Μερικά πρώτα συμπεράσματα από τον κρίσιμο πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία:
1. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι δεν επαλήθευσαν τους φόβους όσων προεξοφλούσαν την απογοήτευση και την μεγάλη αποχή. Ούτε και τις προσδοκίες των εμπνευστών της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι. Ίσως μάλιστα, η επίθεση αυτή – η πολλοστή σε Γαλλικό έδαφος – που στόχευε ανοιχτά την δημοκρατική εκλογική διαδικασία – να πείσμωσε και πολίτες που δεν το είχαν αποφασίσει. Αποτελεί μια ώριμη και περήφανη αντίδραση.
2. Οι δύο υποψηφίοι που πέρασαν στον δεύτερο γύρο αποτελούν μια ακόμα ένδειξη της πόλωσης του εκλογικού σώματος. Οι πραγματικοί αντίπαλοι των εκλογών αυτών ήταν από την αρχή ο Μακρόν και η Λεπέν ή, καλύτερα, οι εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που οραματίζονται οι δύο υποψήφιοι. Το όραμα της παγκόσμιας συνεργασίας, της Ενωμένης Ευρώπης, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης, της πολυπολιτισμικότητας εναντίον του εθνικιστικού, ρατσισικού, μισαλλόδοξου «οράματος». Οι υπόλοιποι υποψήφιοι στοιχήθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – και για διαφορετικούς λόγους – πίσω από αυτούς τους δύο.
3. Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Οι πολέμιοι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν περιορίζονται σε καμιά περίπτωση στα ποσοστά της Λεπέν. Ας μην ξεχνάμε ότι οι 7 από τους 11 υποψήφιους έθεσαν θέμα σχέσεων Γαλλίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κορυφαίο τον εκπρόσωπο της Αριστεράς, που μαζί με την υποψήφια του λαϊκού μετώπου συγκεντρώνουν ποσοστό μεγαλύτερο του 40%. Κι αυτό τη στιγμή που η Γαλλία θεωρείται μία από τις δύο κινητήριες δυνάμεις της Ευρωζώνης.
4. Για πρώτη φορά θα λείψουν από τον δεύτερο γύρο οι υποψήφιοι της Δεξιάς και του Σοσιαλιστικού κόμματος. Υπεύθυνοι προφανώς και οι δύο, ο κύριος ωστόσο λόγος είναι ότι και τα δύο κόμματα δεν είχαν να προτείνουν κάτι που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και τις ανησυχίες της Γαλλικής κοινωνίας. Οι σοσιαλιστές απέδωσαν την καθοδική τους πορεία των τελευταίων χρόνων στην «δεξιά στροφή» της προεδρίας Ολάντ και γενικώτερα των πολιτικών επιλογών του κόμματός τους. Έστριψαν το τιμόνι αριστερά και φυσιολογικά απορροφήθηκαν από τον «επαναστατικό» λαϊκισμό. Ο Φιγιόν, από την άλλη, κατέφυγε στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της Λεπέν προσπαθώντας να την συναγωνιστεί σε πατριωτισμό και εθνικιστική περιχαράκωση. Μια μάχη χαμένη εκ των προτέρων. Οι εκλογές έδειξαν ότι οι πολίτες δεν είναι πια δεδομένοι για τα παραδοσιακά κομματικά μονοπώλια.
5. Σε δύο εβδομάδες εκλέγεται ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οι δημοσκοπήσεις προδικάζουν τη νίκη του δημοκρατικού υποψήφιου. Το κλίμα αυτό ενθαρρύνεται από τις άμεσες και καθαρές τοποθετήσεις του Αμόν και του Φιγιόν που έσπευσαν να τραβήξουν την κόκκινη γραμμή, πράγμα που δεν έκανε, όπως αναμενόταν άλλωστε, ο υποψήφιος της Αριστεράς που επέλεξε την «συνέπεια» της «ιδεολογικής»ουδετερότητας και που αποτελεί πρωτοφανή προσβολή για την ιστορία και τους αντιφασιστικούς αγώνες του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας. Δεν φτάνει ωστόσο να νικήσει απλά ο Μακρόν. Χρειάζεται να συντριβεί η Λεπέν και ότι εκφράζει για τη Γαλλία και την Ευρώπη.
6. Το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών αφορά άμεσα τη χώρα μας. Γιατί θέλει μια ισχυρή Γαλλία σε μια ισχυρή Ευρώπη φιλοδοξώντας να συνεχίσει να συμμετέχει στον ιδεολογικό και οικονομικό της πυρήνα. Θέλουμε μια Ευρώπη δημοκρατική, ανοιχτή κι ανεκτική, μια Ευρώπη συνεργασίας, αλληλεγγύης, ανάπτυξης. Θέλουμε να συντριβούν παλιά και νέα φαντάσματα που σήμερα απειλούν την ήπειρο και τη χώρα μας. Γι αυτό περιμένουμε άμεσα – τώρα – ο πρωθυπουργός της χώρας να διακηρύξει ανοιχτά την στήριξη του κόμματός του στον Εμανουέλ Μακρόν στον δεύτερο γύρο.