Η κρίση έχει αναδείξει την απαίτηση αλλαγής του συστήματος των πελατειακών πολιτικών σχέσεων και των ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων που διαμορφώνουν τον ελληνικό οικονομικό-πολιτικό σχηματισμό. Ούτε αναπαλαίωση, ούτε «εκσυγχρονιστική» προσαρμογή στις ευρωπαϊκές νόρμες. Αλλαγή! στην κατεύθυνση ενός συστήματος ισότιμων πολιτικών σχέσεων με θεσμικές ενισχύσεις της κοινωνίας των πολιτών έναντι των κομμάτων και κατάργηση της επαγγελματοποίησης της πολιτικής. Για μια οικονομία με ίσες ευκαιρίες. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, ανοικτές και προσβάσιμες από όλους αγορές, υπό ένα ισχυρό πλαίσιο ρύθμισης και εποπτείας προσδιορισμένο από την κοινωνία.
Η υλοποίηση αυτής της πολιτικής στόχευσης απαιτεί μεταρρυθμίσεις σε ένα πλαίσιο συντονισμένης δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Μεταρρυθμίσεις πραγματικές, που στοχεύουν στην ενίσχυση των θεσμών και την αναβάθμιση των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων. Δημοσιονομικές παρεμβάσεις απαραίτητες για την επιτάχυνση των εξελίξεων και την κοινωνικά δίκαιη κατανομή του κόστους και των ωφελημάτων. Νομισματική πολιτική που να εξασφαλίζει ρευστότητα στις αγορές, φθηνό και προβάσιμο χρήμα χωρίς διακρίσεις. Επίσης απαιτεί παρεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα, που να ακυρώνουν τις πελατειακές εξαρτήσεις των πολιτών από τους πολιτικούς και τα κόμματα, να αποδυναμώνουν την επαγγελματοποίηση της πολιτικής, να ενισχύουν την διαρκή ανανέωση και τον εμπλουτισμό του πολιτικού προσωπικού.
Η μέχρι σήμερα πορεία της χώρας για την υπέρβαση της κρίσης δεν ανταποκρίνεται στην στρατηγική της αλλαγής του πελατειακού συστήματος των ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Επιχειρείται απλώς μια «εκσυγχρονιστική» προσαρμογή του στην ευρωπαϊκή νομοτυπία. Ενισχύεται η ολιγοπωλιακή διάρθρωση της οικονομίας, διαιωνίζονται οι θεσμοί και οι σχέσεις του πελατειακού πολιτικού συστήματος, εγκλωβίζεται το ανθρώπινο δυναμικό στην ποιοτική υποβάθμιση και τους χαμηλούς μισθούς, περιορίζονται οι ευκαιρίες στους εκλεκτούς του συστήματος, απαξιώνονται περιουσίες, συρρικνώνεται η μεσαία τάξη και ενισχύεται η κοινωνική ανισότητα και πόλωση.
Η διαχείριση της κρίσης έχει γίνει με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος και κυρίως με την προοπτική της επιστροφής στα πρότυπα του παρελθόντος με ισχυρότερες ολιγαρχικές δομές και πελατειακές εξαρτήσεις.
Σήμερα, μετά από 7 χρόνια ύφεσης μοναδικού εύρους και βάθους, η χώρα ολοκληρώνει σταδιακά τον αμυντικό κύκλο αντιμετώπισης της κρίσης. Καλείται να επέμβει στον προσανατολισμό της ανάπτυξης της. Βοηθούν σε αυτό τα περιθώρια που αφήνουν οι άτολμες και ελλιπείς μεταρρυθμιστικές πολιτικές της κυβέρνησης, όσο και ο σταδιακός αναπροσανατολισμός της ευρωπαϊκής πολιτικής στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ρευστότητας και της αναθεώρησης του ρόλου των δημοσιονομικών πολιτικών για την ανάπτυξη, την αντιμετώπιση της ανεργίας και του αποπληθωρισμού.
Καταλύτες για την έκβαση αυτής της επιθετικής φάσης υπέρβασης της κρίσης είναι:
• η διαπραγμάτευση για το χρέος με κατεύθυνση το δραστικό περιορισμό του κόστους εξυπηρέτησης του
• ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ενός (επιτέλους) εθνικού πλαισίου για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση
• Η απεμπλοκή από το καθεστώς ειδικής εποπτείας από την ΕΕ και τους διεθνικούς εταίρους, που θα βασίζεται στη φερεγγυότητα και την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης της χώρας και την ομαλή, πλήρη και ισότιμη επανένταξη της στο ευρωπαϊκό και διεθνές οικονομικό σύστημα.
Οι προσανατολισμοί της πολιτικής σε αυτή τη νέα φάση υπέρβασης της κρίσης, πρέπει να προσδιοριστούν από κυβέρνηση που εδράζεται σε ανανεωμένη έκφραση της λαϊκής βούλησης. Είναι απόδειξη της ωριμότητας της δημοκρατίας, των κομμάτων και των πολιτικών. Είναι σεβασμός προς το κοινό μέλλον που πρέπει να δεσμεύεται από επικαιροποιημένα πολιτικά σώματα, με εξάντληση κάθε δυνατότητας συλλογικών αποφάσεων. Είναι αντιστοίχιση στην ποιότητα πολιτικής συμπεριφοράς δημοκρατικά αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών.
Στο πλαίσιο αυτό η σημερινή Βουλή, μπορεί να επιτύχει ευρεία συναίνεση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ταυτόχρονα να προσδιορίσει την ημερομηνία των εκλογών σε εύλογο χρόνο. Τυχόν θέματα επί της διευθέτησης του χρέους που προκύψουν ενδιαμέσως θα έρθουν σε διακομματική συνεννόηση.