Το άρθρο δημοσιεύεται στα ΝΕΑ 10/06/2019
Όσο πλησιάζουν οι βουλευτικές εκλογές τόσο πληθαίνουν τα διλήμματα στα οποία προσπαθούν τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων να εγκλωβίσουν τους πολίτες. «Με τους πολλούς ή με τους λίγους;», «με το παλιό ή με το νέο;». Το καθοριστικό δίλημμα ωστόσο στο οποίο θα πρέπει να τοποθετηθούν τα ίδια τα κόμματα και να απαντήσουν καθαρά και υπεύθυνα ξεκαθαρίζοντας τη στάση τους, είναι «με την χώρα μας ή με το κόμμα μας;».
Η πολιτική εμπειρία δείχνει ότι η αυτονόητη διακομματική απάντηση – «με τη χώρα μας» – έχει ισχύσει κυρίως ως εξαίρεση στον κανόνα του κομματικού πατριωτισμού. Τόσο το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα των κυβερνήσεων Σημίτη, όσο και η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην συγκυβέρνηση του ‘12 αλλά και η υπερψήφιση από την αντιπολίτευση του μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ το ‘15, δεν αποτελούν παρά εξαιρέσεις που χρεώθηκαν με υψηλό πολιτικό κόστος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει ήδη, από τον Γενάρη του ‘15, πεντακάθαρη θέση απέναντι σε αυτό το δίλημμα. Δεν ένοιαξε την ηγεσία του, όλα αυτά τα χρόνια, τίποτε άλλο παρά μόνο η διατήρηση της εξουσίας και η αξιοποίησή της προς όφελος αμιγώς κομματικών και ιδιοτελών προσωπικών προνομίων. Το ρουσφετολογικό κρεσέντο των τελευταίων εβδομάδων δεν είναι παρά η δραματική αυλαία μιας χαμένης πενταετίας για τη χώρα, σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο.
Η επερχόμενη Νέα Δημοκρατία δεν έχει κανένα λόγο να μην ταυτίζει το συμφέρον του συντηρητικού χώρου με τα συμφέροντα της χώρας. Προφανώς η διακυβέρνησή της θα κριθεί στην πράξη από τα αποτελέσματα. Ωστόσο, η προκαταβολική αναδίπλωση της ηγεσίας της σε εθνικά αλλά και σε θέματα κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι και ο καλύτερος οιωνός. Η αγωνία για τη διατήρηση της εσωκομματικής ισορροπίας και ο φόβος της διατάραξής της δεν θα αποτελέσει ασφαλώς τον ιδανικότερο σύμβουλο για την ηγεσία της.
Το Κίνημα Αλλαγής, ως ο επίδοξος φορέας της προοδευτικής παράταξης, οφείλει να τοποθετηθεί χωρίς πισωγυρίσματα και ταλαντεύσεις. Απόψεις που εκφράζονται με τη φράση «αρκετά βάλαμε πλάτη για τη χώρα, ας φροντίσουμε τώρα και για τον χώρο μας» δεν μπορούν να εκφράσουν τις προσδοκίες των προοδευτικών πολιτών. Δεν εκφράζουν παρά την αυταπάτη ότι η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ οφείλεται αποκλειστικά στη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση του 2012. Τα πραγματικά αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν περισσότερο στην πολιτική διαπαιδαγώγηση περασμένων δεκαετιών.
Η αναζωογόνηση των δυνάμεων του σημερινού ΠΑΣΟΚ που έχουν και την μεγαλύτερη συμβολή στη συγκρότηση του Κινήματος Αλλαγής, είναι απολύτως κατανοητή και θεμιτή. Η προοδευτική παράταξη δεν θα μπορέσει όμως να επιβιώσει και να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις ως μια σύγχρονη εκδοχή του «γκουντμπάι Λένιν» με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Χρειάζεται ο φορέας αυτός να αποτελέσει πόλο έλξης για τη μεταρρυθμιστική προοδευτική παράταξη των σοσιαλδημοκρατών και των κεντρώων πολιτών, όλων όσων είναι αποφασισμένοι να στηρίξουν τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές.
Το Κίνημα Αλλαγής είναι υποχρεωμένο να ταυτιστεί με την αγωνία για την σωτηρία της χώρας και να συμβάλλει στην αλλαγή σελίδας. Οι προγραμματικές του θέσεις καθώς και η ενότητα και συμπόρευση όλων των στελεχών του, ιδιαίτερα εκείνων που σηματοδότησαν θετικά την πορεία της προοδευτικής παράταξης, είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική επιτυχίας του εγχειρήματος.