Όλοι έσπευσαν να συγχαρούν ως όφειλαν. Από την Προεδρεία τής Δημοκρατίας, το Μαξίμου, κόμματα και φορείς, όλοι, συνεχάρησαν με ανακοινώσεις την άξια και εύχαρι Ολυμπιονίκη Άννα Κορακάκη με τα δυο μετάλλια! Όλοι! Όλοι όσοι εμφανίζονται ως κομήτες και εξαφανίζονται αμέσως με ελαφρά πηδηματάκια, μετά τις τυπικές διαδικασίες των συγχαρητηρίων…
Δεν περιμένω πως θα αλλάξει κάτι που συμβαίνει δεκάδες χρόνια τώρα. Έχει παράδοση αυτή η χώρα σε τέτοιου είδους καμώματα και δεν πτοείται… Τα ένθερμα συγχαρητήρια μπροστά σε κάμερες τής κάθε κυβέρνησης, θαρρείς και εξαερώνονται με κάποιον περίεργο και… σταθερό τρόπο, άμα τη ολοκληρώσει των απαραίτητων ταρατατζούμ.
Διαβάζω από πολλές μεριές τα ατέρμονα παράπονα των αθλητών που δηλώνουν πως μένουν πάντα «απροστάτευτοι» και απογυμνωμένοι από εκείνες τις στοιχειώδεις συνθήκες οι οποίες θα εξασφάλιζαν δυνατότητες προετοιμασίας τους για συμμετοχές σε σοβαρούς παγκόσμιους αθλητικούς θεσμούς. Δεν είμαι αθλητικογράφος για να καταγράψω λεπτομέρειες μιας τέτοιας εγκατάλειψης του αθλητή, αλλά δεν είναι πολλές οι μέρες που έχουν περάσει πριν τους Ολυμπιακούς τού Ρίο και τις καταγγελίες όσων Ελλήνων αθλητών ετοιμάζονταν για τους τόσο σημαντικούς αγώνες.
Τώρα λοιπόν, όλοι χαρούμενοι στην υποδοχή των Ολυμπιονικών και νικητών, με τα λογύδρια και τις τιμές οι οποίες θα κάνουν τον κύκλο τους, σαν να είναι μια θεατρική παράσταση όπου η αυλαία θα κλείσει σε κείνο το χρονικό σημείο που θα ολοκληρωθεί η γιορτή… Αμέσως μετά, όλοι θα μαζέψουν τα πράγματά τους και θα αποχωρήσουν, αφήνοντας τον ρεαλισμό να επικρατήσει και να απλωθεί στο τοπίο… Το καραμπινάτο παράδειγμα που στέκεται από πάνω μας ως εφιάλτης, είναι η… κατάρα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων του 2004 που εγκαταλείφθηκαν και λεηλατήθηκαν από εμάς, αμέσως μετά το πέρας των αγώνων! Φρίκη…
Όλοι γνωρίζουμε αυτό που σημαίνει «η μοναξιά του τερματοφύλακα», «η μοναξιά του καλλιτέχνη», ας προστεθεί και «η μοναξιά του αθλητή», ιδιαίτερα στα εκτός ποδοσφαίρου αθλήματα, εκείνα που συνήθως δεν έχουν σοβαρό οικονομικό τζίρο, με σχεδόν καμία διαπλοκή (εκτός βέβαια από τις θλιβερές περιπτώσεις ντοπαρίσματος)…
Παρακολουθώ, από πιο κοντά όσο να ‘ναι, τα καλλιτεχνικά και μουσικά δρώμενα. Εκεί διαθέτουμε μουσικές δυνάμεις, νέες γενιές πιανιστών, βιολιστών, κιθαριστών κλπ, που διακρίνονται σε διεθνείς διαγωνισμούς οργανωμένους σε χώρες και πόλεις με σπουδαίες μουσικές παραδόσεις, παίρνοντας πρώτα βραβεία! Δεν είδα, δεν άκουσα ούτε για μια φορά στη ζωή μου, περί έμπρακτης συμπαράστασης από τον Πρέσβη ή από άλλο στέλεχος κυβερνητικό (ή-έστω-του πολιτικού κόσμου) σχετικά με την ιδιότητα και την επιτυχία αυτού του βραβευθέντος πολίτη. Θαρρείς και τα βραβεία, οι τιμές αυτές, δεν αφορούν τη χώρα που εκπροσωπεί και αφορά αποκλειστικά και μόνο ατομικά τον solista-διαγωνιζόμενο, ο οποίος λες και δεν είναι κομμάτι του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου…
Βέβαια, στις περιπτώσεις υψηλών διακρίσεων (Ολυμπιονικών μεταλλίων, βραβείων Νόμπελ κλπ, ο μηχανισμός τής πολιτείας λειτουργεί με περισσότερη προσοχή, αφού εκτίθεται πλήρως απέναντι στο κοινωνικό συλλογικό. Γι αυτό και υπερηφανευόμαστε στο άκουσμα των ονομάτων του Κύπριου Πισσαρίδη, των Σεφέρη, Ελύτη, καθώς και τόσων άλλων ονομάτων κυρίως σε αθλητικούς αγώνες, όπως καλή ώρα η Άννα Κορακάκη. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από διακεκριμένους πολίτες που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είχαν καμία απολύτως επικοινωνία με τον κορμό της κρατικής εξουσίας. Δεν υποστηρίζω πως ανακάλυψα την πυρίτιδα! Γνωρίζουμε όλοι σ’ αυτή τη χώρα πως η κρατική συμπαράσταση στην ατομική δημιουργική προσπάθεια, είναι όνειρο απατηλό…
Μια τέτοια αντίληψη, της κοπής του ομφάλιου λώρου από το υπόλοιπο σώμα ενός μέλους τής κοινότητας, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί δυσφορία στον πολίτη, με «δώρο» και παροχή από το κράτος, το συναίσθημα της ορφάνιας.
Πολύ πιθανό, ένα τέτοιο συναίσθημα τού «μοναχικού» αθλητή-καλλιτέχνη-ζωγράφου-ποιητή-συγγραφέα-ηθοποιού-μουσικού, κλπ, να παραμείνει σύνδρομο αξεπέραστο. Από την άλλη, το γεγονός πως η πορεία τού καθενός είναι κατ’ εξοχήν μοναχική, ανοίγει διάπλατα τους δημιουργικούς μοναχικούς ορίζοντες! Κάτι παραπάνω γνωρίζουν οι δημιουργικοί πολίτες των βαλκανικών χωρών, καθώς και εκείνων της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικανικής Ηπείρου…
Ένας μοναχικός κόσμος, θα ανακαλύπτει με επιμονή και αγωνία το βάθος του πνεύματος και των αισθήσεων… Αυτό ήταν, είναι και θα είναι η ανθρώπινη πορεία που δεν θα αλλάξει ποτέ…