να είναι κακή – συμβατή όμως με την πτώση του κόμματος αλλά και τις αναταράξεις που υφίστατο μέρος των οπαδών του από τις – τακτικού χαρακτήρα – επιλογές του, οι οποίες επικάλυπταν σαν σαβατεπί αξιόλογες προτάσεις του.
Ο κ. Καμίνης, πολύ πιο πάνω από τον κ.Θεοδωράκη εμφάνισε ένα ανεπαρκές περίγραμμα των θέσεων του στηριζόμενος σε υπερβολικούς νεολογισμούς και ύστερη ΠΑΣΟΚική γοητεία. Άλλο ένα βλαπτικό σοβατεπί των θέσεων, έστω και γενικόλογων.
Η κ.Γεννηματά με τα καθηλωμένα και στάσιμα δημοσκοπικά, έκανε έναν ήπιο αγώνα χωρίς να πει τίποτα παραπάνω – μη σας πω και λιγότερα – από όσα λέει.
Ο κ. Ανδρουλάκης με το καλό ποσοστό που πήρε και με την δουλειά που έκανε είναι αντικειμενικά (σε εσωκομματικό αλλά και εκλογικό επίπεδο ) το αντίπαλο δέος της Προέδρου …εν τω γίγνεσθαι..
Είναι απορίας άξιο το πώς η εγκαλούμενη για την δημοσκοπική στασιμότητα και την απομάγευση – όπως της καταλογίζεται – της πολιτικής πυξίδας του Κέντρου ενίκησε καθαρά με υψηλό ποσοστό. Το να της αποδοθούν συγχαρητήρια αβρότητος είναι το ελάχιστο και αυτονόητο. Και ένας κριτικός ποδοσφαίρου θα συνέχαιρε τους προπονητές της και αυτή για την τακτική, που έφερε την νίκη της.
Η βάση μίλησε. Τα πρόσωπα ωστόσο έχουν την σημασία τους γιατί δίχως την ποιότητα που κομίζουν, η βάση είναι μόνον η ζωντανή κερκίδα .
Για την γνώμη μου η νέα αμιγώς ΠΑΣΟΚΙΚΗ ηγεσία πρέπει συντομότατα να ξεδιπλώσει δύο οδικούς χάρτες ….έναν ακριβέστατο για το κόμμα, που θέλει κι έναν άλλο για πολιτικά ζητήματα, για θέσεις, για οσμώσεις ..για την βύθιση της χώρας, για την Ελλάδα μετά….
Αν δεν συμβεί, τότε το πουκάμισο θα μείνει όπως ήταν και η ροή της πολιτικής θα ακολουθήσει εναλλακτικές διοδεύσεις. Ποια βήματα και πώς. Οι 210.000 λένε πολλά, υπό όρους όμως μπορεί να μην πουν τίποτα παρεχτός την διαμαρτυρία.
Θέσεις, θέσεις, θέσεις και εθνικό πατριωτικό αφήγημα. Σεβόμεθα ιστορίες, αλλά κοιτάμε μπροστά….και σε κάθε περίπτωση η ζωή προχωρά προς τον ορθό και μόνο λόγο, ως ενδιαίτημα μετά από καταστροφή..
Το Προοδευτικό Κέντρο είναι το ζητούμενο κι έτσι ή αλλιώς πρέπει να δομηθεί. Τώρα μπορεί να φύγουν όλα , μπορεί όμως και τίποτα. Η βάση επέλεξε το κατεξοχήν ΠΑΣΟΚΙΚΟ υπόστρωμα, είναι σεβαστό αλλά όλοι πρέπει να αρχίσουμε να πειθόμαστε για το μετά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με αυτόν /ή /ούς, που θα διακονήσουν τις ιδέες – που ακόμα δεν είδαμε – της μεγάλης φιλοδυτικής κοίτης του Κέντρου.