Μέρος γου και τελευταίο

Μιχάλης Τριανταφυλλίδης 06 Νοε 2015

Εννοείται περί την Τουρκίαν…

Και αφού  σιγήσανε τα όργανα, από τους πανηγυρισμούς και τις αψιμαχίες, περί των λαθών των ηττημένων, αρχίσαμε να ερχόμαστε στα συγκαλά μας.

Ο Ερντογάν, όπως θα ήταν φυσικό, ανοίγει την  ατζέντα  της αλλαγής, του Συντάγματος και του πολιτεύματος.

Ήρεμα, αλλά επίμονα.

Από την άλλη, αρχίζουν να φαίνονται και οι επιλογές, οι περισσότερο φιλοευρωπαϊκές, που θα μπορούσε να κάνει ο Ερντογάν, όπως η περίφημη χθεσινή του δήλωση «Αφού βομβαρδίζει το ISIS, ο Πούτιν, τι περίμενε,  ότι δεν θα  αντιδρούσαν βίαια;».

Παρ’ όλα αυτά,  συναντιέται με τον Πούτιν, για να συζητήσουν μία σύμπλευση, έστω, στο σημαντικό ζήτημα, της αντιμετώπισης του Ισλαμικού κράτους και του ISIS.

Και ήδη προαναγγέλλεται συνάντηση με τον Πούτιν, για το θέμα αυτό. Αλλά συναντήσεις έγιναν  και στο Αρμπίλ, την πρωτεύουσα  του κουρδικού Ιράκ, όπου ως γνωστόν υπάρχουν από πολύ καιρό τώρα, συνομιλίες, όχι μόνον φυσικά  για τα πετρέλαια,  που μάλλον όλα δείχνουν ότι έχουν συμφωνηθεί, στο σύνολό τους, και η κίνηση  του Κουρδικού πετρελαίου, αλλά και ο τρόπος συνεργασίας, στην αντιμετώπιση  του Ισλαμικού κράτους.

Στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ξεκίνησε ήδη  η μουρμούρα και η γκρίνια. Και μάλλον απολύτως δικαιολογημένα.

Το CHP σαρώνεται στην κυριολεξία,  για πολλοστή φορά,    και είναι φυσικό να αναζητηθούν ευθύνες, από τον αρχηγό του.

Ένα κόμμα βαριά γερασμένο, δεν μπορεί με τίποτε να πείσει, κυρίως όμως να αντιμετωπίσει με τρόπο αποτελεσματικό,  τον Ερντογάν  και το ΑΚΡ, που ηγεμονεύουν πανηγυρικά σε αυτή την κρίσιμη περίοδο.

Χρειάζεται ριζική ανανέωση το κόμμα του Μουσταφά Κεμάλ και δεν είναι δυνατόν απλά με την ιστορικότητα, να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους.

Η Τουρκία βρίσκεται σε μια καμπή. Χρειάζεται κατεπειγόντως νέο πολιτικό προσωπικό.

Και ο Μπαχτσελί, μεγάλος είναι, και φυσικά ανθίσταται δηλωνοντας οτι ακολουθεί τις βασικές αρχές του κόμματος του, ιδίως στα θέματα του κουρδικού…

Εξ άλλου η επίμονη άρνηση του, στις 12 θέσεις του Νταβούτογλου, για το κουρδικό, του επιρρίπτουν την ευθύνη οτι οφείλεται η μεγάλη ήττα του ΜΗΡ…

Όποια και να είναι η προοπτική, με δεδομένο το πελώριο προσφυγικό πρόβλημα, που καθηλώνει κάθε έννοια ανάπτυξης, αυτή την περίοδο στην χώρα αυτή, η οποία καλείται να λύσει κάποια μακροχρόνια της, πλέον, προβλήματα , πρέπει να βρεθούν πολιτικές  και κυρίως άμεσες  λύσεις, στις οποίες φυσικά, η σημερινή συγκυρία των εσωτερικών συγκρούσεων, για το στερέωμα της δημοκρατίας τίθεται ως πρωταρχικός στόχος και αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του τούρκικου λαού…

Ο Ερντογάν, κυρίαρχος  του παιχνιδιού, θα δείξει, όσο γίνεται περισσότερο, το φιλοευρωπαϊκό του πρόσωπο και  θα επιδιώξει κινήσεις, που ναι μεν περιέχουν  έντονο το στοιχείο του ηγεμονισμού, σίγουρα όμως δεν είναι αυτό το οποίο θα τρομάξει τους Ευρωπαίους, ιδίως στη σημερινή συγκυρία.

Περισσότερο τους τρομάζει η υπόθεση με τα πανηγύρια και τις αθλιότητες με τους ξένους, του Τσίπρα ,  παρά οι όποιοι λεονταρισμοί,  του  ακίνδυνου πια για την Ευρώπη,  Ερντογάν.

Τα βασικά στοιχεία τα οποία απαιτούνται σήμερα, είναι,  να κατανοήσει η Ελληνική εξωτερική πολιτική, ότι στην περιοχή αυτή, όπου ακολουθήθηκαν μύριες όσες αθλιότητες,  που ονομάστηκαν κατά καιρούς εθνικές πολιτικές και υπογράφονταν από πραγματικούς ολετήρες,  που ουδόλως τους ένοιαζε το που πήγαιναν τα πράγματα και σήμερα τα πληρώνουμε ως επίχειρα της ανοησίας μας, απαιτείται να σχεδιάσουμε, να σχεδιάσουμε επαναλαμβάνω, μιαν εθνική πολιτική…

Γιατί μετά την άθλια ημιεπίσημη, αλλά ολοφάνερα ανόητη αντίληψη, για την εξωτερική μας πολιτική, που πρεσβεύει  το δόγμα , ο εχθρός του εχθρού μου, σύμμαχος και συνοδοιπόρος μου, που οδήγησε σε πλείστες όσες  απερίγραπτες αθλιότητες, βρισκόμαστε σήμερα εγκλωβισμένοι, σαν χώρα,  σε μονόδρομους που μόνοι μας δημιουργήσαμε και καταλήξαμε να παγιδευτούμε, μέσα σε αυτούς.

Ο Ερντογάν θα είναι ο Τούρκος ηγέτης, που θα λύσει το Κυπριακό.

Κι αυτός ο αμετανόητος βιαστής,  κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, προκειμένου να προωθηθούν οι στόχοι του, μπορεί να προταθεί και για Νόμπελ ειρήνης, όπως κάποτε ο Κεμάλ προτάθηκε από τον  Βενιζέλο.

Την δε σημαντικότατη προσωπικότητα, της δεκαετίας εκείνης , που κράτησε ανοιχτή την πόρτα για την επικοινωνία , μεταξύ Κεμάλ και Βενιζέλου, τον  περίφημο δημοκράτη, δημοσιογράφο και εκδότη της εφημερίδας «ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ»,  Νίκο Καστρινό, πότε δεν τίμησε αυτό το κράτος, αυτή η μαραγκιασμένη από την υγρασία, πόλη μας.

Σήμερα είναι η ευκαιρία,  να αναπτυχθούν οι συνεργασίες και οι σχέσεις με την Τουρκία , όχι με την μορφή του άθλιου ελληνοτουρκικού τουρισμού, «της φιλίας και της αδελφοσύνης» των προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά, των πραγματικών σχέσεων, που οδηγούν  στη διαμόρφωση  θεσμών επικοινωνίας και όχι  φιλίες  πάνω στο φαγοπότι  και στον έντονο φολκλορισμό.

Ποιος όμως θα τα κάνει αυτά;

Ο τουρκοφάγος υπηρέτης ξένων αφεντάδων, ή ο ανήμπορος και αδιάβαστος, εφόλης της ύλης, αναπληρωτής του;

Ήθελα να ‘ ξερα από αυτό το απελέκητο ξύλο, τι  έβρισκαν και θαύμαζαν οι φιλελέδες αναγνώστες της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ;;;

Εμείς ξεκινάμε, πάντως, λίαν συντόμως…

Όστις βούλεται, ας κοπιάσει από κοντά.