Μετά τη «σύναξη των απομάχων», την «επιστροφή του ασώτου» ή μάλλον του αμετανόητου και την ανήκουστη υποδοχή αποστάτη βουλευτή, που κατά «σύμπτωση» συνέπεσαν χρονικά με την, κατά γενική ομολογία, επιτυχημένη πρώτη συγκέντρωση της πρωτοβουλίας «Ώρα αποφάσεων ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ, ΕΝΩΜΕΝΟ, ΜΕΓΑΛΟ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ» στη Θεσσαλονίκη, οι εκφραστές της ελεγχόμενης ανασυγκρότησης προχωρούν σε νέες κινήσεις παρεμπόδισης της πρωτοβουλίας.

Συγκεκριμένα την ίδια ώρα που θα γίνει η δεύτερη ανοιχτή συζήτηση της «Ώρας Αποφάσεων» στο Ηράκλειο της Κρήτης (Αίθουσα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου την Πέμπτη 27 Ιανουαρίου στις 7.30 το απόγευμα), το ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου καλεί νομαρχιακή συνέλευση !!!

Γιατί τόση πρεμούρα σύντροφοι;

Χάθηκαν οι μέρες και οι ώρες;

Η δεύτερη αμυντικοεπιθετική κίνηση είναι η επιστράτευση του πάλαι ποτέ θεωρούμενου «βαρέως πυροβολικού».Ο σύντροφος Κώστας Σκανδαλίδης σε άρθρο του στο Thecaller.gr αφού διατυπώνει διάφορες αυτοδιαψευδόμενες απόψεις για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΣΥ στην προοπτική δημιουργίας του νέου φορέα , δείχνει πρωτοφανή έλλειψη ψυχραιμίας και χαρακτηρίζει απαξιωτικά «περιοδεύοντα θίασο» την πρωτοβουλία «Ώρα αποφάσεων» και τα στελέχη που την απαρτίζουν.

Δείχνει ικανοποιημένος από την εκλογική και δημοσκοπική επίδοση της ΔΗΣΥ-ΠΑΣΟΚ λέγοντας «η Δημοκρατική Συμπαράταξη , συσπειρώνει και ενώνει τη μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που υπάρχουν σήμερα στο χώρο» αγνοώντας, προφανώς, ότι κάποια εκατομμύρια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ του 2009, έχουν σταθερά γυρισμένη την πλάτη στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και μετά τις τελευταίες προσχωρήσεις το ΠΑΣΟΚ κέρδισε 0,31% (!) σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό του Σεπτεμβρίου 2015.

Χαρακτηρίζει «κομμάτια και θρύψαλα και… κινούμενη άμμο» τις Κινήσεις, ομάδες, κόμματα υπό εκκόλαψη, δίκτυα και πρόσωπα – επίδοξους ηγέτες.

Εμμέσως πλην σαφώς υπονοεί ότι προτιμάει το μικρό, αλλά ελεγχόμενο «κάστρο», από την προοπτική να χτιστεί, με ανοιχτές διαδικασίες, ένα νέο και μεγάλο, έστω από τα «κομμάτια και θρύψαλα», αλλά κυρίως από την κοινωνία του χώρου.

Παραποιεί εντέχνως το κύριο επιχείρημα της νέας κίνησης δηλώνοντας ότι «οι αρνητές του εγχειρήματος (της ΔΗΣΥ) προβάλλουν το επιχείρημα ότι «με παλιά υλικά δεν χτίζεται νέο κόμμα».

Κανείς δε μίλησε για παλιά υλικά. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυρίαρχη διαφορά εντοπίζεται στο ότι «στην υπόθεση της δημιουργίας του νέου, ενωμένου και μεγάλου πολιτικού φορέα πρέπει να εμπλακεί ενεργητικά η κοινωνία του χώρου».

Αυτή, άλλωστε, είναι και η μεγάλη διαφορά από άλλα εγχειρήματα που προσπάθησαν να «λύσουν» το θέμα με διαπραγματεύσεις κορυφής και συνιστωσών, που, όπως όλοι καταλαβαίνουν, δεν είναι τίποτα άλλο από μοίρασμα αξιωμάτων, με αδιαφορία για τα μηνύματα που εναγωνίως στέλνει ο δημοκρατικός-προοδευτικός κόσμος.

Τα τελευταία γεγονότα, όπως η ένταξη του ΚΙΔΗΣΟ, η αποδοχή του αποστάτη βουλευτή με δόξα και τιμή στις τάξεις της ΔΗΣΥ εν μια νυκτί και η διαρρεόμενη και μη διαψευδόμενη επανάληψη του φαινομένου της μεταγραφής-αποστασίας κι άλλου βουλευτή, επιβεβαιώνουν τη χαώδη διαφορά αντίληψης για την επανασυγκρότηση του χώρου.

Ο Κ.Σκανδαλίδης καταλήγει, με απώλεια ψυχραιμίας, στην πολιτική απρέπεια.

Θέτει το ερώτημα «Ποιος μπορεί να κινητοποιήσει τη λαϊκή βάση για να της δώσει το έναυσμα να μπει στον ουσιαστικό διάλογο»;

Και απαντάει με αυταρέσκεια και έλλειψη μέτρου: «Προφανώς όχι  «περιοδεύοντες θίασοι» στελεχών που διαγκωνίζονται ποιοι θα εκτοπίσουν τους άλλους (τι ήθος και τι επίπεδο πολιτικού πολιτισμού και πολιτικής αντιπαράθεσης!), αλλά μέσα από ανοιχτές διαδικασίες βάσης. Διαδικασίες που θα ολοκληρωθούν σε ένα ουσιαστικά επανιδρυτικό Συνέδριο στο οποίο θα αποφασιστούν τα πάντα για το νέο φορέα. Σ’ αυτές τις διαδικασίες με χαρά θα υποδεχτούμε τους παλιούς μας συντρόφους που ακόμη δυσπιστούν για τους σκοπούς της προσπάθειάς μας.  Όλοι μαζί μπορούμε» !!!

Του διαφεύγει, προφανώς όχι από άγνοια, κάτι πολύ σημαντικό: Αυτοί που περιοδεύουν συναντούν την κοινωνία και συνομιλούν μαζί της. Μαθαίνουν από τους απλούς ανθρώπους και ζητούν τη συμμετοχή τους και την εγγύησή τους για τη συνέχεια της προσπάθειας. Αυτό έδειξε η ανεπανάληπτη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης και ευελπιστούμε και οι επόμενες στο Ηράκλειο, την Πάτρα, τη Λάρισα και την Αθήνα.

Άλλοι δεν τολμούν να περιοδεύσουν, γιατί δεν πηγαίνει κανένας να τους ακούσει.

Ζητάνε προστατευμένες συνάξεις απομάχων, μηχανισμών και μαϊμού μελών και συνέδρων που, είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν, για να μοιράσουν τις λιγοστές καρέκλες και τα οφίτσια.