Το οποιοδήποτε βιβλίο ή άρθρο που έχει ως προτεραιότητα την οικονομική πλευρά, καταλήγει στο ότι η ΟΝΕ, θα οδηγούνταν σε κρίση και το κοινό νόμισμα θα κατέρρεε. (Ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ των χωρών τα επίπεδα ανταγωνιστικότητας, δεν υπήρχε κοινό διοικητικό κέντρο, κ.λπ.). Φυσικά, το 2000 μια τέτοια προβληματική ήταν (αν υπήρχε) περιθωριακή.
.
Τι συνέβαινε τότε; Η πολιτική, εν ολίγοις, υπερίσχυε της οικονομικής θεώρησης μέσα στην κάθε κοινωνία μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο. Την πολιτική διευκόλυνε βέβαια και η υπάρχουσα ευημερία. Φυσικά, το γεγονός αυτό δεν απέκλειε την κρίση, η οποία είναι στοιχείο της νεοτερικότητας και της ίδιας άλλωστε της Ευρωπαϊκής Ένωσης (προχωράει μέσα από κρίσεις).
.
Από μια άλλη σκοπιά, η κρίση που επήλθε και κυρίως η διαχείρισή της, ήταν αποτέλεσμα και πολιτικών επιλογών. Και με πολιτικές επιλογές θα ξεπεραστεί. Ας μην ξεχνούμε ότι σε ένα πρόγραμμα εθνικής αναδίπλωσης (συμβάλλοντος και του πολιτικού κύκλου) στηρίχτηκε η ατζέντα της Μέρκελ, που αποτέλεσε πυξίδα για τις συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Υπήρχαν βέβαια και οι αντίστοιχες συνθήκες αλόγιστης ευημερίας, η οποία οδήγησε τις κοινωνίες σε εγωιστική αναδίπλωση, αλλά και σε συντηρητικοποίηση των δομών (και των ανθρώπων) που κυριαρχούσαν. Και το γεγονός αυτό αξιοποιήθηκε από τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις.
.
Επανερχόμαστε σ’ αυτά, γιατί πράγματι, αν οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, αλλά κυρίως των ηγετικών χωρών της ΕΕ, ήταν προετοιμασμένες το 2009, οι εξελίξεις στην υπόθεση διαχείρισης της δικής μας κρίσης θα ήταν πολύ διαφορετικές και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. (Φυσικά και η χώρα μας, και με το καλύτερο σενάριο διάσωσής της, χρειαζόταν και εξακολουθεί να χρειάζεται συνολική αναμόρφωση, τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές).
.
Επανερχόμαστε επίσης, γιατί και τώρα, αν δεν αλλάξει το πολιτικό κλίμα, η ΟΝΕ (και η ΕΕ) οδηγείται σε ιστορικό ναυάγιο. Όντως υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στο πολιτικό κλίμα μετά την εκλογή Ολάντ, που δημιουργεί ελπίδες. Αλλά ένα κλίμα αλληλεγγύης, μια ανορθωτική αφήγηση συνολικά της Ευρώπης, δεν έχει ξεκινήσει. Βέβαια η Γερμανία δείχνει τάσεις αναπροσαρμογής, ήδη από το καλοκαίρι, αλλά οι καθυστερήσεις της Μέρκελ είναι τόσο χρονοβόρες (εν ονόματι της διάσωσης της επόμενης θητείας της, που δεν θα την διασώσει, εδώ κινδυνεύει ο Ομπάμα…), που μπορεί να οδηγήσουν και την Ευρωζώνη και τη Γερμανία και την Ελλάδα στην ξέρα. Για το Σεπτέμβρη των Γερμανικών εκλογών του 2013, είναι πάρα πολύς ο χρόνος.
.
.
Το «χτύπημα» Αλαβάνου
.
Επανερχόμαστε, κυρίως γιατί η κρισιμότητα των ημερών και ωρών ακόμα που διέρχεται η χώρα μας, δίνουν την ευκαιρία στον κάθε δημαγωγό να κινδυνολογεί ασύστολα, σε μια κοινωνία που πιέζεται αφόρητα από πραγματικές δυσκολίες, αλλά και από την απίστευτη ανευθυνότητα των δημαγωγών κάθε είδους.
.
Σ’ αυτό το κλίμα κινήθηκαν οι, Αλαβάνος(ξαναχτύπησε), Τσίπρας, Καμμένος και ο υπόλοιπος –εσμός, αυτό το Σαββατοκύριακο. Γνωρίζουν ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια ενιαία στρατηγική -όλες οι χώρες της Ευρωζώνης- και δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγική διέξοδος για κάθε μία χώρα χωριστά. Κι αυτοί, έτσι στην ψύχρα, μας λένε ότι μπορούμε να εγκαταλείψουμε μια πενηντάχρονη εθνική στρατηγική λειτουργίας στο πιο προχωρημένο μετα-εθνικό δημιούργημα της ιστορίας και να επιστρέψουμε στο κλειστό, μικρό, εθνικό μας κράτος της δεκαετίας του ’50. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα σε μια περιοχή καταιγίδων.
.
Η, με τυχοδιωκτική ελαφρότητα, προτροπή επιστροφής στα καθ’ ημάς και αποκοπής από τον ευρωπαϊκό κορμό, στηρίζεται σε μια αντίληψη που διέτρεχε την μετά-εαμική ελληνική Αριστερά. Σύμφωνα με αυτό το στερεότυπο, είναι τόσο περίπλοκη η κατάσταση στη χώρα, ώστε για να υπάρξουν επαναστατικές συνθήκες (και να μας πάνε στον υπαρκτό σοσιαλισμό νούμερο δύο), χρειάζεται πλήρης κατάρρευση των πάντων. Και τότε θα έρθει η Αριστερά μέσα στην ένδεια, αν όχι στον εμφύλιο, να βάλει τάξη για τις επερχόμενες γενιές. Οι τωρινές, ας πάνε στον Παράδεισο. Είναι, με άλλα λόγια, το κατοχικό σύνδρομο της Αριστεράς, ή αλλιώς το πώς δημιουργούνται τα ΕΑΜ… (Τις οίδε πού στηρίζονται ο Καμένος και η Χρυσή Αυγή, το ξεχασμένο ΚΚΕ… Για να μην τους αδικούμε, ένα τμήμα της κοινωνίας μας, συνεταιριστικό πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει να θεωρεί ότι ένα νέο 1981 μπορεί να ξαναϋπάρξει. Και κάποιοι άλλοι νομίζουμε ότι είναι δυνατή, εν μέσω κοινοβουλευτικών θεσμών, μια ανανέωση του πολιτικού συστήματος, ανάλογη με εκείνη της μεταπολίτευσης. Αλλά ως εκεί.)
.
Ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας, χρησιμοποιούν τις στρατηγικές δυσκολίες που αντικειμενικά υπάρχουν για τη χώρα, όσο η Ευρωζώνη ως σύνολο δεν σταθεροποιείται είτε από εγκληματική άγνοια, είτε για λόγους τυχοδιωκτικής δημαγωγίας. Το ότι συμβαδίζουν με τον Καμμένο, δεν είναι τυχαίο. Βγήκε για παράδειγμα ο Τσίπρας και ως αρχηγέτης συνδικαλιστικής παράταξης κάλεσε τους βουλευτές όλων των κομμάτων να καταψηφίσουν το μνημόνιο. Ο Καμμένος ζητά να μας επιβάλλουν εκλογές. Και ο Αλαβάνος, καθολική φτώχεια.
.
Είμαστε αναγκασμένοι να πάμε ως το τέλος την προσπάθεια διάσωσης της χώρας, με τους υπάρχοντες σήμερα θεσμικούς όρους και συσχετισμούς δυνάμεων στην ΕΕ και τις τροποποιήσεις, όπως αυτές συντελούνται μέσα στην πίεση χρόνου. Και θα τα καταφέρουμε.
.
Κανένας δεν μπορεί, έτσι με ελαφρότητα, να εγκαταλείψει μια στρατηγική επιλογή μισού αιώνα και να κοιτάξει (υποτίθεται) το τομάρι του. Είναι ανάξια μια τέτοια συζήτηση, ακόμα και σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων που σέβονται το κοινοβουλευτικό μας σύστημα.