Η επιδημική πραγματικότητα μας προσγείωσε και ίσως υπό όρους συμβάλλει στην αναθεώρηση του συλλογικού αποτυπώματος εκάστων. Προτιμώ όταν κλίνουμε στη Λογική όχι την Επιβίωση, κι ας είμαι ο ίδιος τραμπούκος των νεολαιίστικων συμμοριών που λέγαμε «πολιτική», κι ως drama queen παθιάζομαι χωρίς να παθιάζω.
Γι? αυτό πράττω κι εγώ όπως μπορώ, μπας και ως κοινωνία δείξουμε τον καλό μας εαυτό, τον –ας πούμε− υπεύθυνο, μπας και ξεπεράσουμε την παράλογη κατρακύλα κοινωνίας και πολιτείας από το 2004 και μετά. Η νέα πρόεδρος ίσως και να συμβόλιζε την επιστροφή, το ίσιωμα.
Η υπεύθυνη συνολική στάση της κοινωνίας μας όταν αιτείται και απαιτείται πρέπει να μείνει μακριά από την προαλειφόμενη επιταγή κάποιων για ολότροπη καθηλωτική ομοψυχία (έρχεται και το …21). Ενδέχεται να σημαίνει έτσι την υπέρβαση νόμων και κανόνων. Δεν ανήκει οπωσδήποτε στον ορθολογισμό το εγελιανό δίλημμα, «με μας» ή «με τον άλλον». Κι αυτό (μα τον Καντ, το Ρουσώ, τον Καστοριάδη!), γιατί Πυρηνικά στον Ορθολογισμό τίθεται η ατομική συνείδηση και δράση (κάτι που και ιστορικά αντανακλά στη διαιρεμένη και ματωμένη μισαλλόδοξη Ευρώπη, την οποία ο Ανθρωπισμός αντάλλαξε με την ανοχή και την ανεξιθρησκεία). Ο νόμος φύεται εντός του Κράτους Δικαίου, και τη Δημοκρατία λαμπρύνουν η διάκριση των εξουσιών, το Σύνταγμα και ό,τι εν γένει επιγράφουμε ως «Ανθρώπινα» ή «Ατομικά» Δικαιώματα. Η βία, ευτυχώς, έχει εκχωρηθεί διά νόμου αποκλειστικά στο Λεβιάθαν-Κράτος, που ΕΜΕΙΣ επιλέγουμε να τον κυριαρχήσουμε, εξανθρωπίσουμε, μοιραστούμε ως Ίσοι και Ίσες με Ελευθερία και Δικαιοσύνη! Όχι;
Δεν είναι η δημοκρατική κοινωνία μια κοινότητα, φάλαγγα από την άλλη τύπου Φουριέ με σκοπό την ομογενοποίηση, τη διαπαιδαγώγησή μας. Ή δε θα έπρεπε να είναι.
Να λοιπόν που θα επανέλθω στο Μέτωπο Λογικής, το «δικό μου», αυτό που κατακούτελα φορώ στην καραγκιόζ τη μούρη μου. Είναι η κατάλληλη στιγμή λίγο πριν τη διακοσαετία μας να μιλήσουμε την Αλήθεια: η ευρωπαϊκή, δηλ. αστική και δημοκρατική, κατάσταση αποτελεί τη μόνη ωφέλιμη συνάφεια του «έθνους» ή της κοινωνίας μας. Τα πάνω και τα κάτω της «ευρωπαϊκής κατάστασης» συνιστούν διαμαχόμενη πρόκληση, κάθε άλλο παρά ίχνη απόρριψης ή ευφορίας τής εαυτής. Μια (εκ νέου) αρχή μπορούμε εδώ-τώρα να κάνουμε στα ελληνοτουρκικά και τα καθοριστικά ευρωπαϊκά ή διεθνή. Απαριθμώ την άμεση ντουζίνα:
1. Προσφυγή στη Χάγη και «ειρήνευση», που σημαίνει και αποφυγή απομόνωσης της Τουρκίας. Η συνοριακή πίεση περιθωριοποιεί και δαιμονοποιεί δυστυχώς την τόσο θετική, ή και μονοδρομική, αυτή άποψή μας.
2. Υπάρχουν επείγοντα ζητήματα που χρήζουν ευρωπαϊκής αναδιαπραγμάτευσης με την Τουρκία. Η Ελλάδα αντί να ωρύεται και να προσφέρει εντυπώσεις και λαϊκή νομιμοποίηση στον εγγύς τύραννο οφείλει να πρωτοστατήσει σε μια επωφελή ευρωτουρκική συναλλαγή, η οποία «πρέπει» να προϋποθέτει και την τουρκική αποδοχή της λύσης διαιτησίας.
3. Μη ταύτιση Ερντογάν και Τουρκίας. Όποιος την αποδέχεται, απροσχημάτιστα συνηγορεί στη διά βίου δυναστεία τού εν λόγω.
4. Η ΕΕ ας παρακινηθεί αντί του ενεργειακού να ενεργοποιηθεί για το πολιτικό, το εδαφικό, το καθεστωτικό, το δημογραφικό της συριακής τραγωδίας. Η Ευρώπη έχασε την ευκαρία να αυτονομηθεί, όταν απέφυγε να εγγυηθεί η ίδια την ακεραιότητα των τουρκικών συνόρων στην αφετηριακή κρίση. Τώρα εκτός του μεταναστευτικού-προσφυγικού βρίσκεται ενώπιον του αφρίζοντα Ερντογάν, που μόνο με καταστροφή θα μετακινηθεί.
5. Η Ελλάδα θα πάψει να δέχεται τις τουρκικές πιέσεις στη σημερινή τους εντατικοποιημένη εκδοχή, όταν πάψει να εξαιρείται ή να εξαιρεί τον εαυτό της από την «ευρωπαϊκή κατάσταση». Δεν το έκανε μόνο το 2015, δυστυχώς το έκανε και πολύ πρόσφατα υποστηρίζοντας ως μυς Αχιλλεύς καθεστώτα και αρχηγίσκους σε άλλες ηπείρους. Ο κόλπος της Βεγγάζης ήταν πάντα εξαιρετικός για τη σπογγαλιεία, αυτό θα εξηγούσε το σχετικό ελληνικό ενδιαφέρον, όχι προς Θεού η εκτροφή του Κανταφίσκου εκείνου.
6. Χρειαζόμαστε «κανονική Ελλάδα», δηλαδή Ελλάδα κανονικό μέλος της Σέγκεν και κανονικότατο και μη περιθωριοποιημένο μέλος της ΟΝΕ. Γι? αυτό χρειαζόμαστε αξιόπιστο και ταχύτατο σύστημα εξέτασης προσφυγών ασύλου (και με την ευρωπαϊκή συνδρομή ή συμμετοχή) όσο και πρωτίστως ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες. Ούτε τα παιχνιδάκια με το πλεόνασμα και τις συντάξεις ούτε οι «αύρες» και οι Αυστριακοί ζανταρμάδες θα μας σώσουν.
7. Η Κυπριακή αυτοδέσμευση στην περήφανη διγλωσσία του αδιεξόδου δύναται να υπερκεραστεί με ωφελιμιστικό ρεαλισμό ώστε να μην προσαρμόζεται συλλήβδην αναλόγως ορθοδόξων ή σουνιτών τυράννων. Η Ελλάδα δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα και στην όποια σοβαρή ή ρητορική συζήτηση για το μέλλον του ΝΑΤΟ να αποτυγχάνει αθετώντας μια κυπριακή ανάλογη διάσταση και συμμετοχή.
8. Η χώρα μας δεν αξίζει μήτε ως Πόντιος Πιλάτος μήτε σφαγέας ή «εκτροπέας» του Κυπριακού.
9. Στην νατοϊκή ή ευρωπαϊκή ή διεθνή ελληνική διάσταση η εκτός των συνόρων μας χρησιμοποίηση του στρατιωτικού μηχανισμού και του προσωπικού που όλοι/ες πληρώνουμε θα όφειλε να αποτελεί δόκιμη και τακτική επιλογή όχι απεύχημα, φενάκη (ενίοτε τσίρκο σε Καμπούλ κι Ουρόσεβατς). Ζητούμε τη συμμαχική αλληλεγγύη, όταν μία έστω φορά δε στείλαμε, όπως νατοϊκοί με ολιγότερα μέσα, δύναμη για τακτική επιτήρηση του εναερίου χώρου των στρατιωτικά αδύναμων και απειλούμενων Βαλτικών μας εταίρων!
10. Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, ή μάλλον και, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσοβο, Μαυροβούνιο πρέπει να στηριχθούν και να προωθηθούν το γρηγορότερο στην ευρωπαϊκή ένταξη.
11. Είναι γελοιώδες να παραμένουν εκτός Σέγκεν Βουλγαρία και Ρουμανία.
12. Η συμπόρευση με το Ισραήλ δεν αρκεί, αν δεν προδιαθέτει και άδολα δεν εξαντλεί την πολιτική, εμπορική και εξοπλιστική συνεργασία.
Μολαταύτα: κυβέρνηση και πρωθυπουργός να αποκτήσουν (για να αντιδράσουν επιτέλους) συναίσθηση ότι όντως στις συνθήκες της άμυαλης ή και της επίβουλης συγκαιρινής πλειοδοσίας περιβάλλονται από μαυραγοριτισμό και μαυραγορίτες, τους «κανονικούς» και τους κατά κανόνα, όπως όλοι/ες μας, όπως το 2015, όπως πάλι φοβάμαι το επερχόμενο 21.