Η καθαρή νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι το πρώτο μήνυμα ελπίδας για την καθημαγμένη χώρα μας. Από μια άποψη ήταν ανεπάντεχη. Όλοι αναρωτιόμαστε αν ήταν δυνατόν μέσα από τους μηχανισμούς του κομματικού συστήματος της Νέας Δημοκρατίας να προκύψει λύση που να παρακολουθεί τα μηνύματα των καιρών. Ο Κ.Μ. το πρώτο που έκανε ήταν να δώσει απάντηση σ αυτό το πρόβλημα. Ήταν εξ αρχής υπέρ της προσφυγής στους πολίτες (αντίθετα με τον Μεϊμαράκη και πολλούς από μας που έχουμε στο νου μας κόμματα που δεν υπάρχουν). Μάλιστα δουλεύοντας με εθελοντές έφερε νέες δυνάμεις στον πολιτικό στίβο. Όσοι είχαμε μετάσχει στο πείραμα Σημίτη γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει εισαγωγή νέου (και άφθαρτου) δυναμικού στο πολιτικό παιγνίδι. Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου το κλειδί της στρατηγικής Μητσοτάκη.
Ο Κ.Μ. διαθέτει καθαρό προγραμματικό λόγο και αυτό τον κάνει να αισθάνεται (και κατάφερε να το δείξει) ότι στις σημερινές συνθήκες είναι φορέας μιας εθνικής αποστολής στο έρημο πολιτικό τοπίο της χώρας. Και μάλιστα προερχόμενος από πολιτική οικογένεια επαγγελματιών (κυνικών) της πολιτικής που τον καθιστούσε δύσκολα πιστευτό στους δύσπιστους πολίτες, όπως έχουμε καταντήσει. Ούτε μια στιγμή δεν έδινε την εντύπωση ότι είναι γόνος πολιτικής οικογένειας ενώ δήλωνε περήφανος για αυτήν. Ταυτόχρονα επανέφερε αθόρυβα την εικόνα ενός κοσμοπολίτη πολιτικού που μπορεί με φυσικότητα να σταθεί στον ευρωπαϊκό χώρο χωρίς να κραδαίνει μια εικόνα εθνικής μειονεξίας… Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι χειρίστηκε αριστοτεχνικά το πρόβλημα των συμμαχιών (Άδωνις, Τσιτσικώστας) στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας.
Βέβαια από την επόμενη μέρα η σκληρή πραγματικότητα είναι εδώ. Οι δυνάμεις των εθνικολαϊκιστών, του κρατισμού και της πολιτικής αποτελμάτωσης, μέσα κι έξω από την Νέα Δημοκρατία, θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το παιγνίδι στα γνωστά και αδιέξοδα καλούπια. Ο Κ.Μ. από την άλλη μεριά έχει την δυναμική με το μέρος του και το αδιέξοδο της πολιτικής Σύριζα η οποία επιβίωνε και επιβιώνει μόνο όσο δεν οικοδομείται εναλλακτική πολιτική λύση. Την έλλειψη εναλλακτικής επεσήμαιναν άλλωστε και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητώντας μας να στηρίζουμε τους παραλογισμούς του Σύριζα.
Η συγκυρία αλλάζει, μπορεί να αλλάξει. Η ελπίδα μπορεί να βρει ζωτικό χώρο. Σε πολλούς από μας υπήρχε ως τώρα το δίλλημα του μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Με την έννοια ότι δεν είχε νόημα, δεν υπήρχε δυνατότητα συγκρότησης μεταρρυθμιστικών πολιτικών συμμαχιών όταν το μεγαλύτερο κόμμα του Ευρωπαϊκού τόξου, η αξιωματική αντιπολίτευση, κινείται σε ρυθμούς ακινησίας. Κι ο Μεϊμαράκης, κακά τα ψέματα, αυτή την ακινησία εξέφραζε.
Αναφέρομαι στο μικρότερο κόμμα του Κέντρου το Ποτάμι το οποίο απεγνωσμένα ζητούσε συμμάχους και αναπνοές σε ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται και τις στοιχειωδέστερες αλλαγές. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για την βήμα- βήμα οικοδόμηση μιας συμμαχίας εθνικής ανασυγκρότησης μέσα στην ευρωπαϊκή συγκυρία. Σ αυτή τη δυναμική πρέπει να εντάξει το Ποτάμι και την δική του ανασυγκρότηση.
Η άποψη ότι ο Κ.Μ. μπορεί μόνος του σε τόσο δύσκολη συγκυρία, σε ένα τέτοιο πολιτικό και κομματικό περιβάλλον, είναι εξ ίσου παράλογη με την άποψη ότι όταν στο προσκήνιο έρχονται οι ανανεωτικές, εκσυγχρονιστικές, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις μια ανάλογη δύναμη όπως είναι το Ποτάμι χάνει. Απλά το Ποτάμι οφείλει να παραδεχθεί ότι δεν μπορούσε να αποτελέσει τον κεντρικό μοχλό αυτών των δυνάμεων. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει αν είχε καταφέρει να έχει άλλα αποτελέσματα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Αλλά ο χώρος για την πολλαπλότητα έκφρασης των δυνάμεων του εκσυγχρονισμού διευρύνεται. Και δεν είναι η καλλίτερη λύση μια διπολική παρελθοντική πόλωση… Τα ζητήματα εκλογικής τακτικής άλλωστε θα λυθούν όταν τεθούν.
Ανάλογα ερωτήματα τίθενται και για όσες από τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ) θέλουν να ξεφύγουν από τα γνωστά παραδοσιακά κομματικά δίκτυα τα οποία αναπαράγουν τις πομφόλυγες περί νεοφιλελευθερισμού σε μια χώρα που ουσιαστικά δεν διαθέτει ιδιωτικό τομέα. Μπορεί να υπάρξει κι εκεί μια έκφραση ανανέωσης, επιτέλους.