Στην Αμερική τις δεκαετίες ’60 και ’70 ξεκίνησαν κινήματα, πρωτίστως ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και γενικώτερα στον ιμπεριαλισμό αλλά και ενάντια στον ρατσισμό, υπέρ της ισότητας των φύλων, για αποδοχή της διαφορετικότητας, για προστασία του περιβάλλοντος. Κινήματα που συνυπήρχαν, αλληλοϋποστηρίζονταν, συνδιαδήλωναν.

Πολλά από τα ζητούμενα των κινημάτων, μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, επεκράτησαν, καθιερώθηκαν, αγκαλιάστηκαν από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και μέχρι και νομοθετήθηκαν. Ο Ομπάμα, δηλαδή να είναι πρόεδρος ένας μαύρος πολίτης, αποτέλεσε την επιτομή του αντιρατσισμού. Οι επιτυχίες στην ισότητα των φύλων (έστω και χωρίς ολοκλήρωση) έφεραν κατ’ αρχάς το ίση αμοιβή για ίση εργασία, έφεραν τις θετικές δράσεις, έφεραν και το προφανές δικαίωμα κάθε γυναίκας στο σώμα της (αμβλώσεις). Και πολλά άλλα.

Πιο πρόσφατα ξεκίνησε η αμφισβήτησή τους. Αυτή η αμφισβήτησή τους μεγάλωσε με ηγέτη τον Τράμπ για να φτάσουμε σήμερα στην άρνηση του δικαιώματος στην άμβλωση. Και φοβάμαι έπεται συνέχεια.

Στην Ευρώπη η επιρροή των κινημάτων της Αμερικής μα και τα αυτοφυή κινήματα που αναπτύχθηκαν τον Μάη του ’68 είδαν παράλληλες επιτυχίες, προσπάθειες μα και προοδευτικές νομοθετήσεις. Με μία Ευρώπη όμως διοικητικά αδύναμη, με χώρες υπονομεύτριες της προόδου γενικώς όπως την Ουγγαρία μα και ειδικώς για τις αμβλώσεις την Πολωνία και την Μάλτα. Και με ακροδεξιά έως νεοφασιστικά κινήματα να αναπτύσσονται σε ένα πλαίσιο έντονης αδιαφορίας και αποχής σημαντικού ποσοστού του πληθυσμού (ιδέ Γαλλία).

Στην Ελλάδα η παραδοσιακή δεξιά δέχτηκε δόσεις φιλελευθερισμού και μάλιστα σε ορισμένα θέματα τείνει προς προοδευτικές απόψεις όπως σε θέματα ΛΟΑΤΚΙ κλπ. Βέβαια όχι όλη και με προφανή την προσωρινότητα, κυρίως για λόγους εκλογικούς. Αντίθετα η αριστερά -στην παραδοσιακή της μορφή- παραμένει κανένα αιώνα πίσω ή δε -κατά δήλωση- “ριζοσπαστική αριστερά” προβάλλει αδιακρίτως δικαιωματισμούς χωρίς ιεραρχήσεις και προτάσεις με έντονο το λαϊκίστικο στοιχείο. Περιττεύει βέβαια η αναφορά στη δεξιά των επιστολών του Ιησού και την “αριστερά” της μαγκιάς ή της δραχμολαγνείας. Η δε κεντροαριστερά ψάχνει τα βήματά της προς το μέλλον πολλές φορές βασιζόμενη σε αναμνήσεις παρελθουσών συνεισφορών αντικειμενικώς ή, όχι σπάνια, κατά αυτοαξιολόγηση.

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό υπάρχει -αλλά χωρίς αντιστοίχιση- μία κοινωνία με πολλαπλές διαιρέσεις, πληγωμένη από την δεκαετή κρίση και πρόσφατα από την εισαγόμενη ενεργειακή και πληθωριστική, με την πανδημία, πάντα παρούσα και με έκδηλη την ανησυχία για τον επικίνδυνο αναθεωρητισμό της Τουρκίας και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Μία κοινωνία που τμήματά της φέρουν έντονα στοιχεία ανορθολογισμού και βλακείας όπως αντιεμβολιαστές, θεούσες, πουτινιστές αλλά και με “δικαιωματιστές” χωρίς ιεραρχήσεις και σοβαρότητα και με μπαχαλάκηδες για ζωντανό ντεκόρ.

Έτσι, παραδείγματος χάριν, αντί να προχωράει η χώρα μας επιτέλους στον χωρισμό κράτους και εκκλησίας -και όποιος/α πιστεύει την όποια θρησκεία να έχει κάθε δικαίωμα να την ακολουθεί ιδιωτικά αλλά πάντα σύννομα σε μία φιλελεύθερη πολιτεία -κανένα κόμμα (ούτε κάν οι διάφορες μορφές της, κατά δήλωση, αριστεράς) δεν τολμά να το υποστηρίξει. Και η κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που εν πολλοίς εμπνέεται από μνήμες του παρελθόντος ξεχνάει ότι ο χωρισμός περιέχεται ως βασικό ζητούμενο στην ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.

Και πολλές φορές συμπίπτουν οι αδιακρίτως “δικαιωματιστές” με τους ανορθολογικούς, τους λαϊκιστές, τους κρατιστές παραβλέποντας την έννοια της ελευθερίας του ατόμου αλλά στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης. Κάποτε βλέποντας προς το μέλλον ήμασταν αισιόδοξοι. Με προσπάθειες, με συμμετοχή προσβλέπαμε σε χρόνια προόδου. Τώρα η προοπτική είναι άγνωστη. Γι’ αυτό φοβάμαι, μήπως σκοτεινιάζει;

Πηγή: www.tanea.gr