Η επικαιρότητα έστρεψε τη ματιά της για 2-3 μέρες στα θύματα της Λαμπεντούζα. Οι εικόνες των τεράστιων αιθουσών με τα δεκάδες φέρετρα στη σειρά δεν (πρέπει να) άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Και μετά τι; Η Liberation σε μια πρόσφατη έρευνά της προσπάθησε με τη συνεργασία των ΜΚΟ να καταγράψει τις απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές στους «δρόμους» της μετανάστευσης από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στους δρόμους που η ελπίδα για ζωή συναντά τον θάνατο. Είναι 20.000 τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και επισημαίνει ότι «τα πτώματα που εντοπίζονται κρύβουν ενδεχομένως όλα αυτά που δεν έχουν ποτέ βρεθεί».
Πριν ακόμα φύγει από το κάδρο η ιστορία της Λαμπεντούζα, οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού. Αιτία της κινητοποίησης η Leonarda Dibrani, μια νεαρή κοπέλα από το Κοσσυφοπέδιο που συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα κατά τη διάρκεια σχολικής εκδρομής και απελάθηκε. Δύο γεγονότα εκ πρώτης όψεως άσχετα, αλλά τελικά απολύτως συνδεδεμένα μεταξύ τους. Τόπος κοινός η πλήρης έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης, εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι τα κονδύλια που παρέχονται από την ΕΕ στις χώρες υποδοχής για τη φιλοξενία και την απέλαση των οικονομικών μεταναστών συνιστούν πολιτική. Και εν πάση περιπτώσει δεν μπορούν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια, η δε πολιτική να προσομοιάζει με αυτήν των χωματερών επειδή οι ακροδεξιοί έχουν επιβάλει την ατζέντα τους.
Πολύ σωστά η ελληνική προεδρία βάζει ως πρώτη προτεραιότητα το θέμα της μετανάστευσης και την αναθεώρηση της συμφωνίας του Δουβλίνου. Είναι καλή και η στιγμή. Σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Bild, ο Σουλτς ζήτησε να υπάρξει «δικαιότερη κατανομή των προσφύγων μεταξύ των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ο Ολάντ μετά τα τελευταία γεγονότα είναι με την πλάτη στον τοίχο, η ιταλική κοινωνία είναι ανάστατη από την Αριστερά ως τον Πάπα. Η συμμαχία του ευρωπαϊκού Νότου που την επικαλούμαστε στα δύσκολα και που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ, στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να συσπειρωθεί. Για ένα θέμα που αφορά ανθρώπινες ζωές. Επειδή τα φέρετρα δεν παρατάσσονται ούτε στην Αλεξάντερ Πλατς ούτε στην Πλας Κονκόρντ. Είναι στη Λαμπεντούζα, στο Γιβραλτάρ και στον βυθό του Αιγαίου. Και επειδή η Μεσόγειος από πηγή ζωής και πολιτισμού μεταλλάσσεται σε τάφο των απελπισμένων.