Είναι φανερό ότι η επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης που ξεκίνησε πριν από μερικές εβδομάδες με στόχο τη δημοσκοπική ανάκαμψή της, έχοντας ως αιχμές το Μακεδονικό και την καταγγελλόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο Novartis κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Αναμενόμενο. Διότι, ήταν απόρροια πρόχειρου μεν αλλά σκόπιμου σχεδιασμού που δεν αποσκοπούσε να λύσει υπαρκτά προβλήματα αλλά να δημιουργήσει εσωτερικά ρήγματα στα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
Έτσι, επέτυχε το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Συσπείρωσε την αντιπολίτευση, επέτεινε τις ρωγμές μεταξύ των κομμάτων της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης και επαύξησε το χάσμα εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτικών κομμάτων εν μέσω μάλιστα έντονης προκλητικότητας και απειλητικής συμπεριφοράς από τη γειτονική Τουρκία, όπως αποτυπώνεται επιδεικτικά και στην περίπτωση της κράτησης των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Σε μια φάση, που αντιθέτως απαιτείται η μέγιστη δυνατή εθνική συναίνεση, ενότητα και υπεύθυνη συζήτηση σχετικά με τους στόχους και τα μέσα ενός νέου σχεδιασμού στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Ένας τέτοιος σχεδιασμός υπαγορεύεται όχι μόνο από τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή μας αλλά και από την ανάγκη χάραξης μιας Εθνικής Στρατηγικής σε βάθος χρόνου υπό το φως και την προοπτική αυτών των νέων δεδομένων. Συναφής, ασφαλώς, και η συζήτηση για τη διασφάλιση των αναγκαίων πολιτικών και άλλων πόρων και μέσων που θα θωρακίσουν τα εθνικά συμφέροντα για τις παρούσες και μελλοντικές γενιές.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί τόσο στις απαιτήσεις της αναγκαίας εθνικής συνεννόησης όσο και των αναγκών της χώρας. Πολλοί λόγοι συνηγορούν υπέρ της εκτίμησης αυτής. Πρωταρχικά γιατί, ο εγγενής εθνολαϊκισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν αποτελεί μόνο συγκολλητική ιδεολογική ουσία αλλά και μόνιμο τροφοδότη της πολιτικής τους. Ο διχαστικός πολιτικός λόγος και η συνεχής κατασκευή εχθρών αποτελεί όρο της πολιτικής τους επιβίωσης.
Η θεμιτή επιδίωξη παραμονής στην εξουσία έχει στην ουσία αναγορευθεί σε αποκλειστικό πολιτικό στόχο με κάθε μέσο. Εξ ου και τα φαινόμενα της θεσμικής εκτροπής, η προσφυγή σε κάκιστες μεθόδους παλαιοκομματισμού, η διολίσθηση προς τον αυταρχισμό, η νέα διαπλοκή, μήτηρ πάσης διαφθοράς στο δημόσιο χώρο. Αν και έχει προσλάβει βασικά χαρακτηριστικά του παλαιού συστήματος σε ταχύτατο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξακολουθεί να καταγγέλλει με περισσή άνεση το «παλαιό διεφθαρμένο σύστημα».
Η προσπάθεια πολιτικού αποπροσανατολισμού των πολιτών συνεχίζεται αμείωτη. Δεν αρκεί η σκανδαλολογία και η άφθονη λάσπη κατά των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, με όργανα ελεγχόμενους μηχανισμούς. Το νέο αφήγημα περί δήθεν «καθαρής» εξόδου από τα Μνημόνια, με υπαινιγμούς περί μειωμένου πατριωτισμού έναντι όσων αποκαλύπτουν τη νέα πολιτική απάτη, κατασκευάζεται μεθοδικά ούτως ώστε η «έξοδος» να πανηγυριστεί δεόντως με φιλάνθρωπα επιδόματα και άφθονες υποσχέσεις.
Μπροστά στα νέα αδιέξοδα και την προϊούσα φθορά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ως πιθανή ακόμα και μια νέα ρητορεία «ρήξης» και «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους και δανειστές μας, ούτως ώστε να καλλιεργηθεί η αυταπάτη κάποιας αδέσμευτης πορείας μεστής λαμπρού μέλλοντος, το οποίο εμπόδισε προσωρινά η μετά δακρύων υπογραφή του τρίτου και επαχθέστερου Μνημονίου.
Η χώρα έχει επανέλθει εκεί όπου είχε βρεθεί στα τέλη του 2014. Έχοντας χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο παρωχημένων και ιστορικά χρεοκοπημένων ιδεών, ζημιωμένη ανεπιστρεπτί με το υπέρογκο ποσό των 200 δις ευρώ, ένα ολόκληρο ΑΕΠ, όταν αναζητούνται λίγα εκατ. για ανακούφιση των πιο φτωχοποιημένων. Όταν οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι κι όταν έχουν συνθλιβεί σκόπιμα οι μικρομεσαίες και μεσαίες τάξεις. Όταν τα συνήθη φορολογικά υποζύγια στενάζουν από την φορολογική αφαίμαξη.
Όταν είναι πασίγνωστο ότι η χώρα θα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό αυστηρή εποπτεία, με ή χωρίς το ΔΝΤ, με υπό όρους διευθετήσεις του χρέους, με δεσμεύσεις περί υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, με δις ψηφισμένων περικοπών σε συντάξεις και εισοδήματα.
Περί αυτών η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν τηρεί ούτε καν τη δέουσα αιδήμονα σιωπή, αλλά αντίθετα πλειοδοτεί σε θράσος για να συγκαλυφθεί τόσο το έγκλημα της αντιμνημονιακής πολιτικής απάτης όσο και η ανεπανόρθωτη ζημία που έχει προξενηθεί στη χώρα.
Στην αντίπερα όχθη, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αναδιπλωθεί σε πιο συντηρητικές θέσεις για να διατηρήσει την ενότητά της και κατά συνέπεια ελάχιστα πλέον μπορεί να πείσει ότι αποτελεί τη μεταρρυθμιστική εκείνη δύναμη που έχει ανάγκη η χώρα. Η Ν.Δ. μπορεί μεν να εμφανίζει εντυπωσιακή συσπείρωση αλλά είναι προφανές ότι προς το παρόν αδυνατεί να δημιουργήσει τη δυναμική εκείνη που θα έδινε μια θετική κατεύθυνση στην ενδεχόμενη εκλογική της επικράτηση.
Η πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης και της ΝΔ παρέχουν σαφέστατα το σκηνικό μέσα στο οποίο επιθυμούν να εντάξουν την προσεχή εσωτερική πολιτική αναμέτρηση, είτε προκύψει πρόωρα είτε εντός των συνταγματικών προθεσμιών. Σκηνικό ακραίας και επικίνδυνης πόλωσης. Συνθήκες διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές που αντίστοιχες δεν γνωρίσαμε στην Μεταπολίτευση και που απειλούν να συνθλίψουν τον μεσαίο πολιτικό χώρο.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το πολιτικό αυτό σκηνικό προσφέρει μοναδική ευκαιρία στο νεοσύστατο Κίνημα Αλλαγής να προχωρήσει με αποφασιστικότητα στα σταθερά και μελετημένα εκείνα βήματα που μπορούν να το αναδείξουν πρωταγωνιστή των εξελίξεων σε μια δύσκολη πολιτική συγκυρία γεμάτη εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις. Που θα του επιτρέψουν, πράγματι, να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς και να σημειώσει μια τέτοια εκλογική επίδοση που θα του δώσει τη δυνατότητα να καθορίσει αποφασιστικά τη διακυβέρνηση της χώρας προς προοδευτικές κατευθύνσεις.
Εκτιμώ ότι το πρόσφατο Συνέδριο του Κινήματος δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες για μια τέτοια πορεία. Δεν αναφέρομαι στο Πρόγραμμα που καταρτίστηκε και παρέχει σωστές γενικές κατευθύνσεις πολιτικής και το οποίο άνετα εξειδικεύεται και συμπυκνώνεται σε λίγους αλλά κρίσιμους δεσμευτικούς κυβερνητικούς στόχους
Αναφέρομαι στις πολιτικές διαδικασίες, που όπως σχεδιάστηκαν μάλλον θα πρέπει να έχουν σε κάποιο βαθμό ευνουχίσει τον αρχικό ενθουσιασμό των 215.000 πολιτών, που απρόσμενα προσήλθαν στις κάλπες τον περασμένο Νοέμβριο για να εκλέξουν την ηγεσία.
Τα όσα επακολούθησαν, απόρροια του γεγονότος της μεθύστερης απόπειρας συγκρότησης κάποιας ομοσπονδίας κομμάτων και φορέων, περιέπλεξαν τα οργανωτικά και πολιτικά προβλήματα.
Η αίσθηση ότι δεν συγκροτείται ένας νέος πολιτικός φορέας της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης χωρίς αποκλεισμούς, ανοιχτός στην κοινωνία, ισότιμος ως προς τις δυνάμεις που τον αποτελούν, η αίσθηση ότι κυρίως προκύπτει κάποια διεύρυνση του υπάρχοντος παλαιού κομματικού σχήματος και η ανησυχία ότι δεν έχει επιτευχθεί η επιθυμητή πολιτική ενότητα ούτε η βεβαιότητα για απρόσκοπτη συμπόρευση πριν και μετά τις εκλογές, επανέφεραν έναν σκεπτικισμό στους πολίτες, πράγμα που απεικονίζεται και στις δημοσκοπήσεις, που εμφανίζουν το Κίνημα Αλλαγής απλώς να αθροίζει τις δυνάμεις που το συγκροτούν χωρίς ιδιαίτερη δυναμική.
Γι αυτό, τόσο η Πολιτική Κίνηση των ΜΕΤΑρυθμιστών της Αριστεράς όσο κι εγώ προσωπικά που υπήρξαμε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της δημιουργίας του Νέου Φορέα χωρίς αποκλεισμούς και αφιερώσαμε, με επιμονή και θάρρος, όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία του, διατηρούμε επιφυλάξεις για μια σειρά από ζητήματα. Υπάρχουν προβληματισμοί και ενστάσεις.
Ασφαλώς, κανένας δεν υποστήριξε ότι όλα τα αναμενόμενα προβλήματα της γέννησης θα μπορούσαν να επιλυθούν πάραυτα ως δια μαγείας. Αν όμως οι δεδομένες δυσκολίες δεν προβλέφθηκαν για να αντιμετωπιστούν, αλλά αντιθέτως σ’ αυτές προστέθηκαν καινούργιες, τότε δεν αρμενίζουμε καλά.
Όπως σε κάθε δύσκολη φάση του εγχειρήματος έτσι και τώρα αισθάνομαι την ανάγκη απλώς να κρούσω τον κώδωνα των ανησυχιών και να υποστηρίξω την ανάγκη μιας πιο μελετημένης πορείας.
Εύχομαι η πορεία να διορθωθεί άμεσα πριν είναι αργά.
Καλή Ανάσταση