Την Κυριακή θα ξέρουμε, αν ο εξαιρετικός επιστήμονας με τις τόσες διακρίσεις και γνώστης των περιβαλλοντικών θεμάτων αλλά κι αυτών του αστικού ιστού κ. Χάρης Δούκας θα μπορέσει ν’ ανατρέψει ένα γόνο που χωρίς καθόλου δικά του προσόντα «δρέπει τις δάφνες» της οικογενείας του και της πολιτικής ηγεμονίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σαφώς και είναι πολύ δύσκολο ν’ ανατραπούν οι συσχετισμοί του Α’ γύρου, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί να κατανοήσουν πολλοί που αδιαφόρησαν στις πρώτες εκλογέςπως η νίκη Δούκα, θα έχει και ευρύτερη πολιτική σημασία. Θα είναι η πρώτη ρωγμή στην υπαρκτή ηγεμονία του κ. Μητσοτάκη, η πρώτη ρωγμή στην κυριαρχία ενός χωρίς αντίπαλο «μονοκομματικού πλουραλισμού». Ενός συστήματος με ήλιο του ένα ισχυρό πόλο γύρω από τον οποίο κινούνται διάφορα αδύναμα και μικράκόμματα-πλανήτες.
Πολλοί υποστηρίζουν πως όταν ψηφίζουμε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ψηφίζουμε μόνο για τον ικανότερο ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα ενός δήμου ή μιας περιφέρειας. Οι τοπικο- αυτοδιοικητικές εκλογές δεν πρέπει να κομματικοποιούνται, ισχυρίζονται αυτές οι φωνές. Και καλώς το ισχυρίζονται. Γι’ αυτές. Γιατί αυτή η συντηρητική θέση αποσκοπεί μόνο και μόνο στην αναπαραγωγή αυτής της ηγεμονίας που προανέφερα. Καθόλου τυχαία σε χώρες όπως η Γερμανία και η Ιταλία, κι όχι μόνο, η σοσιαλδημοκρατία και η Αριστερά κομματικοποιούν έντονα τιςαυτοδιοικητικές εκλογές. Ανεξαρτήτως πάντως αυτών ο κ. Μπακογιάννης ούτε ακομμάτιστος ούτε ικανότερος είναι. Το ισχυρότερο χαρτί για την αναπαραγωγή μιας πολιτικής κατάστασης την οποία αποδέχεται κάποιος, είναι να πείσει πως αυτή η κατάσταση είναι αναπότρεπτη. Και για να είναι αναπότρεπτη, χρειάζεται να πείθει πως είναι ακομμάτιστη. Εδώ ο κ. Μητσοτάκης έκανε λάθος, όταν με τη δήλωσή του την Κυριακή των πρώτων εκλογών έδωσε έντονο κομματικό χρώμα. Λάθος γι’ αυτόν, αφού έτσι έδωσε την μπάλα στους αντιπάλους του. Ο Δούκας και ο Ζαχαριάδης το κατάλαβαν. Γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ανατροπή μιας πολιτικής ηγεμονίας είναι η συνεννόηση και η συνεργασία των ηττημένων κομμάτων. Γι’ αυτό και ο σημερινός συνασπισμός εξουσίας (πραγματικοί φιλελεύθεροι, κεντρώοι, ακροκεντρώοι, κυριακίστας, σοβαροί δεξιοί και κεντροδεξιοί αλλά και ουκ ολίγοι πολιτικά αφελείς) βυσσοδομεί κατά της κίνησης Ζαχαριάδη να στηρίξει τον Δούκα και της κίνησης του Δούκα να ζητήσει τη συνεργασία του Ζαχαριάδη.
Κατά βάθος όλοι αυτοί κατανοούν πως ο συμβολισμός αυτής της κίνησης υπερβαίνειτη σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης συνεργασία. Είναι μια κίνηση που αν υποστηριχθεί και έχει συνέχεια, θα αποτελέσει την αφετηρία εκκίνησης αυτού που πολλοί (και ο γράφων από το 2019) ονόμασανbigbangστο χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.Όσοι αντιτίθενται σ’ αυτή την κίνηση ακολουθούν μια σκέψη καθαρά λειτουργιστική. Αυτή βλέπει δηλαδή τα πράγματα στη λειτουργία τους μόνο στο παρόν. Έτσι μια μερίδα θεωρεί πως τώρα είναι η ώρα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και συνεπώς αυτό δεν θα πρέπει να συναινέσει στη «σωτηρία» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Βεβαίως αυτή η λειτουργιστική σκέψη δεν αντιλαμβάνεται ή δεν ενδιαφέρεται να δει πως ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ανέβει στο 18%, ας το δεχθούμε, ακόμη κι αν αυτό τού αρκεί για να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αρκεί για να σπάσει η ηγεμονία Μητσοτάκη. Η άλλη πλευρά θεωρεί πως η Κεντροαριστερά, δηλαδή η σοσιαλδημοκρατία, δεν είναι Αριστερά, οπότε δεν έχει τίποτα να συζητήσει με «αυτούς». Η συμφωνία Δούκα- Ζαχαριάδη σπάει αυτή τη λειτουργιστική, αλλά και δογματική σκέψη με τα στερεότυπά της και δημιουργεί προϋποθέσεις για μια σκέψη που βλέπει τα πράγματα στη διαδικασία μεταβολής τους. Αυτή η συμφωνία, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να μάς πάει πέρα από το άθροισμα των δυο, αλλά και ακόμη καλύτερα πέρα από την ύπαρξη τους έτσι όπως είναι σήμερα.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζεται από κοινού να καταθέσουν το δικό τους ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο στις λογικές της υποφορολόγησης(όπως ζήτησε ο κ. Κασσελάκης) του πλούτου και της απολυτοποίησης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Όσο δεν το κάνουν, αυτή η αδυναμία τους διευκολύνει την αναπαραγωγή της κυριαρχίας του συντηρητισμού κι ανοίγει λεωφόρους διέλευσης στον ακροδεξιόαντισυστημισμό και τον μη συμπεριληπτικό λαϊκισμό. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Η συμφωνία Δούκα- Ζαχαριάδη- αν μάλιστα και πετύχει- θα έχει πολλαπλά οφέλη για να αμφισβητηθεί ο ελληνικός συντηρητισμός επικεφαλής του οποίου είναι ο υπαρκτός, υπαρκτότατοςχώρος της ακροκεντρώας σκέψης.
ΥΓ. Σ’ αυτό το σχέδιο, μετά και τ’ όσα είπε στους βιομήχανους ο κ. Κασσελάκης, αλλά και χωρίς αυτά, είναι εμφανές πως η παιδαριώδης και αφελής «σκέψη» του δεν χωρά. Το τι θα γίνει με αυτή την περίπτωση δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας όψεται η δήθεν «εκλογή από τη βάση» που γεννά τέτοια φαινόμενα. Στερνή μου σκέψη….