Η απόφαση στο Ελσίνκι, στην ουσία είχε τρεις στοχεύσεις.
Η πρώτη και προσωπική τελείως στόχευση, του συγχωρεμένου Κρανιδιώτη, ήταν να τρουπώσει η Κύπρος, ακόμη και με ψέματα και Τάσσους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η δεύτερη, όπως την παρουσιάζει και ο Κώστας Σημίτης, ήταν να συζητηθεί πια ανοικτά, το θέμα της Χάγης, όπως το είπε «να ανοίξει ο δρόμος για τη Χάγη».
Η τρίτη όμως, ήταν και η πιο σημαντική και ουδείς αναφέρεται σε αυτήν… Αφορούσε τη δημιουργία ενός κλίματος, ήπιου και συνεργατικού, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Σίγουρα και ο πλέον αφελής, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι συνυποσχετικό για τη Χάγη, δεν υπογράφεται σε καμιά περίπτωση, ανάμεσα σε δύο χώρες που επί της ουσίας «σφάζονται».
Πράγμα που σημαίνει, πως πρώτη προτεραιότητα, είναι η δημιουργία ενός κλίματος συνενωτικού, για να μπορέσει να υπογραφεί και το συνυποσχετικό.
Αυτό είναι το σημαντικό της απόφασης στο Ελσίνκι, που κάνεις δεν τολμάει να αναφέρει, γιατί προφανώς κανένας δεν έχει αντιληφτεί και δεν θέλει να αντιληφτεί, την απόφαση αυτή ως, πρώτη τροχιοδεικτική βολή, που άπαντες θέλαν να ξεχάσουν στην ελληνική πλευρά. Ιδίως δε μετά το 2004 ο τουρκοφάγος Μολυβιάτης, και η άθλια καμαρίλα που κουβαλούσε από κοντά, πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων, τα όποια θετικά μπορούσαν να ξεπηδήσουν από αυτή την συμφωνία.
Το χειρότερο δε είναι πως, κάποιοι που πανηγυρίζουν, παραδείγματος χάρη για την εμφάνιση Βενιζέλου, δεν μας λένε τίποτε στο δια ταύτα. Γιατί και ο Βενιζέλος, ομιλεί περί Χάγης, αλλά Χάγη υπ αυτές τις συνθήκες….. Είμαστε τρελοί ή θέλουμε να το παίζουμε πανηγυρτζήδες;
Στη Τουρκία σήμερα, ένα είναι καθαρό… Οι οικονομικές πληγές της πολιτικής Ερντογάν, έχουν αρχίσει και αποσταθεροποιούν, στην κυριολεξία, την οικονομία.
Κυρίως όμως, γεμίζει αβεβαιότητα τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Και όταν λέμε μικρές και μεσαίες για την Τουρκία, θα έχετε στο μυαλό σας επιχειρήσεις με πάνω από 200 εργαζόμενους έως και 2000. Η πλειοψηφία αυτών των επιχειρηματιών, ζητά διέξοδο προς το εξωτερικό. Και εξωτερικο γιαυτους σημαίνει Ευρώπη…
Οι μεγάλοι οίκοι, η αφρόκρεμα της TUSIAD, για παράδειγμα, βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη και δεν αναφερόμαστε σε αυτούς γιατί δεν γυρίζουν καν να μας δουν. Εδώ μιλάμε για μεγέθη, πολύ μακράν αυτών που θα μπορούσαμε να αντέξουμε.
Οι μικρές όμως και μεσαίες επιχειρήσεις, ιδίως της παραλίας, που βρίσκεται και σε μια διαρκή αντιπαλότητα με τη Πόλη και την Άγκυρα, ζητούν διέξοδο. Και αυτή τη διέξοδο μπορούν να τη δώσουν, σοβαρές ελληνικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η τελείως λαθεμένη στόχευση των πολιτικών της κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων. Κανείς από όσους κελαηδάνε, μεγάλος, ισχυρός και σοβαρός εκ Δυσμών, δεν πρόκειται και δεν εμπιστεύεται να έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα. Χιλιάδες οι λόγοι να μην τους αναλύω. Όποιος δεν το κατάλαβε, 10 χρόνια τώρα, τι να πώ….
Η μόνη λύση είναι να προσεγγίσουμε και να προσελκύσουμε τούρκικα κεφάλαια, για επενδύσεις στη Ελλάδα.
Και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν με αυτό τον τρόπο και πλούτος θα παραχθεί με αυτόν τον τρόπο και φυσικά θα φανούν οι δείκτες ανάπτυξης προς τα που οδηγούν.
Πιο απλά δεν μπορώ να τα πω.
Η αλλαγή προσανατολισμού ακόμη και στο παραγωγικό μοντέλο, δεν σημαίνει ούτε Δανία του νότου, ούτε Νορβηγία, ούτε τίποτε από αυτά. Σημαίνει συμπόρευση με τη γειτονιά μας, και σταθερή αναπτυξιακή προοπτική, σε όλους τους τομείς που μας αφορούν και έχουμε τη δυνατότητα πραγματικής σύμπραξης. Γιατί η Τουρκία, εκτός όλων των άλλων, μας ανοίγει δρόμους προς Ανατολάς, προς τη λεγόμενη Ευρασία, όπου πραγματικά θα έχουμε τη δυνατότητα και κεφάλαια να αντλήσουμε και άλλους πόρους να εξοικονομήσουμε για την ανάπτυξη. Και τις θεωρητικολογίες να τις αφήσουμε. Αργότερα θα έχουμε καιρό για αναστοχασμό.
Προς Θεού όμως, μακριά από επιμελητήρια και άλλους τέτοιου τύπου θεσμούς… Δεν πρόκειται να βρούμε ούτε μια περίπτωση που να προχωρήσει μέσα από τη γραφειοκρατία και την καμαρίλα των «θεσμών» ετούτων…