Είδα το ντιμπέιτ των υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ

και είπα μέσα κι έξω μου.

-Μπράβο Μανόλη! Επέλεξες σωστά…

Αλλά, ας γενικολογήσω λίγο.

Γιατί ένα ντιμπέιτ 6 ατόμων διαθέτει απ’ όλα.

Θυμό και ψυχραιμία

Συνθηματολογία και επιχειρηματολογία.

Ψυχραιμία και πάθος.

Εφικτά και ανέφικτα.

Παρελθόν και μέλλον

Παρελθόν χωρίς μέλλον

Μέλλον χωρίς παρελθόν

Αφήνω στην άκρη το «αριστερά και δεξιά», ένεκα που μετά την Πρώτη Φορά Αριστερά, μετά την συμμαχία ριζοσπαστών της αριστεράς και αντισυστημικών της δεξιάς, ιδεοληπτικών και ψεκασμένων, μετά την προεδροποίηση Κασσελάκη, μετά την εκπαραθύρωση Κασσελάκη, το αριστερά-δεξιά θέλει ένα δάσος χαρτί για να περιγραφεί και, οικολογικά, δεν είναι καθόλου σωστό. Κάποια επόμενη γενιά θα ανοίξει το «κιβώτιο», θα ασχοληθεί με το κενό και θα βρει τις άκρες της. 

Τι αποκόμισα λοιπόν;

Πρώτα, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα. Εννοώ είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, διαθέτει πολλούς αρμούς πολυσυλλεκτικότητας, καθένας υποψήφιος εκπροσωπεί έκκεντρα μια πολιτική κατεύθυνση, απευθύνεται κυρίως σε μια ομάδα αντιλήψεων χωρίς να απομονώνεται από τις υπόλοιπες ομάδες αντιλήψεων. Εξαιρώ τον Κατρίνη από αυτή την συλλογική εμφάνιση. Έχει πάρει παραμάσχαλα την αυτοαποκαλούμενη «πατριωτική» ομάδα (την πιο επιρρεπή να τις χαϊδεύουν τα αυτιά) και μ’ αυτήν πορεύεται. Και μ’ αυτόν μαζί όμως κλείνει το όριο της πολυσυλλεκτικότητας, δείχνει να μην υπάρχει παραπέρα (ευτυχώς).

Μ’ αυτό τον τρόπο. Ολικά κερδισμένο του ντιμπέιτ είναι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και μερικά κερδισμένοι λίγο ως πολύ ο καθένας των συμμετεχόντων αφού επίμονα και ανεξάρτητα από τις ερωτήσεις (κάποιος το παράκανε) οι απαντήσεις τους απευθύνονταν στου καθενός το ακροατήριο.

Από τον τρόπο που εγώ αντιλήφθηκα προκύπτουν δυο ερωτήματα.

Υπάρχει μια ομάδα πολιτικών αντιλήψεων που μπορεί να πλειοψηφήσει; Ο εκπρόσωπος της θα έχει την ικανότητα αν εκλεγεί να εκφράζει και τις υπόλοιπες;

Γιατί, κακά τα ψέματα, πολυσυλλεκτικότητα σημαίνει πολλά σε ένα, αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση να υπάρχει μεγάλο κόμμα, παράταξη δηλαδή, για να αντιμετωπιστεί το υπάρχον εκλογικό σύστημα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σ’ αυτό το πεδίο ο Ανδρουλάκης «προέδρευσε» σχεδόν 3 χρόνια και δεν πέτυχε τίποτα. Τα ώριμα φρούτα πέφτουν... πέφτουν... πέφτουν από δεξιά κι αριστερά και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δεν παίρνει γεύση. 

Ο Δούκας απευθύνεται σε πολυπληθή ομάδα ναυαγών που έχει ανάγκη διασώστη, με μειωμένες δηλαδή προσδοκίες αρκεί να διασωθούν, δεν δείχνει δυνατότητα να ικανοποιήσει σύγχρονες, λογικές, «εξελικτικές» ανησυχίες του σήμερα των άλλων ομάδων, πόσο μάλιστα ομάδων εκτός βεληνεκούς του σημερινού κόμματος, αναγκαίων για οποιαδήποτε ανατροπή.

Ο καθόλα συμπαθής και ευγενής Γερουλάνος, θα περιοριστώ σε χαρακτηρισμό φίλου που είπε, μου θυμίζει τον Γεώργιο Ράλλη. Ευγενέστατος με δεδομένη την αποτυχία.

Η Νάντια εκτός συναγωνισμού. Δοκιμάζει την τύχη της σε μια κατηγορία που ακόμη δεν την περιλαμβάνει.

Και η Άννα. Με ένα εξαιρετικό για πολλούς, ιδιαίτερα ενδιαφέρον για ακόμη περισσότερους παρελθόν στον μεταρρυθμισμό και τις σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις που το χρησιμοποιεί για να αντιληφθεί και προσαρμοστεί στο μέλλον κι όχι για να το αφηγείται σε αδαείς ή ξεχασιάρηδες «μεταξύ τυρού και αχλαδίου». Ακριβής στις τοποθετήσεις της, λέει τι θέλει να κάνει, εξηγεί γιατί το θέλει, αναπτύσσει πως θα το κάνει, απευθύνεται ονομαστικά στις απαραίτητες ομάδες για να το κάνει.

Αυτό, ναι, το ψηφίζουμε, επενδύουμε πολιτική ελπίδα στο εφικτό, αποφεύγουμε τις εικονικές πραγματικότητες της απατηλής ευδαιμονίας που χωρίς δαίμονες δεν υπάρχει.