Είχαμε από πάντα, μια κακιά συνήθεια, που δεν λέει να μας ξεκολλήσει.Είχαμε πάντα την εντύπωση, λοιπόν, ότι όλος ο ντουνιάς γυρνάει γύρω-γύρω από εμάς. Το άλας της γης…Για αυτό εξάλλου, βλέπεις διάφορα ανόητα σχόλια, γύρω από το καρακιτσαριό της χθεσινής τελετής στην Πόλη, για την άλωση…
Ο Σουλτάνος και ο Σουλτάνος, και διάφορες αμετροεπείς αρλούμπες περί τη δημοκρατία και άλλα τινά. Στην Τουρκία εάν δεν το πήραμε χαμπάρι, μπήκαν ήδη σε μια νέα εποχή.
Εάν γι παράδειγμα, κάποιος άκουσε προσεκτικά τις δηλώσεις του Γιλντιριμ , μετά την ανάδειξή του σε Πρόεδρο του κόμματος και άρα Πρωθυπουργό, θα το είχε κατανοήσει.
Είπε ο Γιλντιριμ , καθαρά και ξάστερα, πως αυτό που πετύχαμε de facto με τον Πρόεδρο, θα πρέπει να το νομιμοποιήσουμε κι όλας, με το δημοψήφισμα.
Ο Ερντογάν μπήκε στην πολιτική σκηνή, έχοντας αποκτήσει, εκτός όλων των άλλων και ένα προφίλ ήρωα, με αποτέλεσμα μάλιστα να εκλεγεί βουλευτής και να γίνει Πρωθυπουργός, αφού εξέτισε την ποινή για στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων.
Το βασικό του σύνθημα, από την πρώτη στιγμή, απευθύνονταν στον πολίτη, που γνώριζε πολύ καλά τι ακριβώς ζητούσε σε εκείνη τη συγκυρία. Κι επειδή ακριβώς ήταν πολύ πιο κοντά στον Τούρκο πολίτη από ότι ο Κεμάλ, χρόνια πριν, κατάφερε στις εκλογές του ’03, να εξαφανίσει το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, που ήταν σάπιο.
Ναι, ο τούρκος πολίτης έχοντας πλήρη συνείδηση του πολιτικού του χρέους, εξαφάνισε, σε ελάχιστο χρόνο μέσα, το σύνολο του παλιού πολιτικού κόσμου.
Σας θυμίζει τίποτε το γεγονός;;;
Σιγά μη σας θυμίσει.
Η πρώτη οκταετία του Ερντογάν υπήρξε παραγωγικότατη και οι μεταρρυθμίσεις που έφερε, όντως διαμόρφωσαν ένα κλίμα, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό, πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Το ζητούμενο, όμως, ήταν, από την πρώτη στιγμή, ότι δεν είχε αντιπολίτευση.
Και όταν λέμε ότι δεν είχε μιλάμε για παντελή απουσία αντιπολιτευτικού πολιτικού λόγου.
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, εξαέρωσε όλα τα κεντροδεξιά πολιτικά μορφώματα, που βρίσκονταν χρόνια στην πολιτική σκηνή και τα αφομοίωσε. Τελευταίο θύμα του, το εθνικιστικό MHP, το οποίο και διέλυσε στην κυριολεξία, πριν από δυο βδομάδες, στο εθνικό του συνέδριο.
Το έχουμε πει χιλιάδες φορές, οτι ενισχύονταν σημαντικό από πράσινο ισλαμικό δολάριο, που λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου, δεν μπορούσε να εμφανιστεί στις τράπεζες της Δύσης , κυρίως ΗΠΑ και Βρετανία και πέρναγε «ξεπλυμένο» από την Τουρκία.
Και έτσι μια χώρα που πτώχευσε, το 2002, ανέστρεψε την εικόνα της οικονομίας της, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, κυρίως επειδή δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο να παράγει.
Σημειώστε παρακαλώ, την πρώτη οκταετία του Ερντογάν, υπογράφτηκαν και ολοκληρώθηκαν, το νέο Διεθνές αεροδρόμιο της Πόλης και το δεύτερο το Σεμπιχα Γιοκτσεν στην Ανατολία. Υπογράφτηκε δε και το τρίτο αεροδρόμιο που ξεκίνησε να φτιάχνεται ήδη στην Πόλη.
Την πρώτη περίοδο αυτή, επίσης, κατασκευάστηκαν επίσης το αεροδρόμιο της Αγκύρας, το αεροδρόμιο της Σμύρνης , το αεροδρόμιο της Aντάλειας , η υποθαλάσσια σύνδεση ανατολής- ευρωπαϊκού εδάφους, στην Πόλη, όπως επίσης και η τρίτη γέφυρα, που ήδη τελείωσε, συνδέοντας Ευρώπη –ανατολή.
Και, και.
Στην πρώτη αυτή περίοδο, ο Ερντογάν δείχνει και ένα έντονα Ευρωπαϊκό προφίλ, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ψεύτικο, ιδιαίτερα για τη περίοδο που παρουσιάζεται το πρώτον.
Και δεν είναι τυχαίο, ότι σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις αυξάνει διαρκώς το ποσοστό του κόμματος του. Αυτή είναι και η καταστροφή, πιστεύω του μοντέλου, γιατί πράγματι επρόκειτο περί μοντέλου, που δυστυχώς εξόκειλε.
Ο Εντρογαν, σε όλα αυτά τα χρόνια, βασίστηκε από την μια μεριά στον πανίσχυρο παραγωγικό ιστό που είχε στηθεί στον χώρο της μεγάλης βιομηχανίας, με τρόπο πολύ ενδιαφέροντα, εάν θα δούμε μάλιστα τις παρεμβάσεις της Ένωσης Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών, (TUSIAD), που δεν έχει καμία φυσικά αντιστοιχία με τα δικά μας Επιμελητήρια, θα καταλάβει ότι ήδη δημιουργούνταν, ένα πλαίσιο και ένα προφίλ του φιλοευρωπαίου ηγέτη.
Πράγμα για το οποίο, επέμεναν φανατικά και οι υποστηρικτές του, στην απολύτως φιλοευρωπαϊκή αυτή οικονομική ένωση….
Δεν έχω σκοπό να συνεχίσω αναλύοντας τα δεδομένα της τούρκικης οικονομίας. Αλλά είν απολύτως αναγκαίο να γνωρίζουμε με ποιους και τι έχουμε να κάνουμε.
Ο Ερντογάν, κάνει τους «τσαμπουκάδες» του και γελάει βέβαια, με τους λεονταρισμούς, στην κυριολεξία όμως, διαφόρων Σούλτς και Μούλτς.
Η Μέρκελ, πολύ αργά αντιλήφθηκε ή αναγκάστηκε να αντιληφθεί, το πελώριο κενό, που δημιούργησε, η πλήρης απομάκρυνση των Αμερικάνων από την περιοχή και η ανάγκη αναπλήρωσής του.
Γιατί όπως γράψαμε προ τριμήνου, μιλώντας για τη Συρία, οι Ρώσοι ήταν αδύνατον να κρατήσουν, για καιρό, στρατιωτική παρουσία στην περιοχή.
Ο Ερντογάν θα λεονταρίζει αλλά θα έχει απόλυτη ανάγκη τις Ευρωπαϊκές επενδύσεις, στην Τουρκία, όπως επίσης η Ευρώπη θα θυμώνει, αλλά θα έχει απόλυτη ανάγκη, την τούρκικη σύμπραξη.
Χωρίς αυτές τις μικρές κα μεγάλες επενδύσεις από τη Ευρώπη, η τούρκικη οικονομία θα βουλιάξει μέσα σε λίγη ώρα, γιατί το χρέος καταρχάς των μεγάλων εργολάβων, φίλων του Ερντογάν, ξεπερνάει τα 300 δις., καλά διαβάζετε, και οι τράπεζες άμα τη εμφανίση των δανείων όλων αυτών, των κατασκευαστικών κολοσσών, θα εξανεμιστούν από προσώπου γης.
Πρώτη και καλύτερη δε, η κατασκευαστική ΤΟΚΙ και οι τράπεζες που τη στηρίζουν.
Αυτό που χρειάζεται και η Ευρώπη, αλλά κυρίως εμείς οι άχρηστοι, είναι να βρούμε ένα modus vivendi, με τους γειτόνους, που είναι απολύτως απαραίτητο, εάν όντως θέλουμε να πάνε ένα βήμα μπροστά, είναι όμως αδύνατον, με αυτού του είδους τις πολιτικές, που δήθεν αναπτύσσουμε, δεν πρόκειται να πετύχουμε, το οτιδήποτε.
Δηλαδή με μία καθαρά ρωσόδουλη εξωτερική πολιτική, χωρίς κανέναν σαφή προσανατολισμό, πολλά περιθώρια για να αναπτύξεις πολιτικές.
Δεύτερον, επειδή οι τούρκοι βιομήχανοι που παράγουν, μικροί και μεσαίοι, οι μεγάλοι βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη, έχουν ανάγκη να βγουν από την Τουρκία και να αναμετρηθούν με τις δικές τους επενδύσεις, με την ευρωπαϊκή οικονομία, θα έπρεπε να το έχουμε καταλάβει χρόνια πριν, πως έχουν έναν μονόδρομο να ακολουθούσουν.
Να επενδύσουν στην Ελλάδα και να είναι ανοιχτές μετά γι αυτούς οι Ευρωπαϊκές αγορές.
Είναι πολλοί οι λόγοι. Το χρειαζόμαστε κι εμείς, αλλά και αυτοί.
Με αυτή τη λογική κινήθηκε εξ αρχής, η αγωνία μας, για να πετύχει η ακτοπλοϊκή σύνδεση Θεσσαλονίκη-Σμύρνη.
Γι αυτό όμως στο επόμενο επεισόδιο.