Τη στιγμή που οι θεωρίες περί του τέλους των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών έμοιαζαν να επιβεβαιώνονται, η Γερμανίδα καγκελάριος βάλθηκε να αποδείξει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, ότι υπάρχουν ακόμα ηγέτες που μπορούν να παίρνουν θαρραλέες αποφάσεις, κόντρα στο ρεύμα της εποχής και έχουν το σθένος να αναλάβουν και το βαρύ πολιτικό τους κόστος.

Στη χώρα μας, από την εποχή του Κώστα Σημίτη έχουμε να δούμε τέτοιο πολιτικό ηγέτη.
Η στάση της Άνγκελας Μέρκελ στο μεταναστευτικό ζήτημα που έχει γίνει πονοκέφαλος για ολόκληρη την Ευρώπη βάζοντάς την σε μεγάλες κι επικίνδυνες περιπέτειες, είναι χαρακτηριστική του τρόπου που κυβερνάει τη Γερμανία τα τελευταία 13 χρόνια. Δεν δίστασε να αναλάβει το πολιτικό ρίσκο της εκλογικής εκτίναξης του ξενοφοβικού κόμματος AfD, δεν δίστασε – και δεν διστάζει – να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την παραμονή της στην καγκελαρία, βλ. την σύγκρουση των ημερών με τους «Χριστιανοκοινωνιστές» της Βαυαρίας, προκειμένου να μείνει σταθερή κι ανυποχώρητη στις απόψεις της.

Η δήλωσή της άλλωστε, μετά την εκλογή Τραμπ, ότι η Ευρώπη δεν έχει να περιμένει τίποτα πια από τους Αμερικανούς και ότι πρέπει να βαδίσει στηριγμένη στις δυνάμεις της, δίκαια την ανέδειξαν και σε σύγχρονη ηγέτιδα της Ενωμένης Ευρώπης.

Πριν 4 σχεδόν χρόνια, όσοι τολμούσαν να εκφράσουν και την παραμικρή συμπάθεια έστω προς την Γερμανίδα καγκελάριο, διαπομπευόντουσαν από τους λαύρους αντιμνημονιακούς ως Μερκελιστές και γερμανοτσολιάδες. Τώρα πια, στρογγυλοκαθισμένοι στο Μαξίμου οι διαπομπευτές τραγουδάνε «GOD SAVE MADAME MERKEL »