Οι πρόσφατες ψηφοφορίες στη Βουλή ξεκαθάρισαν για άλλη μια φορά τις προθέσεις του Μαξίμου για τη διαμόρφωση του κλίματος μέσα στο οποίο θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Η εξασφάλιση της ψήφου εμπιστοσύνης, με την ΑΝΕΛική διατροφή που πληρώνει ο Καμμένος μετά το συναινετικό διαζύγιο, και η αξιοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών για το προοδευτικό μακιγιάρισμα της τετράχρονης αρμονικής συγκυβέρνησης με την ακροδεξιά είναι χαρακτηριστικές ενδείξεις της τακτικής που θα ακολουθηθεί.
Η εξάντληση της κυβερνητικής τετραετίας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα και θα έπρεπε να ισχύει απαράβατα σε μια δημοκρατική χώρα, εφ’ όσον η εκλεγμένη κυβέρνηση διατηρεί την δεδηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η στήριξη ωστόσο σε δύο ή και περισσότερες αλά καρτ «δεδηλωμένες» και η απροσχημάτιστη δημιουργία ακραίου πολωτικού και διχαστικού κλίματος, ακόμα και για εθνικά ζητήματα, ως μέσο για την εξάντληση της θητείας της αποτελούν καιροσκοπισμό που αποβαίνει σε βάρος της χώρας. Η μελωδία της εξουσίας αποδείχτηκε δυστυχώς για πολλούς πολύ πιο σαγηνευτική από αρχές, αξίες και αριστερά ηθικά πλεονεκτήματα.
Αν η διχαστική τακτική που επέλεξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιζήμια για τη χώρα, η ανταπόκριση από την δημοκρατική αντιπολίτευση θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα αδιέξοδα, την ίδια στιγμή που η επίμονη και απαιτητική παρουσία των «θεσμών» ακυρώνει καθημερινά το παραμύθι του «τέλους των μνημονίων» και το αμείλικτο πρόσωπο των αγορών προσγειώνει τις ιδεοληψίες στη σκληρή πραγματικότητα. Η επενδυτική ανυπαρξία δημιουργεί ασφυξία στην οικονομία και την αγορά εργασίας. Η αναγκαία και σκληρή αντιπαράθεση για πολιτικά ζητήματα δεν πρέπει να υποκατασταθεί από τη μεταγραφολογία, τις «προδοσίες», τις «αποστασίες» και την ανάγκη της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, τις αγιάτρευτες πληγές του πολιτικού συστήματος.
Η χώρα χρειάζεται αναπτυξιακή πολιτική στραμμένη στην προσέλκυση Ελλήνων και ξένων επενδυτών και όχι πελατειακή και επιδοματική διαχείριση της εξουσίας. Χρειάζεται νέο παραγωγικό και εξαγωγικό μοντέλο με ορθολογική αξιοποίηση όλων των φυσικών και πνευματικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Χρειάζεται την ενίσχυση και θωράκιση των θεσμών αντί της απαξίωσης και του ευτελισμού τους. Χρειάζεται την διασφάλιση της αξιοκρατίας έναντι του πελατειακού τέρατος που συνεχίζει να κυριαρχεί στο δημόσιο. Χρειάζεται αναβάθμιση της κρατικής και μη κρατικής εκπαίδευσης, ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας, αποκατάσταση της αριστείας. Το τρίπτυχο «ανοιχτή κοινωνία – φιλελεύθερη δημοκρατία – κράτος δικαίου» δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον πυρήνα της νέας εποχής που ξεκινάει για την Ελλάδα.
Όλα αυτά οφείλουν να αποτελέσουν τη βάση ενός ρεαλιστικού προγράμματος διακυβέρνησης. Για την υλοποίησή του ωστόσο, η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα δηλαδή, συναίνεση, ευρεία πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία και κυβερνησιμότητα. Ακριβώς τα στοιχεία δηλαδή που αντιστρατεύεται με φανατισμό ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια. Ο λαϊκισμός, ο διχασμός και η ακυβερνησία της απλής αναλογικής οδηγούν στο χάος και η ιδεολογικοπολιτική υιοθέτησή τους κάθε άλλο παρά «προοδευτική συμπαράταξη» μπορεί να σηματοδοτήσει. Γι αυτό και το αίτημα για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ – και του συμμαχικού σχήματος που πρόκειται να χρησιμοποιήσει για να θολώσει τη μνήμη των πολιτών – στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι κάποιος ρεβανσιστικός στόχος αλλά αναγκαία συνθήκη για να μπει η χώρα στον δρόμο της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης.
Δημοσιεύεται και στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο