Βγήκε τελευταίος από τους ηττημένους υποψήφιους, όχι βέβαια για να αναγνωρίσει την ήττα του αλλά για να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα και να καταγγείλει την βιασύνη του υπουργείου εσωτερικών να προεξοφλήσει τους νικητές.

Και μετά έφτασε στην ουσία. «Δεν έχω εξουσιοδότηση από τους υποστηρικτές μου να αποφασίσω για λογαριασμό τους». Όποιος θέλει δηλαδή, ας το ρίξει στη Λεπέν. Στο κάτω-κάτω για τον κίνδυνο της Ευρώπης δεν τα λέγαμε και πολύ διαφορετικά. Χωρίς ενδοιασμό, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό στην ιστορία.

Στον Μελανσόν βέβαια απομένει να απαντήσουν με την ψήφο τους οι ψηφοφόροι του στον πρώτο γύρο. Δημιουργείται όμως σοβαρό ηθικό ζήτημα και για εκείνους που εξέφρασαν δημόσια την διεθνή αδελφική τους στήριξη προς την υποψηφιότητά του.

Θα δηλώσει άμεσα και καθαρά ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας, την στήριξή του στον Μακρόν στον β/ γύρο; Ή θα επιλέξει ξανά την τακτική της σιωπής που ακολουθεί και για τα εγκλήματα του καθεστώτος Μαδούρο στη Βενεζουέλα; Η συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά δεν δημιουργεί κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες μόνο…