Νομίζω ότι επιτέλους έχω καταλήξει για το πιο κόμμα θα ψηφίσω. Γιατί ακριβώς σ αυτές τις τόσο κρίσιμες εκλογές θεωρώ υποχρέωσή μου να πάρω θέση.
Όπως ψήφιζα μέχρι τώρα , επιδιώκοντας την εκάστοτε πιο ορθολογική επιλογή , σύμφωνα βέβαια και με το αναλυτικό πλαίσιο το οποίο υποστηρίζω δημόσια χρόνια τώρα, κανονικά θα έπρεπε να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ.
Είμαι υπέρ των ομαλών πολιτικών εξελίξεων, υπέρ της λειτουργίας της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου, υποστήριξα τις δανειακές συμβάσεις και την στρατηγική της παραμονής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Θεωρώ ότι για να καταστεί, σ αυτές τις συνθήκες, δυνατή η διακυβέρνηση της χώρας απαιτείται η συνεργασία όλων των κομμάτων ευρωπαϊκού προσανατολισμού (περιλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας).Μετά δε και τη συγνώμη για την αποτυχημένη διετία Παπανδρέου ήδη σας παρουσίασα την ατζέντα Βενιζέλου.
Το πρώτο δύσκολο που βρίσκω σ αυτή την ατζέντα είναι η εμμονή Βενιζέλου στο “όλον ΠΑΣΟΚ”. Το έχω ζήσει αρκετά και πιστεύω ότι χωρίς έξωθεν παρέμβαση το όλον ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να επισκευαστεί. Και ο ηγέτης του παρόλο που παρουσιάζει βελτίωση, μετά την πρόσφατη ευρωπαϊκή εμπειρία του, παραμένει ένας πολιτικός με παρελθοντικές εμμονές και χωρίς στρατηγική έμπνευση.
Το δεύτερο δύσκολο είναι ότι εκτιμώ ότι ο δικομματισμός όπως τον ξέραμε δεν μπορεί πια να έχει θετικά αποτελέσματα για τη χώρα. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που έχω ταχθεί υπέρ της δημιουργίας νέου πολιτικού περιβάλλοντος (με την συμμετοχή μου στον “Κοινωνικό Σύνδεσμο”). Αν και κρίνω ότι χωρίς τα δύο αυτά κόμματα δεν μπορεί να σχηματιστεί καν η απαραίτητη κυβέρνηση.
Το σημαντικότερο, εκτός πολλών άλλων, είναι ότι μια κυβέρνηση απομονωμένη, στην οποία συμμετέχουν μόνο το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, δεν μπορεί να βγάλει πέρα ούτε μια στοιχειώδη και για μερικούς μήνες διαχείριση της κρίσης που διέρχεται η χώρα μας.
Απαιτείται από την 7η Μαΐου ένα ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον επιβίωσης που πρέπει και μπορούν να το απαρτίσουν όσο περισσότερες δυνάμεις του “συνταγματικού τόξου” ξεπεράσουν το 3% και εκφραστούν κοινοβουλευτικά. Μάλιστα με την δεδομένη ενίσχυση των φασιστικών και φασιζόντων άκρων η ενίσχυση των δυνάμεων που υποστηρίζουν ομαλές πολιτικές εξελίξεις καθίσταται ακόμα πιο απαραίτητη.
Γιατί ΔΗΜΑΡ
Από αυτές τις δυνάμεις η πιο καινούργια, από τις παλιές, στην οποία είμαι πιο κοντά είναι η Δημοκρατική Αριστερά.
Δεν παίρνω τίποτα πίσω από όσα έχω γράψει για την ΔΗΜΑΡ. Τον “αριστερό ιδρυματισμό” της, την εμμονή της στο ακροατήριο των 150.000 μόνιμα διαμαρτυρομένων, κυρίως προνομιούχων συντεχνιών του κρατικού τομέα, που την απομονώνουν από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών , τη στάση της στις κρίσιμες ψηφοφορίες κλπ.
(Βέβαια θα μπορούσα να ψηφίσω και τους Οικολόγους αν είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα στοιχειωδώς υπαρκτό πολιτικό λόγο που θα τους επέτρεπε να συζητούν για κάτι σημαντικότερο από το 3%.
Το ίδιο θα μπορούσα να κάνω ακόμα και για τη Δράση αλλά εκεί αν και εκτιμώ την ηθική στάση του Σ. Μάνου και των συνεργατών του δεν συμφωνώ και πολύ με την πολιτική τους. Με παραπέμπουν κατά κάποιο τρόπο σε ένα αντεστραμμένο και ντετερμινιστικό μαρξισμό…
Είμαι πιο μακρυά από την Δημοκρατική Συμμαχία αν και θα ήθελα να μπει στη Βουλή)
Θυμάμαι παλιότερες συζητήσεις με φίλους από το χώρο της Αριστεράς. Είναι σημαντικός παράγοντας το μέγεθος. Αν η Δημοκρατική Αριστερά πετύχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα της τάξης που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις υποχρεωτικά θα μπει κάτω από αφόρητη πίεση να αναλάβει ευθύνες. Άλλωστε όσοι την ψηφίσουμε, πέραν του σταθερού ακροατηρίου της, της τάξης του 2%, θα την ψηφίσουμε για να υλοποιήσει την ιδρυτική της επαγγελία. Να γίνει «άλλη Αριστερά», συστημική Αριστερά, ποιοτική Αριστερά της ευθύνης.
Κάνω λοιπόν πως δεν ακούω τις κατηγορηματικές δηλώσεις του φίλου Φώτη Κουβέλη περί αρνήσεως συμμετοχής σε οποιοδήποτε υπαρκτό κυβερνητικό σχήμα και πολλά άλλα προεκλογικά, του συρμού. Ακούω την μόνη αξιοπρόσεκτη για μένα δήλωσή του: Ότι η ΔΗΜΑΡ θα σεβαστεί την δημοκρατική νομιμότητα και τις υποχρεώσεις (δηλαδή και τις δανειακές συμβάσεις, το μνημόνιο) που έχει αναλάβει η χώρα.
Ακούω καλύτερα τις απόψεις υποψηφίων της ΔΗΜΑΡ για ψήφο ανοχής ή και για συμμετοχή στις δυνατές κυβερνητικές ευθύνες…
Με την ψήφο μου θέλω να “σπρώξω” την ΔΗΜΑΡ στο τραπέζι των ευθυνών. Δεν ξέρω πόσες ελπίδες έχω.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι, όπως συνήθως συμβαίνει, μετά από μια εκλογική αναμέτρηση, η 7η Μαΐου θα είναι μια άλλη μέρα που όμως δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε με σαφήνεια το πνεύμα που θα κυριαρχήσει σε όλους μας.
Εκτιμώ ότι θα είναι μια άλλη μέρα για την Ευρώπη με την, ελπίζω βέβαιη, εκλογή του Ολλάντ. Υπό την έννοια της κατάλυσης πρωτίστως μιας πεντάχρονης συντηρητικής πολιτικής μονομέρειας που κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην πιο κρίσιμη από συστάσεώς της περίοδο.
Υποθέτω, μιλώντας για το εσωτερικό μέτωπο, ότι θα είναι το τέλος μιας φάσης θυμού και τιμωρητικής διάθεσης των πολιτών και γενικότερα αποσύνθεσης της κοινωνικής συνοχής.
Το ούτως ή άλλως ατελέσφορο εκλογικό αποτέλεσμα, θα αναδείξει περίτρανα την πανθομολογούμενη αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να διαχειριστεί στοιχειωδώς την κατάσταση της χώρας.
Το μέγεθος αυτής της αδυναμίας αλλά και οι δικές μας επιλογές θα μας φέρουν πιο καθαρά ενώπιον των ευθυνών μας ως πολίτες.
Και ίσως η 7η Μαΐου αποτελέσει την απαρχή της συναίσθησης και γιατί όχι της ανασύνθεσης και της δημιουργίας.
Τότε μορφώματα όπως ο «Κοινωνικός Σύνδεσμος» – ίσως έχουμε αξιοποιήσει την πρόσφατη εμπειρία, τις δυσκολίες και την ανάγκη μεγαλύτερης προσπάθειας και προσωπικής διαθεσιμότητας που συνεπάγεται η επαγγελία της αναμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος – θα μπορέσουμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Να παρουσιαστούν δηλαδή στους Έλληνες πολίτες νέες επεξεργασμένες πολιτικές προτάσεις, πρόσωπα με αντοχή, γνώση, ευθύνη, πολιτικές παρατάξεις ικανές να δώσουν στη χώρα διέξοδο.
Υ.Γ. Θεώρησα προσωπική μου υποχρέωση να εξηγηθώ τουλάχιστον σε όσους έχουν το κουράγιο να παρακολουθούν τις όποιες απόψεις μου. Χρόνια τώρα.