Ένα μεγάλο ανθρωπιστικό κύμα, μια έκρηξη Αλληλεγγύης διατρέχει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Παράλληλα με μια πανστρατιά καλλιτεχνών που βγαίνουν στην πρώτη γραμμή και συντονίζονται με ένα καθολικό αίτημα για Ειρήνη και μια βροντερή απαίτηση να σταματήσει ο Πόλεμος.
Ο πόλεμος που προκαλεί μια βαθειά ανθρωπιστική κρίση και ένα τεράστιο ποτάμι προσφύγων. Ανθρώπων κάθε ηλικίας που διωγμένοι από τον πόλεμο εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Γέροι, γυναίκες και παιδιά (όχι άνδρες πάντως, αυτοί μείναν πίσω για να πολεμήσουν) στριμώχνονται στα σύνορα προσπαθώντας να ξεφύγουν από την φρίκη των βομβαρδισμών και να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη. Την Ευρώπη του Διαφωτισμού, την Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων, την Ευρώπη των ευκαιριών και της ευημερίας. Την Ευρώπη που θα τους δώσει μια δυνατότητα να ξανασταθούν στα πόδια τους , να ξαναφτιάξουν την ζωή τους.
Σε όλο αυτό το σκηνικό ξεχωριστό ρόλο παίζουν οι ΜΚΟ. Από κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σπεύδουν για να βοηθήσουν. Και μεταξύ των ΜΚΟ πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι ελληνικές οργανώσεις. Με συσσωρευμένη την πείρα της διαχείρισης του μεγάλου προσφυγικού ρεύματος του 2015-16 άνθρωποι που τότε είχαν σπεύσει στα νησιά, τον Έβρο και το λιμάνι του Πειραιά, «ξεθάβουν το τσεκούρι του ανθρωπισμού» και βγαίνουν στο «μονοπάτι της αλληλεγγύης».
Σπεύδουν στα σύνορα της Ουκρανίας με την Πολωνία, την Ρουμανία και την Μολδαβία να μοιραστούν την τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει επί του πεδίου. Κι εδώ στα «μετόπισθεν» οργανώνουν πορείες για να πιέσουν την κυβέρνηση να φανεί γενναιόδωρη απέναντι στους πρόσφυγες που αναμένονται κι εδώ. Κι ακόμη σπεύδουν να οργανώσουν δομές φιλοξενίας. Μέχρι και κάποιους παλιούς αριστερούς που πήγαν καλά στην ζωή τους και διατηρούν νεοκλασικά μέγαρα, τα οποία δεν χρησιμοποιούν πιέζουν ώστε να τα ανοίξουν και να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες. Η εγχώρια αριστερά σε όλες της τις μορφές πρωτοστατεί φυσικά σε αυτή την τεράστια κινητοποίηση. Κάποιοι χλευάζουν την αντίδραση εύπορων αστών να νοικιάσουν διαμερίσματα μέσω Airbnb ή να ανοίξουν τα εξοχικά τους ή ακόμη και παλιά μη χρησιμοποιούμενα διαμερίσματα στο κέντρο και να τα διαθέσουν για την φιλοξενία των δυστυχισμένων από την Ουκρανία. Άλλοι είναι πιο συγκαταβατικοί, πιο ρεαλιστές. Μάλιστα κάποια στιγμή , όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει στην Αριστερά, διαμορφώθηκαν δυο τάσεις μέσα σε αυτό το ρεύμα ανθρωπισμού κι αλληλεγγύης. Οι «ριζοσπάστες» κι οι «ρεαλιστές». Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να εκφράζεται μέσω του πλούτου, έλεγαν οι μεν. Κάθε βοήθεια, από όπου κι αν προέρχεται, απαντούσαν οι δε.
Τέλος πάντων, η μεγάλη εικόνα είναι ότι το κύμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες είναι για μια ακόμη φορά συγκλονιστικό. Μεγάλοι καλλιτέχνες οργανώνουν συναυλίες για την υποστήριξη των προσφύγων και «οργανικοί διανοούμενοι» με άρθρα τους απαιτούν από τις αρμόδιες κυβερνητικές αρχές να συντονιστούν με το κοινό αίσθημα υποστήριξης με κάθε μέσο των δύστυχων Ουκρανών προσφύγων. Χιλιάδες υπογραφές μαζεύονται κάτω από σχετικά κείμενα διαμαρτυρίας , πολλά εκ των οποίων καταγγέλλουν την σχετική κυβερνητική αβελτηρία…
Και τότε ξαφνικά πετάχτηκα ιδρωμένος. Ευτυχώς ήταν μόλις ένας εφιάλτης. Σχεδόν τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Και βεβαίως η εδώ Αριστερά δεν είχε ρόλο ούτε καν κομπάρσου στην υπόθεση. Είχε να λύσει σημαντικότερα ζητήματα. Κυρίως δε αφού καταδικάσει τον πόλεμο και την εισβολή να βρει τις τετρακόσιες λέξεις, που κατ’ ελάχιστον απαιτούνταν, ώστε στη συνέχεια να ισορροπήσει. Να είναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Να κρατήσει ίσες αποστάσεις από το θύμα κα τον θύτη. Να είναι «με την παρθένα και τον σατανά»…