«ΠΑΡΕ ΤΗ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΣΟΥ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝ’ ΤΗ ΤΕΧΝΗ»

«Σας αγαπώ όλους. Θα πρέπει να με συγχωρήσετε, αλλά έχω χάσει τη φωνή μου θρηνώντας αυτό το σαββατοκύριακο, και πρόσφατα έχω χάσει το μυαλό μου γι’ αυτό θα πρέπει να διαβάζω όσα λέω.
Σ’ ευχαριστώ Ένωση Ξένων Δημοσιογράφων του Χόλυγουντ. Και παίρνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο Χιου Λώρι, εσείς και όλοι μας σε αυτή την αίθουσα ανήκουμε σε ένα από τα πιο διαβεβλημένα κομμάτια της Αμερικανικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή. Σκεφτείτε το: Χόλυγουντ, ξένοι και δημοσιογράφοι.
Τι ακριβώς είμαστε, τι είναι το Χόλυγουντ; Ένα σύνολο ανθρώπων από άλλα μέρη. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και εκπαιδεύτηκα σε δημόσιο σχολείο στο Νιου Τζέρσεϋ. Η Βαϊόλα Ντέιβις γεννήθηκε σε δωμάτιο αγροκαλλιεργητών στη Νότια Καρολίνα και πήγε στο Σέντραλ Φολς, στο Ρόντ Άιλαντ. Η Σάρα Πόλσον γεννήθηκε στη Φλόριντα και μεγάλωσε μόνο με τη μητέρα της στο Μπρούκλιν. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ ήταν μία από οικογένεια 7 ή 8 παιδιών στο Οχάιο. Η Έιμι Άνταμς γεννήθηκε στη Βιτσέντσα της Ιταλίας και η Νάταλι Πόρτμαν γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Πού είναι τα πιστοποιητικά γεννήσεώς τους; Η πανέμορφη Ρουθ Νέγκα γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, μεγάλωσε στην Ιρλανδία και είναι υποψήφια εδώ υποδυόμενη ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη της Βιρτζίνια.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, όπως όλοι οι υπέροχοι άνθρωποι, είναι Καναδός. Και ο Ντεβ Πατέλ, γεννήθηκε στην Κένυα, μεγάλωσε στο Λονδίνο και παίζει έναν Ινδό που μεγαλώνει στη Τασμανία. To Χόλυγουντ λοιπόν πορεύεται με ξένους και αν τους διώξουμε όλους, δε θα μείνει τίποτα πέρα από το να βλέπετε ράγκμπι και διάφορες πολεμικές τέχνες – που δεν είναι ακριβώς τέχνες.
Μου έδωσαν τρία δευτερόλεπτα για να μιλήσω, να λοιπόν: Η μόνη δουλειά του ηθοποιού είναι να μπαίνει στις ζωές των ανθρώπων που είναι διαφορετικοί από εμάς και να σας κάνει να νοιώσετε τι νοιώθουν αυτοί, και υπάρχουν πολλές, πολλές σπουδαίες και δυναμικές ερμηνείες που έκαναν αυτό ακριβώς.
Αλλά υπήρχε μια ερμηνεία φέτος με την οποία έμεινα άναυδη, έβαλε το αγκίστρι της στην καρδιά μου. Όχι επειδή ήταν καλή, δεν υπήρχε κάτι καλό σε αυτή, αλλά γιατί ήταν αποτελεσματική και τελικά πέτυχε τη δουλειά της. Έκανε το κοινό της να γελάσει δυνατά. Ήταν η στιγμή που ένα άτομο ζήτησε να καθίσει στην πιο αξιοσέβαστη θέση αυτής της χώρας υποκρινόμενος έναν ανάπηρο δημοσιογράφο, με τη σιγουριά ότι υπερέχει σε προνόμια, εξουσία και ικανότητα να απαντήσει. Αυτό πραγματικά ράγισε τη καρδιά μου όταν το είδα και ακόμη δε μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου επειδή δεν ήταν σε ταινία, ήταν στην πραγματική ζωή. Κι αυτό το ένστικτο του εξευτελισμού, όταν υποδεικνύεται από έναν δυνατό, επηρεάζει την ζωή πολλών αφού δίνει την άδεια σε άλλους ανθρώπους να κάνουν του ίδιο. Η έλλειψη σεβασμού φέρνει έλλειψη σεβασμού, η βία φέρνει βία και ;όταν οι δυνατοί χρησιμοποιούν τη θέση τους για να εκφοβίζουν τους άλλους, τότε χάνουμε όλοι.
Αυτό φέρνει την κουβέντα στους δημοσιογράφους. Χρειαζόμαστε Τύπο με αρχές για να ελέγχει την εξουσία και να αποκαλύπτει. Γι’ αυτό οι ιδρυτές του έθνους έβαλαν τον τύπο και τις ελευθερίες του μέσα στο Σύνταγμα μας. Γι’ αυτό λοιπόν ζητώ και από την Ένωση Ξένων Δημοσιογράφων του Χόλυγουντ αλλά και από όλους μας να στηρίξουμε την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων, γιατί θα τους χρειαστούμε για να προχωρήσουμε και θα μας χρειαστούν για να διαφυλάξουν την αλήθεια.
Και κάτι τελευταίο – μια μέρα κατά τη διάρκεια κάποιων γυρισμάτων, γκρίνιαζα για κάτι, μάλλον γιατί έπρεπε να δουλέψουμε μέχρι το δείπνο ή παραπάνω ώρες, δε θυμάμαι, και ο Τόμι Λι Τζόουνς μου είπε, «δεν νομίζεις, Μέριλ, ότι είναι προνόμιο απλά να είσαι ηθοποιός»; Ναι, είναι και πρέπει να θυμίζουμε ο ένας στον άλλο αυτό το προνόμιο και την ευθύνη που έχουμε για ενσυναίσθηση. Πρέπει να είμαστε όλοι περήφανοι για τη δουλειά που τιμάται σήμερα.
Όπως είπε και η φίλη μου, η πρόσφατα χαμένη Πριγκίπισσα Λέια (Κάρι Φίσερ), πάρε την ραγισμένη σου καρδιά και κάνε την Τέχνη. Σας ευχαριστώ».