Η αποχώρηση της Μέρκελ από την καγκελαρία αποτελεί ασφαλώς ένα σταθμό στην πολιτική ιστορία της Γερμανίας αλλά και στην πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο χαρακτήρας που αποφάσισε να δώσει στις συναντήσεις της, σε όλη αυτή την περίοδο του «αποχαιρετισμού», είναι ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο διαχειρίστηκε τη θητεία της και της αγωνίας της να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση της εξουσίας στον διάδοχό της, ανεξάρτητα αν αυτός προερχόταν από το κόμμα της.
Η αποχαιρετιστήρια ομιλία της στο τελευταία Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κάθε άλλο παρά τυπική ήταν. Ανέπτυξε τις απόψεις της για τα επόμενα βήματα της Ενωμένης Ευρώπης με γνώμονα όπως πάντα την προσφιλή της οικονομική αυστηρότητα. Το ίδιο έκανε και στις μέχρι τώρα συναντήσεις της με κρατικούς ηγέτες, εκφράζοντας ανοιχτά τις γεωπολιτικές και άλλες διαφωνίες της όπου θεώρησε ότι έπρεπε να το κάνει. Ασφαλώς θα κάνει το ίδιο και στις συναντήσεις που έχει στη χώρα μας.
Δεν είναι λίγα αυτά που μπορεί να προσάψουν οι Έλληνες στη φράου Μέρκελ. Η ίδια άλλωστε παραδέχτηκε πρόσφατα ότι μας αδίκησε στην περίοδο των μνημονίων. Δεν μπορεί, ωστόσο, να της αμφισβητήσει κανείς ότι κράτησε την Ευρώπη όρθια απέναντι στη λαίλαπα Τραμπ, ότι συχνά ξεπέρασε τα κομματικά της ιδεολογικά περιθώρια, όπως για παράδειγμα στο μεταναστευτικό και ότι επέμεινε εξαντλητικά στην επίτευξη συναινέσεων και συμβιβασμών. Το γεγονός ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα συγκυβέρνησε τη Γερμανία σε συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες και άλλα κόμματα, είναι ενδεικτικό της προσήλωσής της στη Δημοκρατία και τους θεσμούς.
Στην επόμενη, τελευταία γι αυτήν, συνάντηση των G20 στη Ρώμη, η Μέρκελ αποφάσισε να προσκαλέσει τον Όλαφ Σολτς να συμμετάσχει σε αυτήν μαζί της. Κι αυτό παρά το ότι συνεχίζονται ακόμα οι διαπραγματεύσεις για την επόμενη κυβέρνηση που θα κρίνουν και το κατά πόσο θα είναι ο νέος Γερμανός καγκελάριος. Αποδεικνύει με αυτόν τον τρόπο ότι η σταθερότητα και η συνέχεια στην πολιτική ζωή καθώς και η εικόνα της χώρας της της στο εξωτερικό αποτελούν για την Μέρκελ προτεραιότητες υπεράνω κομματικών σκοπιμοτήτων.
Σε μια εποχή που οι «μεγάλοι» ηγέτες έχουν λιγοστέψει δραματικά, η μακρά θητεία της πρώτης Γερμανίδας καγκελαρίου δεν μπορεί παρά καταγραφεί θετικά στην ιστορία.