Όσο πολύπλοκες μπορεί να είναι, και είναι, οι διαπραγματεύσεις για το «προσφυγικό» η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην Ειδομένη δεν δικαιολογείται πλέον. Έχει δημιουργηθεί ένα de facto κολαστήριο χιλιάδων ανθρώπων που συνεχίζει την ύπαρξή του σε πείσμα κάθε έννοια ανθρωπισμού, περιμένοντας αυτό ως άμεσο να λυθεί μακροπρόθεσμα με θυσία τις ανθρώπινες ζωές που διακινδυνεύουν μέρα με τη μέρα. Πρόκειται για την αποθέωση του ασύμετρου ανθρωπισμού. Είναι σαν να λέμε σε αυτές τις χιλιάδες ψυχές «ζήστε την τραγωδία σας μέρα με την μέρα, μέχρι ότου εμείς βρούμε την οριστική λύση για ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΑ.»

Αναρωτιέται κανείς, αν αυτές οι χιλιάδες ψυχές είχαν βρεθεί ξάφνου στο έλεος των καιρικών φαινομένων εξ αίτίας ενός σεισμού, για παράδειγμα, έτσι θα τους μεταχειρίζονταν η ελληνική Πολιτεία; Έχει άραγε σημασία σε αυτή την τραγωδία το αν οι άνθρωποι αυτοί οδηγήθηκαν στην κατάσταση αυτή με δική τους επιλογή; Είναι άραγε ώρα για αναζήτηση υποκειμενικών ευθυνών και για δίκη προθέσεων; Προφανώς θα ισοδυναμούσε με κτηνωδία μια τέτοια κατάστρωση του προβλήματος. Γιατί το πρόβλημα είναι η άμεση σωτηρία των χιλιάδων ικετών και όχι ο χειρισμός τους σύμφωνα με οποιοδήποτε άλλο στρατηγικό σχέδιο που εμπλέκει πολλαπλά συμφέροντα και φόβους.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν προχωρεί αμέσως στην δημιουργία ενός στρατιωτικού καταυλισμού εκστρατείας, αναπτύσσοντας ομαδικές σκηνές του στρατού όπως έχει την δυνατότητα, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα; Για να σωθούν τώρα αμέσως οι δυστυχείς. Και σε ότι αφορά την όποια οριστική λύση; Απλούστατα να οδηγηθούμε εκεί με την άνεση που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν ξέρει ότι από τον χρόνο που αναλώνει δεν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και δεν τίθενται σε καθεστώς μαρτυρίου χιλιάδες συνανθρώπων του.

Τι περιμένουν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου για να βάλουν στη θέση της την σαδιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;