Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, τα δύο μεγάλα κόμματα κινούνται με την… όπισθεν. Συνταγές παλαιάς κοπής, επιλογές δοκιμασμένες για… άλλες δεκαετίες, τακτικές βγαλμένες από το παρελθόν! ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναδιατάσσουν τις γραμμές τους. Το κάνουν όμως υπό το κράτος της σύγχυσης που προκαλεί όχι μόνο η τρέχουσα «συγκατοίκησή» τους, αλλά και η προοπτική μιας νέας.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…
Ο κ. Σαμαράς προβάλλει ως σύνθημα την «αυτοδυναμία» της ΝΔ, την ίδια ώρα που είναι ηλίου φαεινότερο ότι, ασχέτως κομματικών συσχετισμών, για να μπορέσει η χώρα να βγει από την κρίση, χρειάζεται ευρύτερες συναινέσεις και συνεργασίες. Νωπή είναι άλλωστε η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ενώ κέρδισε με πανηγυρικό τρόπο τις εκλογές του 2009, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 160 βουλευτών, σε δύο χρόνια κατέρρευσε.
Η επόμενη διετία θα είναι από πλευράς δυσκολιών για τη χώρα και τους πολίτες της πολύ χειρότερη από τη διετία 2010-2011. Αντί λοιπόν ο Πρόεδρος της ΝΔ να επιχειρήσει μια ρεαλιστική εκλογική στρατηγική, με επίκεντρο το τι πρόκειται να αντιμετωπίσει η χώρα, υποκύπτει σε μια παραδοσιακή παλαιοκομματική οργάνωση «πολιτικών – κομματικών» εκλογικών στόχων. Επιτίθεται έτσι με σφοδρότητα στο ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που και ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι εξαιρετικά πιθανό σε 60 μέρες από σήμερα να αναγκαστεί να συγκυβερνήσει μαζί του.
Παράλογη είναι επίσης η επίθεση, κυρίως με τον τρόπο που γίνεται (χωρίς διακρίσεις και με… ιδεολογικές αναφορές), στην Αριστερά. Όσοι επενδύουν, επιπόλαια μάλιστα, στην ενίσχυση της «έντασης» του άξονα αριστεράς – δεξιάς (άρχισε ο Καρατζαφέρης ακολουθεί τώρα ο Σαμαράς), με «εμφυλιοπολεμικά μοτίβα», προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στη χώρα και το καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Βενιζέλος αρχίζει την προσπάθεια «ανασυγκρότησης» του ΠΑΣΟΚ μ’ έναν αμφιλεγόμενο τρόπο. Αντί να «ενσωματώσει» τις πολιτικές διαφοροποιήσεις, τις ωθεί είτε εκτός ΠΑΣΟΚ, είτε εκτός εσωτερικών διαδικασιών (με επίκληση του καταστατικού). Την ώρα που τα «ακροατήρια» του ΠΑΣΟΚ «στενεύουν», τα πράγματα δείχνουν πως επιλέγεται μία αμφίβολης αξίας «ομογενοποίηση», που αναιρεί την ίδια την έννοια του… «όλου ΠΑΣΟΚ».
Και μία τελευταία παρατήρηση: Η επίθεση που εξαπολύεται κατά της ευρωπαϊκής αριστεράς, στηρίζεται στο επιχείρημα ότι «δεν μπορεί να είσαι με το ευρώ και κατά των μέτρων». Γιατί, άραγε; Αυτό δεν υποστηρίζει πλέον και η… μισή σκεπτόμενη πολιτική Ευρώπη;