Φοβάμαι πως για μένα το κυριότερο πολιτικό γεγονός της εβδομάδας που πέρασε δεν ήταν η τοποθέτηση του Άδωνη Γεωργιάδη ως αντιπροέδρου της ΝΔ, μα η ουσιαστική εκδίωξη της Eldorado Gold από την Ελλάδα και οι επακόλουθες ανεκδιήγητες δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Πάνου Σκουρλέτη και του πρωθυπουργού.
Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς έχει μεγάλες γνώσεις μεταλλειολογίας και χημείας, αλλιώς δεν εξηγείται το ότι απαίτησε από τους επενδυτές να του αποδείξουν (για πολλοστή φορά) πως δεν πρόκειται να μολύνουν το περιβάλλον. Όμως ο πραγματικός μπαχτσές ήταν ο κύριος Σκουρλέτης. Εγκάλεσε τους καναδούς ως εκβιαστές, επειδή προφανώς θα έπρεπε να συνεχίσουν να πετούν λεφτά σε μια χώρα που δεν τους θέλει. Εγκάλεσε και τους εργαζομένους για «έλλειψη ταξικής συνείδησης», μια ρετσινιά του 19ου αιώνα, εντελώς έωλη στην σύγχρονη οικονομία της υψηλής εξειδίκευσης. Φυσικά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και πολύ περισσότερα από κάποιον που η αποκλειστική του απασχόληση στο παρελθόν ήταν η έμμισθη εργασία σε κάποιο κόμμα, και δη μικρό μαρξιστικό.
Όμως τα κίνητρα της κυβερνητικής πρωτοβουλίας δεν είναι ιδεολογικά, μα πολιτικάντικα. Λίγο που οι ξένοι δεν προσέφεραν μεγάλους μισθούς και πολυτελή γραφεία σε μερικούς διακεκριμένους συριζαίους «επιστήμονες», λίγο που το ασφαλιστικό των ελευθέρων επαγγελματιών έχει πάρει άσχημη τροπή για την κυβέρνηση, και ιδού, άμεση δικαίωση για τον αγώνα των κατοίκων της παραθαλάσσιας Ιερισσού. Η όλη μεταλλευτική παραχώρηση σίγουρα δεν έγινε με τον προσήκοντα τρόπο, και το τίμημα ήταν σίγουρα χαμηλό, όμως το μόνο βέβαιο είναι πως η ρήξη δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα άλλο παρά ζημία, καθώς οι παλιές ανοικτές στοές θα παραμείνουν εστίες περιβαλλοντικής μόλυνσης, πολλοί κάτοικοι θα χάσουν τις καλά πληρωμένες δουλειές τους, άλλοι ενδιαφερόμενοι επενδυτές θα απομακρυνθούν και το Δημόσιο θα στερηθεί ένα ετήσιο έσοδο που με κάποιους υπολογισμούς ενδέχεται να φτάνει τα 250 εκατομμύρια.
Ό,τι και να λέμε, αυτή η επένδυση έχει πια προχωρήσει, ικανοποιώντας τους πολύ απαιτητικούς όρους που είχε θέσει η αυστηρή σχετική ελληνική νομοθεσία. Αν οι ακτιβιστές που ευαισθητοποιούνται με το θέμα θέλουν όντως να προσφέρουν κοινωνική υπηρεσία, αυτό που θα έπρεπε να κάνουν είναι να πιέζουν με τον ίδιο ζήλο ώστε να εφαρμόζεται με συνέπεια το περιεχόμενο της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Το αντίκτυπο της υπόθεσης Eldorado Gold πάει πέρα από τις προφανείς οικονομικές επιπτώσεις, αφού φανερώνει και την άρνηση του υπό οικοδόμηση καθεστώτος να λειτουργήσει σύμφωνα με την εθνική και διεθνή νομοθεσία, σύμφωνα με τους κανόνες που είχε θεσπίσει κουτσά στραβά το προηγούμενο «αστικό» κοινοβουλευτικό κατεστημένο. Δεν είναι μπανανία η Ελλάδα μας δήλωσε με παρρησία ο κύριος Σκουρλέτης. Δηλαδή δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου τα πορίσματα των αρμοδίων υπηρεσιών και οι αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων τσαλαπατώνται χάριν μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων? Δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου διορίζονται μαζικά τα σόγια των βουλευτών και υπουργών, ακόμη και σε νέες ΔΕΚΟ άνευ αντικειμένου? Δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου απολύονται για κομματικούς καθαρά λόγους οι προϊστάμενοι δημοσίων φορέων , ακόμη και οι εγνωσμένης αξίας? Δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου η αριστεία και η καλή οργάνωση της εκπαίδευσης περιφρονούνται? Δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου άγνωστοι μετανάστες «λιάζονται στις πλατείες»? Δεν είναι μπανανία ένα κράτος όπου αναθεωρούνται τα κριτήρια ανέλιξης στις σημαντικότατες ένοπλες δυνάμεις υπέρ των λιγότερο ικανών? Δεν είναι τέλος πάντων μπανανία ένα κράτος όπου-εξαιτίας των capital controls και άλλων ανοησιών-πετιούνται δεκάδες δισεκατομμύρια , μπας και μάθει επιτέλους ο πρωθυπουργός κι οι υπουργοί του πως 1+1=2 ???
Η κυβέρνηση αυτή είναι η χειρότερη μετά το ’74, μία από τις χειρότερες του ελληνικού κράτους, και μοιάζει να βρίσκεται σε διαδικασία αποδόμησης. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη βάζει πρόσθετα δεδομένα στην πολιτική εξίσωση. Η μάλλον δεδομένη δημοκοπική άνοδος της ΝΔ θα προκαλέσει ίσως στιγμιαία συσπείρωση στην κυβερνητική πλειοψηφία. Ο φόβος ενώνει το κοπάδι, κακά τα ψέματα, και τον φόβο αυτόν συμμερίζονται και οι βουλευτές των μικρότερων ευρωπαϊστικών κομμάτων. Έτσι, είναι αρκετά πιθανό πως θα περάσει κάποια μορφή νέου ασφαλιστικού όπως και το φορολογικό των αγροτών, ώστε να κλείσει η αξιολόγηση και να αρχίσει η πολυπόθητη συζήτηση για το χρέος. Κι εκεί φυσιολογικά, στην στιγμή του αναμενόμενου θριάμβου, θα μπει οριστικά η εκλογική ταφόπλακα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Βλέπετε, οι εταίροι και οι δανειστές δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τα λεφτά, μα θα επιβάλουν νέους όρους, ίσως τους πιο σκληρούς για εκείνους τους ιδεοληπτικούς κρατιστές που βαυκαλίζονται πως η Ελλάδα είναι μια τέλεια χώρα χωρίς ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Και δεν θα έχουν οι ξένοι κανέναν απολύτως λόγο να επιδείξουν επιείκεια ή ελαστικότητα απέναντι σε έναν δήθεν ζόρικο Τσίπρα επειδή απλούστατα ο Μητσοτάκης θα είναι ένας σαφώς πιο αξιόπιστος συνομιλητής, κάποιος που θα μπορεί και-κυρίως-θα θέλει να την τελειώσει επιτέλους τη δουλειά.
Μετά από κάποιους μήνες, μάλλον όχι πολλούς, θα ξανάχουμε εκλογές, κι από αυτές θα αρχίσει να διαγράφεται πιο ξεκάθαρα η νέα εποχή, η εποχή μετά την τετελεσμένη πλέον Μεταπολίτευση. Επιμένω πως αυτό που προέχει σήμερα είναι η άμεση συγκρότηση ενός ευρύτατου μετώπου ανατροπής, ριζικής ανατροπής του λαϊκισμού, του κρατισμού, της φαυλοκρατίας και της αυθαιρεσίας, το οποίο θα καταγράψει και θα επιβάλει το νέο εθνικό πρόταγμα, την επόμενη Μεγάλη Ιδέα. Τυχόν υφολογικές ή ειδικές διαφοροποιήσεις όσων μοιράζονται το ίδιο σκεπτικό έχουν μικρή πια σημασία. Φαίνεται πως η Νέα Δημοκρατία θα είναι η απροσδόκητη κύρια δύναμη μέσω της οποίας θα εκφραστεί αυτή η δυναμική, θα χρειαστεί όπως πιθανότατα και έναν πολιτικό εταίρο σε επικουρικά καθήκοντα. Θα χρειαστεί μια πολιτική κίνηση προσηλωμένη με πάθος στις μεταρρυθμίσεις και στην προώθηση των δημιουργικών επιδιώξεων του ιδιωτικού τομέα. Οι πρόσφατες άστοχες τοποθετήσεις και ενέργειες της Φώφης Γεννηματά έδειξαν πως το γερασμένο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο. Η Ένωση Κεντρώων στερείται ιδεολογικής συγκρότησης και στελεχιακού μηχανισμού. Ο κλήρος λοιπόν πέφτει λογικά στο δοκιμαζόμενο Ποτάμι. Θα είναι κρίμα να στερηθεί αυτό το αυθόρμητο κίνημα τον ιστορικό του ρόλο, μόνο και μόνο επειδή ο εμφανέστατα κουρασμένος ιδρυτής του επιμένει να μένει κολλημένος στην καρέκλα του Επικεφαλής…