Ο Γ. Κουρής υπήρξεν η επιτομή του απαίδευτου καπάτσου, που ήταν έτοιμος να στήσει μπίζνα από το τίποτα. Προσέγγισε κάποτε τον Κ. Μητσοτάκη να πάρουν κάποια πιεστήρια, ύστερα έβγαζε κάποιες εφημερίδες στην Κεφαλλονιά, κατόπιν αγνοείται για τα χρόνια της δικτατορίας και στο τέλος δοκιμάζει με την ΑΥΡΙΑΝΗ κάπου στα τελειώματα της κυβερνήσεως Ράλλη. Διασύρει την οικογένεια Ράλλη με την υπόθεση Lacoste, το πλασάρει ως εξαγώγιμο προϊόν για διψασμένους αντιδεξιούς χαχόλους και αίφνης μετατρέπεται σε εσωτερικό σύμβολο αντίστασης κατά της συντηρητικής παράταξης, που έτσι κι αλλιώς κατέρρεε νομοτελειακά κι όχι χάρη στον Κουρή. Αμέσως η κυκλοφορία εκτινάσσεται σε απίστευτα τιράζ και λίγο – λίγο πολιτικοί πρώτης γραμμής με προεξάρχοντα τον Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα τον υιοθετούν και υιοθετούνται. Ο άφιλος και αμόρφωτος – κατά δήλωσή του – Έπτανήσιος διαισθανόμενος μα και μαθαίνοντας για την συναισθηματική αμφιθυμία του Παπανδρέου απογειώνει το Εγώ του, τον στηρίζει μέχρι θανάτου, επιβάλλει ανθρώπους που τον προσκυνούν στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ – μεταξύ αυτών και τον αδελφό του Μάκη Κουρή – , επαίρεται πως ανέτρεψε τον Καραμανλή κλπ…..η συνέχεια για να μην πολυλογούμε γνωστή ως τα σήμερα.
Παρότι η κυκλοφορία της εφημερίδας κάποτε παίρνει την φθίνουσα ο Αυριανισμός είχε ήδη εγκατασταθεί. Για άλλους ήταν πολύ επικίνδυνος και για τους πολλούς αμαθείς ένα νέο δόγμα θαυματοποιό σαν τους ορκισμένους της σύγχρονης τότε επιλεγόμενης Αγίας Αθανασίας.
Φυσικά ο Κουρής δεν ήταν Αυριανιστής μιας και ήταν με την τσέπη, τους διασυρμούς δημοσίων προσώπων, την ενστάλαξη μίσους, την ποδηγεσία για ίδια χρήση του πλείστου ΠΑΣΟΚ, τα φτηνά δάνεια, τους φτηνοπληρωμένους δημοσιογραφίσκους, τις απλήρωτες εισφορές, κοκ….με την δόξα και την ασυλία ήταν και θα ένοιωθε επαρκής όταν ο αδύναμος Παπανδρέου αναγνώριζε από βήματος Βουλής την Αυριανή ως υπόδειγμα δημοκρατικής και ελεύθερης δημοσιογραφίας. Θα άλλαζε τα λάδια της βέσπας του όταν έπειθε τον Μένιο να πείσει τον Ανδρέα πως ο μόνος Θεσμός είναι ο Λαός. Απολάμβανε τον τούρκικο καφέ του αυτός ο πρώην άσημος όταν ξυπνούσε πρωτόγονες ομοφοβίες σχεδόν ναζιστικής περιγραφής, όταν ευτέλιζε τον Κύρκο μετά τον ευτελισμό του από τον Ανδρέα – είσαι φαύλος είπεν ο Ανδρέας στον παλιό του φίλο Λεωνίδα από βήματος πάλι – όπως ο ίδιος είχε προμηνύσει. Θάλεγε αστεία όταν το 85 με τιράζ 100.000 πια κυκλοφορούσε η φωτογραφία – με τις αμφιλεγόμενες κατοπινές διασαφηνίσεις του ίδιου και την σιωπή των ηθικών σκευωρών – όπου στο πρωτοσέλιδο ο αφελής παλιός του συνέταιρος, ο αντιστασιακός Κ. Μητσοτάκης εμφανίζονταν ως Ναζί και στο οπισθόφυλλο ως ερωτύλος με κάποια κυρία της Θ/νίκης.
Αυτός ήταν ο Κουρής, όπως κι ο κρεοπώλης – μοναχός Χριστόφορος Παπαδόπουλος – Παπουλάκος την εποχή του Όθωνος.
Απλώς ο Γ.Κουρής συντονίστηκε με το αζημίωτο με την ανάγκη της δημιουργίας ενός οργανωμένου πρώιμου εθνολαϊκισμού με άλλοθι τον συνεχιζόμενο ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης. Κατά συνέπεια το ρεύμα του Αυριανισμού, είναι η πρώτη μετα-μεταπολιτευτική απόπειρα οργάνωσης ενός ανομάτιστου ακόμα εθνοποπουλισμού. Ακριβώς όπως σήμερα ακούμπησε στα φροϋδικά ασύνειδα ένστικτα – διαστροφικά, αδημιουργικά – των αμαθών ή ημιμαθών πολιτών, που συγκροτούν το διαχρονικό πελατειακό Κράτος ….αυτό, που ο Ράμφος ονομάζει ακίνητο παρόν και ο Κονδύλης άχρονη χρονικότητα. Κι ο Κουρής από διαίσθηση, από γνώση των μειονεξιών του πολιτικού συστήματος τα πήρε όλα ετούτα επεκτείνοντας τα στη συνέχεια ως αμελητί ιδεολογήματα και στους άλλους χώρους, κάνοντας τα αισθητική, γλώσσα, απειλή, κι ο, τιδήποτε… στο τέλος ευτέλισε και τον ίδιο τον Παπανδρέου.
Ο Αυριανισμός παραμένει ως επίσημος αγγελιαφόρος του εθνολαϊκισμού, χωρίς τον Κουρή, χωρίς την Αυριανή….και θα παραμένει πλειοψηφικά όσον ο ψυχισμός μας θα είναι ανοχύρωτος παιδευτικά, μορφωτικά, καινοτομικά με συναίσθηση και ενσυναίσθηση του ρόλου. Κι αυτό όσον ο συμβολοποιημένος εντός μας Κουρής καθηλώνει την λογική, την αυτογνωσία, τον ντετερμινισμό όχι φυσικά στο όνομα ενός επιχειρούντος ρωμαντισμού μα στην επιταγή ψευδών φαντασιώσεων και ανερμάτιστων ιδεοληψιών.
Όταν ξεκινήσουμε να κάνουμε κάτι , οι επίγονοι του Αυριανισμού θα το σκεφτούν δυό και τρείς να απειλήσουν.
Ο Κουρής πέθανε, ο Αυριανισμός ωρίμασε άρα μπορεί να αντιμετωπιστεί ως εθνολαϊκισμός πλέον. Οι κανονικότητες της Ιστορίας – έστω και ως ιστορικισμού – είναι εδώ για την σειρά του , την μαθηματική την λογική σειρά, που έγραφε κι ο σπουδαίος πολιτικός Φιλόσοφος Τζοβάνι Βίκο.
Ο εντός μας Κουρής λοιπόν…