Είχε μεγάλο ενδιαφέρον η σύναξη που οργάνωσε το ΙΣΤΑΜΕ για την επέτειο της ίδρυσης του ΠαΣοΚ. Για τα όσα λέχθηκαν, για τις παρουσίες αλλά και τις απουσίες, για τα σχόλια που ακολούθησαν. Δεν ήμουνα εκεί πρώτον γιατί δεν διετέλεσα ποτέ ΠαΣοΚ και έτσι, πολύ σωστά δεν με προσκάλεσαν και δεύτερον γιατί επέστρεψα στην Αθήνα κατόπιν εορτής. Διάβασα όμως πολλά. Και ιδιαίτερα την όπως πάντα ιδιαίτερα σημαντική παρέμβαση του Κώστα Σημίτη.
Δυστυχώς το ΙΣΤΑΜΕ δεν οργάνωσε τη σύναξη αυτή με στόχο ξεκάθαρο την ίδρυση μιας κοινά αποδεκτής σοσιαλιστικής και δημοκρατικής παράταξης, αφού κίνητρο ήταν το παρελθόν και η 3η του Σεπτέμβρη και μόνο έμμεσα το σήμερα και το αύριο. Συνεπώς η απουσία της ΔΗΜΑΡ ήταν τελείως λογική, διότι ήταν συνεπής ως προς τις καταβολές της και τον αδυσώπητο πόλεμο που της ασκείται μέσα στον «μεταρρυθμιστικό» «χώρο». Με κυριότερο επιχείρημα το γεγονός ότι αποσπάστηκε από μια ξεκάθαρα αντιδραστική και αυταρχική κυβέρνηση, όπου κυριαρχεί η σαμαρική δεξιά, λέγοντας ότι για λόγους πατριωτισμού θα φροντίσει να μην προκαλέσει την πτώση της -δεν θα το μπορούσε άλλωστε χωρίς πασοκικές αποστασίες στη Βουλή- αν αυτό οδηγούσε σε διαζύγιο με την ΕΕ και το ευρώ.
Και όμως, αυτό που κυριάρχησε στο ΙΣΤΑΜΕ ήταν το ερώτημα της μελλοντικής κεντροαριστεράς (δηλαδή ενός «γεωγραφικού» ως προς την αίθουσα της Βουλής όρου, που απεχθάνομαι, γιατί δεν περιλαμβάνει καμιά ιδεολογία και καμιά πολιτική, αλλά έστω, αυτό δεν μετράει για τους περισσότερους που ακούνε σοσιαλισμός και δημοκρατία και τρομάζουν). Και ως προς αυτήν την κεντροαριστερά, που προσπάθησε να καπελώσει ο Βενιζέλος, ευτυχώς αυτό που κυριάρχησε τελικά ήταν η παρέμβαση του Κ. Σημίτη. Για την σκληρή κριτική που περιλάμβανε για τα λάθη όλων και για συμβουλές για το τώρα και το αύριο.
Δίκαια λέχθηκε έτσι ότι ο Σημίτης μας έδειξε το δρόμο. Ναι. Αλλά αμέσως μετά ανέβηκε σε ένα υψωματάκι να παρακολουθήσει την πορεία των άλλων. Δεν είπε δηλαδή: να ο δρόμος και να εγώ, ελάτε να πορευτούμε όλοι μαζί. Δεν ανέλαβε πρωτοβουλία. Εκτός κι αν… Δεν έκανε μια συγκεκριμένη πρόταση για τη δύσκολη διαδικασία της δημιουργίας της νέας προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης – και μαζί και για την αναγκαία σχέση της με ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου του Σύριζα.
Το γράφω αυτό γιατί με το πες-πες, κάποιοι μας γυρίζουν πίσω πολλές δεκαετίες, προωθώντας από τη μια έναν καταστροφικό και εμφυλιοπολεμικό διπολισμό δεξιάς-αριστεράς, που συμφέρει και στον Σαμαρά και στον Τσίπρα και από άλλη, μια νέα εκδοχή του «διμέτωπου», για να θυμηθούμε τον Γεώργιο Παπανδρέου, που τελικά ευνουχίζει τους πολίτες. Όπως το 1967…