Η πιο σκοτεινή στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας, είναι η τελευταία περίοδος της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, όταν η σωματική του ασθένεια τον οδήγησε στην πνευματική έκπτωση και στην ψυχική αποδιοργάνωση. Οπότε και η Κα Λιάνη, βρήκε την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία ως «αυτοκράτειρα», με μοναδική «νομιμοποίηση» την εκμετάλλευση της σωματικής και ψυχικής ανημπόριας του συζύγου της, ωσάν η χώρα να ήταν ιδιοκτησία τους.
Με ντροπή θυμόμαστε ότι η πλειονότητα των τότε κυβερνητικών «προσκυνούσε» την Κα Λιάνη, μια και από την εύνοιά της εξαρτάτο η παραμονή τους στην κυβέρνηση ή στις διοικήσεις των κρατικών οργανισμών.
Ως μονοπρόσωπη εξωθεσμική εξουσία, η Κα Λιάνη ήταν φυσικό να συγκροτήσει και την αντίστοιχη «αυλή». Ήταν αυτή που ονομάστηκε «αυλή της Εκάλης».
Ποιος δεν θυμάται τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες, τις ξεματιάστρες, τις θρησκόληπτες «μάγισσες», τα κομποσκίνια και όλα τα ομοειδή, που – σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα – συγκροτούσαν την αυλή της «αυτοκράτειρας»;
Ποιος δεν θυμάται την ομάδα των φερομένων ως «δανειστών» του τότε πρωθυπουργού, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία, προκειμένου να συσκοτιστεί η πηγή των χρημάτων που απαιτήθηκαν, για την ανέγερση του ανακτόρου της «αυτοκράτειρας»; (Της γνωστής «βίλας της Εκάλης» ή «κωλόσπιτου», κατά την έκφραση «αυριανιστή» υπουργού).
Ποιος δεν θυμάται ότι τότε ακριβώς, κάποιοι «ανιδιοτελείς επιτήδειοι», μυρίστηκαν αίμα και εισπήδησαν στην «αυλή της Εκάλης» για να προσφέρουν τη στήριξή τους στην «αυτοκράτειρα», με αντάλλαγμα την εύνοιά της και βεβαίως όσα – άγνωστα στους κοινούς θνητούς – η εύνοια συνεπαγόταν;
Και όμως, περιέργως ξεχνάμε κάτι: Ότι μέλος της «αυλής της Εκάλης», μαζί με τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες, τις ξεματιάστρες και τους «δανειστές», ως«ανιδιοτελής επιτήδειος», ήταν και ο Κος Λαζόπουλος. Ότι δηλαδή το εν λόγω άτομο, με ρόλο μάλιστα που αγνοείται, ήταν μέρος της πιο ανεξέλεγκτης – και γι’ αυτό πιο σκοτεινής – εξουσίας, η οποία βυσσοδόμησε κατά της χώρας, στην πιο θλιβερή, αλλά και πιο γελοία στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας.
Η ιστορία του εν λόγω ατόμου από εκεί και πέρα, είναι συνεπής με το σκοτεινό αυτό παρελθόν του, μια και το αναπαράγει: Χυδαία κολακεία κάθε ευτέλειας και μικρότητας, υπόθαλψη του φθόνου και της μνησικακίας και κυρίως, καλλιέργεια του μίσους απέναντι σε όποιον τολμάει να επιδείξει δημόσιο ήθος ή έστω να μιλήσει με σοβαρότητα.
Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι τυχαίο ότι, ανάμεσα σε πορδές και εμετικά σχόλια επιπέδου χρυσαυγίτικου καφενείου, λοιδωρεί χυδαία και δολοφονεί ηθικά, κάθε δημόσιο πρόσωπο με νεωτερική ή έστω στοιχειωδώς λογική στάση. Με ταυτόχρονη όμως παροχή «ασυλίας», σε κάθε αναχρονιστικό δημόσιο πρόσωπο, σε κάθε ψεκασμένο, καθώς και σε κάθε αντικοινωνική συντεχνία ή συμμορία.
Δεν είχα την «τύχη» να δω την τελευταία εκπομπή του. Δυστυχώς στο σπίτι οι κόρες μου το απαγορεύουν αυστηρά. Γιατί θεωρούν ότι και το να δει κανείς εκπομπή του Λαζόπουλου, είναι από μόνο του έκπτωση. Συμμορφώθηκα λοιπόν με την «απαγόρευση». Και ευτυχώς. Διότι πληροφορήθηκα ότι ο Κος Λαζόπουλος, για ακόμη μία φορά, έκανε δημόσια εμετό όλο το σκοτεινό παρελθόν του, επιβεβαιώνοντας τη γνωστή ρήση, ότι «είμαστε προϊόντα της αυτοβιογραφίας μας».Έτσι ήταν και πάλι ένας πολιτισμικός και ηθικός εφιάλτης, με θύμα αυτή τη φορά τον Σταύρο Θεοδωράκη.
Από λόγους αρχής δεν δικαιούμαστε να σιωπήσουμε. Αντίθετα, οφείλουμε να αντιληφθούμε όλοι, ότι η υπεράσπιση του Σ. Θεοδωράκη απέναντι στον ολοκληρωτισμό των ακατέργαστων ενστίκτων και στη βία της χυδαιότητας, είναι υπεράσπιση του ίδιου του πολιτισμού μας.