Αναρωτιόμουν, πολύ καιρό τώρα, για το τι μπορείς να πεις, μέρες που ?ρχονται. Όταν το ’76 πρώτη φορά πρότεινες ως άποψη πολιτική, σεβαστική και ηθικά υπερέχουσα και λοιδορήθηκες απ? όλες τις μπάντες, για να αποφευχθούν τα κομματικά πανό και η παρέλαση των κομματικών ταγμάτων. Όταν αργότερα, δέκα χρόνια μετά το γεγονός, όλοι μαζί, απ? όπου κι αν προέρχονταν, οι «πρωταίτιοι» του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης βγήκαμε με έκκληση προς όλους όσοι προσπαθούν να ασελγήσουν επί της ιστορικής μας μνήμης και λοιδορήθηκες ακόμη πιο βαριά και σαρκαστικά.
Τι μπορείς να πεις σήμερα, σαράντα χρόνια μετά;
Ένας φίλος αριστερός παλιός και δυναμικός, όταν τον ρώτησαν γιατί δεν πάει στην πορεία για το Πολυτεχνείο, αντιρώτηξε τότε, “Γιατί, είδατε ποτέ τον Κολοκοτρώνη να κατεβαίνει από το άλογο και να πηγαίνει στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου;”
Υγιής αντίδραση για σήμερα θα ήταν να έλεγες ξανά «Κανένας εχέφρων άνθρωπος να μην κατέβει στο Πολυτεχνείο». Επειδή όμως στο παιχνίδι της Δημοκρατίας η πλειοψηφία κερδίζει και επειδή η πλειοψηφία ορίζεται με τρόπο συγκεκριμένο κάθε φορά, έχασες το παιχνίδι της λογικής και θα κατέβει ένας κόσμος. Αν και θα έπρεπε να τους αφήσουν μόνους τους φέτος, να περπατούν οι εξωνημένοι, οι προεξοφλήσαντες τις δήθεν περγαμηνές εξ ονόματος ενός κινήματος νέων, που ούτε καν το διανοούνταν αυτό που παίχτηκε σε βάρος τους, με τρόπο ιδιοτελή και φρικιαστικό.
Να περπατούν μονάχοι με επικεφαλής είτε τον Κοσκωτά τον ίδιο, είτε την αντιπρόσωπό του, και πιστέψτε με ειλικρινά γι’ αυτό το μασκαραλίκι δεν σταματώ με τίποτε, όσες ηλίθιες σκοπιμότητες και αν προσπαθήσετε να μου υποδείξετε για να υποχωρήσω.
Ότι δήθεν τώρα είναι αλλιώς.
Τίποτε δεν είναι αλλιώς.
Τίποτε δεν έχει αλλάξει και κανένας αλητήριος από αυτούς δεν άλλαξε μυαλά.
Συνεχίζουν να εκποιούν την πραμάτεια της συμμετοχής όσο-όσο, άλλοι ηλίθιοι για ένα κιλό ροδάκινα και άλλοι, λιγάκι πιο ξύπνιοι, για το παντεσπάνι και την ευωχία τους.
Καλά ρε κουμπάρε και τι λες σήμερα;
Λέω ευθαρσώς ότι εγώ δεν θα πατήσω το πόδι μου. Όχι μόνο γιατί ενοχλούμαι αφάνταστα, αλλά και γιατί το θεωρώ προσβολή στη μνήμη του Θωμά, αλλά και στην ποιότητα ζωής της βαφτησιμιάς του, που στάθηκε ακλόνητη τέσσερα χρόνια στη Γαύδο, υπηρετώντας το Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολειό του νησιού.
Εκτός όμως από αυτό, κάνω έκκληση σε όσους λανθασμένα, κατά τη γνώμη μου, το θεωρούν υποχρέωση να κατεβούν στην πορεία. Κάνω έκκληση σ΄ αυτούς, να μην πλησιάσει κανένας τους στα κομματικά πανό.
Να φύγουν μακριά απ’ αυτά, να τονίσουν με τρόπο επιδεικτικό ότι τώρα πια καταλάβαμε ποιος και γιατί. Και ας πορευτούν μονάχοι. Ας αναλογιστούν τα χρόνια που πέρασαν και γιατί η δήθεν εικονική συναίνεση και ιδιοτελής απολύτως πορεία και συμφέροντα μίζερα, μας φέρανε ως εδώ και τώρα πια ξέρουμε και τι λέμε και τι κάνουμε, και ποιον έχουμε απέναντι και με ποιον πορευόμαστε παρέα.
Τολμήστε το όσοι θα πάτε.
Όλοι οι υπόλοιποι που επιλέξατε την αποχή αντίς για ενός λεπτού σιγή, αφιερώστε ενός λεπτού σκέψη και αναλογιστείτε ποια μπορεί να είναι η συνέχεια.
Θα μας βοηθήσει όλους μια τέτοια πρωτοβουλία.