Η ιστορία επαναλαμβάνεται έστω και μετά από 22 περίπου χρόνια χρόνια, σε διαφορετική χώρα με διαφορετικές συνθήκες. Οι εικόνες που βλέπουμε στις οθόνες μας από τους δρόμους του Παρισιού και των άλλων πόλεων της Γαλλίας μας φέρνουν στη μνήμη τον αντίστοιχο παλλαϊκό ξεσηκωμό σε όλη την Ελλάδα το 2001 όταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και ο υπουργός Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησαν μια αντίστοιχη παρέμβαση στο συνταξιοδοτικό-ασφαλιστικό με στόχο τη σωτηρία του συστήματος εν όψει της επερχόμενης οικονομικής λαίλαπας.
Η συνέχεια είναι γνωστή: ούτε η μεταρρύθμιση πέρασε ούτε το ασφαλιστικό σύστημα εξυγιάνθηκε ούτε και οι συντάξεις διεσώθησαν όταν η Ελλάδα κήρυξε ουσιαστικά πτώχευση με την προσφυγή στο ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά μνημόνια. Ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα της επανάστασης του εκσυγχρονισμού από την αντεπανάσταση του λαϊκισμού που έμελε στη συνέχεια να φέρει τη χώρα ένα βήμα πριν από την οικονομική καταστροφή και την έξοδο από την Ευρώπη. Μπορεί τα λάβαρα που σήκωσαν τότε σύσσωμα τα συνδικάτα και οι - κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές - πολιτικές δυνάμεις να ανέμιζαν στις διαδηλώσεις, οι συντάξεις ωστόσο εξανεμίστηκαν στα χρόνια των μνημονίων οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες απόμαχους της εργασίας στην απελπισία.
Τα αντιμεταρρυθμιστικά λάβαρα ανεμίζουν τις μέρες αυτές στους δρόμους της Γαλλίας στα χέρια όλων αυτών που, ως σύγχρονες Σαλώμες, ζητούν την κεφαλή του Μακρόν «επί πίνακι». Με πρόσχημα την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 64 χρόνια, ενός από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, αδιαφορούν για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος που θεωρητικά υπερασπίζονται. Η εικόνα των ακροδεξιών και ακροαριστερών βουλευτών να σηκώνουν πλακάτ και τραγουδούν μαζί στην Εθνοσυνέλευση τον Εθνικό Ύμνο της Γαλλίας που έχει συνδεθεί με το τρίπτυχο των ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης είναι ντροπή για τη φιλελεύθερη δυτική Δημοκρατία.
Όταν, όπως όλα δείχνουν, όταν η Λε Πεν θα ορκίζεται ως η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας, κάποιοι από εκείνους που τραδουδάνε σήμερα μαζί της θα σπεύσουν να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα μιλώντας για «μαύρη μέρα». Όπως ακριβώς έκαναν κάποιοι άλλοι στην Ιταλία μετά την εκλογή της Μελόνι και κάποιοι «δικοί μας» όταν μπήκε στη Βουλή η «Χρυσή Αυγή» της πάνω πλατείας. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για τη Γαλλία και ίσως και για την Ευρώπη.