Αυτό δεν είναι τραγούδι #912
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Λέγεται ότι ο Johnny Winter πολύ προτού γίνει γνωστός πήγε μια μέρα με περισσό θράσος (ή άγνοια κινδύνου) σε ένα στέκι μαύρων μπλούζμεν, σε κάποιο τρισάθλιο καταγώγιο για τους μυημένους, για τους brothers, όπου τολμούσαν να παίξουν μουσική μόνο οι πατριάρχες του καθαρόαιμου μπλουζ του Νότου, και ζήτησε να τον αφήσουν να ανέβει στη σκηνή· ένας λευκός πιτσιρικάς —όχι απλώς λευκός, ένας κατάλευκος αλμπίνο, ψηλός, άτσαλος, άχαρος, με κατάξανθη μαλλούρα και αφύσικα μακρουλές δαχτυλάρες— μπήκε στο ναό του μπλουζ και διατύπωσε ένα αίτημα τόσο εξωφρενικό (λιγότερο επικίνδυνο θα ήταν να πάει στο Πασαλιμάνι να τραγουδήσει τον ύμνο του Παναθηναϊκού), τόσο αδιανόητο, που τον άφησαν. Ο θρύλος έχει happy end: μόλις ο Johnny άρχισε να παίζει, μαγεύτηκαν οι πάντες.
Δεν ξέρω αν η ιστορία έχει βάση ή πρόκειται για αστικό μύθο. Ξέρω όμως ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αλήθεια. Τον ακούμε εδώ στο αριστουργηματικό Meantown blues, ζωντανά στο Woodstock (η εμφάνισή του δεν υπάρχει στην κλασική κόπια της ταινίας), σε ηλικία 25 ετών.