«Επιμένω στο όρο Κεντροαριστερά για να υπογραμμίσω την πίστη μου ότι σ' αυτή τη μεγάλη παράταξη ανήκει το μέλλον. Με την προϋπόθεση ότι θα προσδιορίσουμε ξανά το περιεχόμενο και τους στόχους, το σχέδιο και τις αξίες μας. Γιατί μια νέα, μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, χρειάζεται ένα νέο, μεγάλο σχέδιο, που ενώνει ηθικό ορίζοντα και εκσυγχρονιστική πρακτική, ανάπτυξη και κοινωνική ευαισθησία». Αυτά ήταν μερικά από το λόγια που απηύθυνε στην εμπνευσμένη ομιλία του στο συνέδριο του «Συνασπισμού» το 1996 ο Κώστας Σημίτης όντας ο νεοεκλεγμένος Πρωθυπουργός της χώρας. Ήταν η πρώτη φορά που είχε τεθεί από τα πλέον επίσημα χείλη και με τον πιο σαφή τρόπο το ζήτημα της δημιουργίας μιας πολύχρωμης και πολύμορφης Κεντροαριστερής παράταξης.
Δυστυχώς, η πρόταση εκείνη δεν έτυχε θετικής ανταπόκρισης από την τότε ηγεσία του Συνασπισμού που είχε διαφορετική προτίμηση ως προς τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι προσπάθειες για τη συγκρότηση μιας μεγάλης Κεντροαριστερής δημοκρατικής παράταξης συνεχίστηκαν με σημαντικές πρωτοβουλίες και μετά την οκταετία Σημίτη χωρίς ποτέ να ευδοκιμήσουν πολιτικά. Το αποτέλεσμα ήταν να κακοποιηθεί, στη συνέχεια, ο όρος «Κεντροαριστερά» και να συνδεθεί, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, με μια από τις χειρότερες περιόδους διακυβέρνησης της χώρας. Ωστόσο, ούτε η αρνητική στάση της Αριστεράς ούτε και το κλίμα του ακραίου λαϊκισμού που επικρατούσε στη διάρκεια της διακυβέρνησής του εμπόδισαν τον Κώστα Σημίτη να βάλει τις βάσεις για μια σύγχρονη-ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος ήταν η είσοδος της χώρας στον σκληρό πυρήνα των χωρών της ΕΕ με την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ. Η επιτυχία αυτή σήμανε την οριστική πρόσδεση της χώρας στο ευρωπαϊκό άρμα γεγονός που την κράτησε ζωντανή στα χρόνια της κρίσης όταν ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός την είχε φέρει στην άκρη του γκρεμού. Μια μεγάλη στιγμή στην εξωτερική πολιτική ήταν η συμφωνία στο Ελσίνκι, το 1999, οπότε και συνδέθηκε η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας με την επίλυση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών διαφορών. Πρόκειται για μεγάλες ευκαιρίες που δυστυχώς ο επόμενος πρωθυπουργός προτίμησε να τις αφήσει να πάνε χαμένες. Ενδεικτική της εκσυγχρονιστικής επιμονής του Σημίτη ήταν και η νικηφόρα «μάχη» που δόθηκε με την Εκκλησία για τις ταυτότητες. Όπως είπε ο ίδιος αργότερα «το διακύβευμα της μάχης αυτής δεν ήταν η αναγραφή του θρησκεύματος στην ταυτότητα αλλά το ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα».
Οι στοχευμένες πολιτικές παρεμβάσεις του Κώστα Σημίτη στη δημόσια ζωή συνεχίστηκαν και μετά την οκταετή παραμονή του στην πρωθυπουργία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την προειδοποίησή του το 2008, από το βήμα της Βουλής, ότι «η συνέχιση της ανεύθυνης πολιτικής της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή θα οδηγούσε τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ». Ο ίδιος παρέμεινε και εξακολουθεί να παραμένει δραστήριος στις επάλξεις του εγχειρήματος για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου τον τιμούμε για την πολύτιμη προσφορά του στη χώρα. Γιατί με τη συνέπεια, τη σοβαρότητα και την εργατικότητά του άλλαξε το παράδειγμα της πολιτικής ζωντανεύοντας ταυτόχρονα το όραμα μιας σύγχρονης Ελλάδας στην καρδιά της Ευρώπης. Κι ακόμα, γιατί έδωσε την ευκαιρία σε μια γενιά στελεχών της Κεντροαριστεράς να δηλώνουν σήμερα με υπερηφάνεια πως «στήριξα κι εγώ το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη».
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 04/11/2023
Πηγή: www.tanea.gr