Μέρες ραδιοφώνου Ι
Μέχρι που έγινα δεκατεσσάρων περίπου, κοιμόμουν στην κουζίνα της γιαγιάς, στο ντιβάνι, δίπλα στην σόμπα.
Το ραδιόφωνο ήταν απέναντι σ ένα τραπεζάκι και έπαιζε σχεδόν συνέχεια, μέχρι που πήγαινε και ο παππούς για ύπνο. Κάπου στα 1965 ο θείος Γιάννης πήρε στη μάνα του, τη γιαγιά Τράντα, ένα τρανζίστορ που το κουβαλούσε μαζί της συνεχώς, στο πλυσταριό, στην αυλή όπου κάθονταν…Ήταν καπαρωμένο για να ακούει το πρωί το πικρή μικρή μου αγάπη κλπ, όλα τα άκουσα σε περικαλώ πολύ, και μετά για να ακούει ελληνικό ερυθρό σταυρό και ποντιακά κάθε Τρίτη και Πέμπτη…
Έχω ακούσει θέατρα, έχω ακούσει όλες τις εκπληκτικές φωνές που φάνταζαν, εκείνη την εποχή, σαν όνειρο. Όχι Θάνος Κωτσόπουλος, όχι Αντιγόνη Βαλάκου, και μάλιστα εκείνη την εποχή και ο Ηλιόπουλος και ο Γκιωνάκης κι ο Παντελής Ζερβός και φυσικά ο Μίμης Φωτόπουλος, έκαναν πολύ ραδιόφωνο και έπαιξαν σε πολλά έργα στο θέατρο της Δευτέρας και της Τετάρτης μετά.
Δεν είναι απλά, ανάμνηση νοσταλγική, είναι συμμάζεμα γνώσης, που έχεις υποχρέωση κάθε λίγο και λιγάκι να την σκαλίζεις και να φυσάς, για να ξαναπάρουν φωτιά τα κάρβουνα.
Μέρες ραδιοφώνου ΙΙ
Θυμάμαι ότι ήταν πολύ ψηλός όροφος, αλλά ευτυχώς δεν είχα οπτική προς τα έξω, για να με πιάσει υψοφοβία. Ραδιοφωνικός Σταθμός Μικροκλιμά. Ο ραδιοφωνικός σταθμός, του σοσιαλιστικού συνδικάτου στις Βρυξέλλες, η ελληνική εκπομπή και ο Κώστα Κουτσομήτρος.
Με θυμάμαι αρκετά τρακαρισμένο, να ξεκινάω εκπομπή με θείες μουσικές, λίγο πριν την Μεγάλη Βδομάδα του 1980. Περάσαν ήδη σαράντα χρόνια. Και μετά τα μοιριολόγια και το δάκρυ της Παναγιάς, και μετά και άλλα, και άλλα, μέχρι την πρώτη ηχογραφημένη εκπομπή, για το Τρίτο πρόγραμμα της γαλλικής ραδιοφωνίας, με μουσικές καθαγιασμένες και μυστηριακές για τους ακροατές που παρακολουθούσαν, με τρόπο σχεδόν μυσταγωγικό.
Μετά, ήρθε ο έρωτας και η άσχημη συνήθεια που δεν κόβεται.
Μέρες ραδιοφώνου ΙΙΙ
Ο Ντούτσε ακούει σιωπηλός, όπως πάντα και αμίλητος, το σενάριο που του αναπτύσσω. Έχουμε πάει μαζί με τον Ναζίρη. Φωνάζει την Τατιάνα και την Ιωακειμίδου
-Πού θα βρείτε όλον αυτόν τον όγκο των ήχων, που περιγράφετε; ρωτάει η Ιωακειμίδου.
-Από τη δισκοθήκη μου… Και τη δική μου απαντάει και ο Ναζίρης.
Και δεν ξέρω πόσα χρόνια κράτησε η δική μας Μεσόγειος. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες τραγούδια, πόσες εκατοντάδες καινούριων δίσκων, πρωτοακούστηκαν από την απογευματινή αυτή εκπομπή.
Αλλά ονόματα όπως και Ουμ Καλσούμ, η Φαϊρούζ, η Μαρία Ντολόρες Πραδέρα, και εγώ δεν ξέρω πόσοι ακόμα, άρχισαν να ακούγονται στο ραδιόφωνο και να τους γνωρίζει το ελληνικό κοινό, μέσα από αυτή τη προσπάθεια.
Μέρες ραδιοφώνου IV
Ράδιο Α 103 fm , ξεκίνησε πολύ όμορφα, και εντυπωσιακά, σα συλλογική προσπάθεια.
Το κατάπιε, ο λαϊκισμός και η λεγόμενοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, που εξέπεμπαν ανεξέλεγκτα από μια κουζίνα ή πλυσταριό. Ενώ αυτό ήταν ραδιόφωνο με επενδυμένο κεφάλαιο, τότε, ογδόντα εκατομμύρια δραχμές.
Κάποια στιγμή θα διηγηθούμε την ιστορία του.
Μέρες ραδιοφώνου V
Ένας ανεκδιήγητος πολυπράγμων συγγραφέας, μεταφραστής, ριράιτερ, μα πάνω από όλα ιδιοκτήτης ενός κωλόσκυλου, που τώρα ζει στην Πάργα, με ζήτησε ένα βράδυ να πάω να τραγουδήσω στον Αμάγκι. Περάσαμε δύο ευχάριστες ώρες, με την Κυριακούλα και τον άθλιο καμάντζο.
Και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά ξαναγκαβλώσαμε, και αρχίσαμε με το Διαμαντή, μια ραδιοφωνική περιπέτεια στον Αμάγκι, στην αρχή πρωί, μετά απόγευμα. Στην αρχή Τρίτη και τώρα πια Δευτέρα.
Και τώρα πείτε με, είναι να μην με τρελαίνει το ράδιο, και η παγκόσμια ημέρα που το τιμά;