Μόνον οι κραυγές των ποιητών
στο παρατεταμένο χάος
φτάνουνε σαν αύρες.
Ηλ. Σιμόπουλος, Οι κραυγές των ποιητών

1. Η δημόσια συζήτηση για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, με την ένταση και έκταση που πήρε 50 χρόνια μετά, αποδεικνύει και την ακύρωση όλων των ηγετών της Μεταπολίτευσης. Οι γνήσιοι ήρωες αναζητούνται ανάμεσα σ’ αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους και όχι σ’ αυτούς που «θυσίασαν» τους άλλους και τις ιδέες της Δημοκρατίας.
Συνεχίζουμε να διαβάζουμε Μανόλη Αναγνωστάκη και κλείσαμε (για πάντοτε ελπίζω) τα φλύαρα, ξύλινα, προπαγανδιστικά, ρηχά κείμενα των υμνητών των Μεγάλων Αλλαγών.

2.Οι ευκολόπιστοι γίνανε δύσπιστοι. Οι έμπιστοι γίνανε παραδόπιστοι. Η εμπιστοσύνη δεν περισσεύει για κανέναν (άνθρωπο, φορέα, θεσμό).
Κανείς δεν δίνει πίστωση χρόνου στη Δημοκρατία.
Με τόσους «άπιστους», τί να πιστέψει ο πολίτης;

3. Ο ρατσισμός και ο αντιρατσισμός γίνονται ένα κουβάρι που δεν λύνεται με νομοθετικές διατάξεις.
Η ξενοφοβία έχει από χρόνια κουρνιάσει στην ψυχή του Έλληνα, ανεξαρτήτως του τι ψηφίζει ή τι πιστεύει.
Η έννοια και το περιεχόμενο του εγκλήματος έχει «σχετικοποιηθεί» και ιδεολογικοποιηθεί (τουλάχιστον γι’ αυτούς που υιοθετούν την καλή βία).
Με αυτά τα δεδομένα, ποιοι πραγματικά, ποιος πραγματικά πιστεύει πως αυτό που κυρίως μας λείπει, είναι το ποινικό δίκαιο και όχι το νέο κοινωνικό συμβόλαιο;

4. Κομματάκια ΠΑΣΟΚ – Συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ – Ομφαλοσκόπηση ΚΚΕ – Με τα σχέδια Β΄, Γ΄, Δ΄, η Αριστερά στο σύνολό της μοιάζει να έχει και πάλι απωλέσει το momentum της Ιστορίας και να φοβάται το σχέδιο Α΄, που δεν είναι άλλο από το να αποφασίσει να ενωθεί και να κυβερνήσει.