Ζητείται επειγόντως ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας, ζητούμενο πού έγινε ακόμη πιο εμφανές και επιτακτικό, μετά και την συζήτηση επί της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε στη Βουλή το περασμένο Σαββατοκύριακο. Γίνεται δε ακόμη πιο αναγκαίο, μετά την σκληρή, εκτός πραγματικότητας στάση της τρόικας τις τελευταίες ημέρες, αλλά και τις απαράδεκτες – προσβλητικές δηλώσεις του ευρωπαίου αξιωματούχου στις Βρυξέλλες, που δείχνουν τις όχι καλές διαθέσεις που επικρατούν στις τάξεις των δανειστών μας!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε χωρίς αμφιβολία αυτογκόλ, αλλά δεν είναι αυτό το κυρίως θέμα. Εκείνο που αναδείχθηκε περίτρανα τις προηγούμενες ημέρες, είναι πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δυστυχώς δεν διαθέτει καμιά αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική και οικονομική πρόταση για τη χώρα, πως εγείρονται ερωτήματα και διατυπώνονται αμφιβολίες ακόμη και για το εάν επιθυμεί πραγματικά να κυβερνήσει, αν λάβει κανείς υπόψη του την πολιτική τακτική του αυτή τη στιγμή, η οποία συνοψίζεται και εκφράζεται με θορυβώδεις, πλην φθηνές επικοινωνιακές πρωτοβουλίες και «με τα μυαλά στα κάγκελα»…

Αλλά ούτε η κυβέρνηση, ούτε και κανένας άλλος φαίνεται να διαθέτει αυτή την στιγμή κάποιο σχέδιο για την πορεία της χώρας στη μετά μνημονίων εποχή, αν υποθέσουμε πως αυτή η εποχή σύντομα κάποια στιγμή θα έρθει, όπως ελπίζουμε θέλω να πιστεύω όλοι σε αυτόν τον τόπο. Έτσι, η δημόσια καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση και οι κατά καιρούς συγκρούσεις στη Βουλή, συνεχίζουν κανονικότατα να γίνονται κυρίως με όρους εντυπωσιασμού, με την χρήση της ατάκας, της εξυπνάδας και των επικοινωνιακών happenings. Αυτό είναι που παρακολουθούμε συνεχώς και αυτό κυριάρχησε και τις τελευταίες ημέρες.

Όμως αυτό είναι το πεδίο στο οποίο μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο και αποκλειστικά θα έλεγα ο λαϊκισμός, το ψεύδος, οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, ο πολιτικαντισμός και φυσικά ο φασισμός και τίποτα άλλο. Ξέρετε ποιο νομίζω ότι είναι το χειρότερο από όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας; Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση και τα μνημόνια, τα οποία και έφεραν τη χώρα και τον καθένα μας λίγο έως πολύ, σε οικονομικά αδιέξοδα, ακόμη και στην πλήρη καταστροφή… Είναι πως ως κοινωνία, ως συλλογικά πολιτικά υποκείμενα και ως άτομα, στη μεγάλη πλειοψηφία, δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως ακόμη τι πραγματικά μας έχει συμβεί, γιατί μας έχει συμβεί και τι θα πρέπει να κάνουμε. Και επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και δεν έχουμε επεξεργαστεί όλα αυτά τα πράγματα, καταλήγοντας σε σταθερά συμπεράσματα και σε αποφάσεις για το τι ακριβώς πρέπει να πράξουμε, εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν, λίγο-πολύ, φαντασιακό κόσμο, που δεν έχει και πολύ σχέση με την πραγματικότητα. Συνεχίζουμε να κινούμαστε με κεκτημένη ταχύτητα και όπως «είχαμε μάθει» στο παρελθόν, να αναπολούμε την ζωή προ μνημονίων, να την εξιδανικεύουμε, να ελεεινολογούμε το παρόν με γενικεύσεις που αγγίζουν τα όρια της χυδαιότητας και της γελοιότητας και να αδυνατούμε να πάρουμε αποφάσεις για το πώς θα ζήσουμε από εδώ και πέρα εμείς και τα παιδιά μας, σε έναν «άλλο κόσμο» και σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές, που όμως κυρίως εμείς από εδώ κι εμπρός θα καθορίσουμε με τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας. Ήταν αναμενόμενο και εξηγήσιμο τον πρώτο καιρό μετά το ξέσπασμα της «καταιγίδας» και την επιβολή των άγριων μέτρων που επιβλήθηκαν από τους δανειστές, να βιώσουμε μια αμηχανία, να χάσουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας, να μην ξέρουμε ακριβώς τι να κάνουμε.

Όμως τέσσερα χρόνια μετά, είναι ανεξήγητο το πώς ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να συνέλθουμε από το σοκ και συνεχίζουμε στην ίδια αυτοκαταστροφική κατεύθυνση, δυστυχώς με έναν ολοένα και επιταχυνόμενο ρυθμό. Πολιτικοί εκφραστές αυτής αμηχανίας και της εθνικής συλλογικής κοινωνικής ανωριμότητας, είναι, πλην ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα. Κυρίως όμως είναι όλο αυτό το ακραία χυδαίο λαϊκίστικο κομμάτι του, που κατηγορεί όλους του άλλους για κλέφτες, απατεώνες και διεφθαρμένους, μετατρέποντας την πολιτική του αναπηρία, αμορφωσιά και ανεπάρκεια, σε ακραία επιθετική συμπεριφορά, σε καταστροφολογία, σε καλλιέργεια μίσους και σε εμφυλιακού τύπου εθνικό διχασμό.

Αν τα πολιτικά κόμματα και η ελληνική κοινωνία δεν συνειδητοποιήσουν άμεσα πώς έχει η πραγματική κατάσταση, δεν εκπονήσουν και δεν πάρουν την απόφαση να αρχίσουν να προωθούν και να εφαρμόζουν σχέδιο και λύσεις πέραν των μνημονίων και της όποιας τρόικας (η οποία καλό θα είναι σιγά – σιγά να αρχίσει να τα μαζεύει) στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδιασμού, τότε οι «Βησιγότθοι και Οστρογότθοι – βάρβαροι» της πολιτικής ζωής σύντομα θα κυριαρχήσουν, θα συγκρουστούν ανελέητα μεταξύ τους και θα επιβάλλουν τον δικό τους πολιτισμό, τον δικό τους «νόμο» και την δική τους βαρβαρική κοινωνία.