Το βίντεο των 2 λεπτών ήταν συγκλονιστικό. Ξαναείδα το σύνηθες παιδαγωγικό ατόπημα, όπου οι μεγάλοι δασκαλεύουν τα παιδιά τι να λένε.
Θα μπορούσα να το πω παιδαγωγικό έγκλημα αλλά απεχθάνομαι τις δραματικές εκφράσεις,
Ένα τσούρμο από μικρά παιδιά συνοδευόμενα από τις δασκάλες τους ίσως και από μερικές μητέρες διαδηλώνανε για τα Τέμπη φωνάζοντας: «Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι' ανθρώπινες ζωές».
Τι κι αν τα παιδιά δεν έχουν ακόμα την ικανότητα να κρίνουν. Τι κι αν το σύνθημα βασίζεται σε ένα ψέμα. Γιατί η αναφορά στο κέρδος υπονοεί κάποιον κακό καπιταλιστή. Μόνο που ο ΟΣΕ είναι κρατικός. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε.
Χρησιμοποίησαν τα παιδιά για να χτυπήσουν κάποια συναισθηματική φλέβα αυτών που τα έβλεπαν. Υποθέτω όμως ικανοποιήθηκε και η επαναστατική αυταρέσκειά τους. Ήταν δε τόσο βέβαιες για την ορθότητα αυτού που έκαναν ώστε βιντεοσκοπούσαν την πορεία των μικρών παιδιών, που αυτές τα έβαλαν να κάνουν, για να την αναρτήσουν στο διαδίκτυο.
Είναι αυτονόητο βέβαια ότι όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει συγκλονιστεί από ένα γεγονός και οι κινητοποιήσεις αγγίζουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, το σχολείο δεν μπορεί να μείνει ουδέτερο. Κάποιο παιδί θα πει κάτι ή θα ρωτήσει και τότε η δασκάλα ή ο δάσκαλος θα πρέπει να ξέρουν πως να διαχειριστούν το ζήτημα από παιδαγωγική άποψη.
Όμως από το σημείο αυτό, μέχρι να τα βγάλουν στο δρόμο να διαδηλώσουν για κάτι που προφανώς δεν μπορούν να επεξεργαστούν, η απόσταση είναι τεράστια.
Στην πραγματικότητα όλο αυτό το θέατρο στερούσε από τα παιδιά για μια ακόμη φορά την παιδικότητά τους. Μέρος της οποίας είναι η αδυναμία κατανόησης της πολυπλοκότητας του κόσμου και πολλών ζητημάτων.
Αν από κάτι έπασχε και πάσχει η εκπαίδευσή μας είναι τα συγκεχυμένα όρια ανάμεσα στις θεμελιώδεις παιδαγωγικές αξίες και την ιδεολογία.
Οι παιδαγωγικές αξίες όπως ορίζονται από τη Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού αλλά και την κοινή λογική αφορούν το σύνολο των αξιών οι οποίες συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας αυτόνομης προσωπικότητας με κοινωνική συνείδηση και δημοκρατική συμπεριφορά και φυσικά επίγνωση των ορίων ηθικών και πραγματικών.
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να λαμβάνει πληροφόρηση σχετικά με ότι το αφορά αλλά και να του παρέχονται όλες εκείνες οι ευκαιρίες που θα του επιτρέψουν να διαμορφώσει τις δικές του απόψεις σε σχέση με τα θέματα αυτά
Η αγωγή λοιπόν δεν μπορεί να αποβλέπει στο να βγάλει πιονέρους με κόκκινο μαντήλι ή μέλη της ΕΟΝ του Μεταξά ή της χιτλερικής νεολαίας. Ούτε όμως και φανατικούς μιας θρησκείας. Οι εποχές που ο κατηχητής ζητούσε από τα παιδιά να του πουν ποιος από τη οικογένειά τους δεν θρησκεύεται έχουν περάσει ελπίζω ανεπιστρεπτί.
Οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπεται να υποβάλλουν στα παιδιά ιδεολογικές απόψεις.
Η γνώση δεν υπηρετείται από την στενή ή την κομματική ιδεολογία. Αυτό είναι κάτι που μας πήρε χρόνια να το καταλάβουμε, ιδίως οι εκπαιδευτικοί της γενιάς μου που βγαίνοντας από μια δικτατορία χαθήκαμε στον ωκεανό της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης και της δημοκρατικής αγωγής. Συχνά χωρίς όρια. Εκπαίδευση χωρίς πλαίσιο δεν υπάρχει.
Σπαταλήσαμε τρομερή ενέργεια αναζητώντας μια αγωγή συχνά με προοδευτικό πρόσημο. Τι σημαίνει αυτό; Μετά από χρόνια μπορώ άφοβα να σας απαντήσω. Τίποτα. Ο καθένας και η κάθεμια δίνει ότι περιεχόμενο θέλει.
Το χειρότερο από όλα ήταν ότι ανοίξαμε το δρόμο στην εργαλειοποίηση του ενθουσιασμού των παιδιών.
Όπως ακριβώς έγινε και στην μικρή αυτή διαδήλωση. Δεν ήταν παιδιά Ήταν δήθεν ενήλικες μόνο που τα λόγια που έλεγαν δεν ήταν δικά τους.