Με βάση τις «φωτογραφίες της στιγμής», τις δημοσκοπήσεις των ημερών δηλαδή, αν γινόντουσαν εκλογές την ερχόμενη Κυριακή η εικόνα των αποτελεσμάτων θα ήταν λίγο-πολύ καθαρή. Η ΝΔ θα αναπολούσε την αυτοδυναμία της, το ΠΑΣΟΚ θα αγχωνόταν για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε την επιστροφή του στα «πάτρια» ποσοστά. Τα κόμματα που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, θα εισέπρατταν τη λαϊκή αποδοκιμασία. Αντίθετα, οι κάθε λογής δημαγωγοί και δήθεν αντισυστημικοί λαϊκιστές θα μοίραζαν καρδούλες και κηραλοιφές και θα χόρευαν αλά Τραμπ, τρίβοντας τα χέρια τους επειδή θα είχαν συγκεντρώσει το ένα τρίτο περίπου των ψήφων. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, μόνο που η αναμπουμπούλα είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα αυτή τη στιγμή.
Οι εκλογές, βέβαια, δεν θα γίνουν αυτή την Κυριακή και, αν πιστέψουμε τον Πρωθυπουργό, θα γίνουν μετά από δύο χρόνια. Γι αυτό και τίποτα δεν μπορεί να προδικάσει από τώρα την πολιτική φωτογραφία της χώρας στη «δημοσκόπηση» της κάλπης. Όχι μόνον επειδή η σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα φορτισμένη αλλά και επειδή το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί θα είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτο, αν λάβουμε υπ’ όψιν και τις διεθνείς αναταράξεις, που μπορεί να αποβούν μοιραίες για την παγκόσμια σταθερότητα. Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να προβλέψει, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της ΝΔ, το 2023, ότι δύο χρόνια μετά η αυτοδύναμη πλειοψηφία της θα έβλεπε τα ποσοστά της να κατρακυλάνε στα σημερινά επίπεδα; Και ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι ακραίοι δημαγωγοί θα αναδεικνυόντουσαν σε αρνητικούς πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής;
Για τους λόγους αυτούς η συζήτηση για τις οποιεσδήποτε πιθανές κυβερνητικές μετεκλογικές συνεργασίες δεν είναι μόνον πρώιμη αλλά και σκόπιμα παραπλανητική αφού μεταφέρει στο παρόν την εντελώς αβέβαιη εικόνα της επόμενης Βουλής στην οποία ουδείς μπορεί να προβλέψει πόσα και ποια κόμματα θα συμμετάσχουν καθώς και πόση θα είναι η δύναμή τους. Επιχειρείται, στην ουσία, ο εγκλωβισμός της πολιτικής ζωής - και της αξιωματικής αντιπολίτευσης - ανάμεσα σε δύο εκδοχές: Την κυβερνητική η οποία επιμένει να εμφανίζει την τρίτη κατά σειρά αυτοδυναμία της ΝΔ ως τη μόνη εφικτή απάντηση σε ένα προδιαγραφόμενο - και επαναλαμβανόμενο ίσως εκλογικά - πολιτικό αδιέξοδο και την «προοδευτική» η οποία επιμένει να θεωρεί ότι μόνη εναλλακτική διέξοδος είναι η νεφελώδης συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων. Η διαμόρφωση μιας πειστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, μακριά από λογικές κομματικών σκοπιμοτήτων, απαξιώνεται κι από τις δύο πλευρές.
Ωστόσο, η απουσία κουλτούρας διακομματικών συναινέσεων και συνεργασιών απειλεί να εμπλέξει τη χώρα σε νέες επικίνδυνες περιπέτειες. Η δημοσκοπική εκτόξευση των κάθε λογής εγχώριων λαϊκιστών αλλά και η νέα τραμπική παγκόσμια τάξη πραγμάτων επιβάλλουν σε όλες τις πλευρές σύνεση και ρεαλισμό. Καμιά υπεύθυνη πολιτική παράταξη δεν έχει την πολυτέλεια να «νίψει τας χείρας της» αφήνοντας στους ακραίους δημαγωγούς περιθώρια συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας. Η δυνατότητα σχηματισμού κυβερνήσεων ευρείας συνεργασίας δεν μπορεί παρά να στηριχτεί σε προγραμματική συμφωνία για τις βασικές και επείγουσες εθνικές και κοινωνικές προτεραιότητες καθώς και σε πρόσωπα κοινής αποδοχής. Η διαφορετική, τολμηρή και μεταρρυθμιστική πολιτική ισόρροπης ανάπτυξης, με περισσότερο κοινωνικό κράτος και μείωση των ανισοτήτων δεν θα έρθει ως αποτέλεσμα πολιτικών εκβιασμών ούτε και τεχνητών συγκολλήσεων.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 12/04/2025
Πηγή: www.tanea.gr