Φαίνεται ότι το «νέο» στην Παιδεία φτιάχνεται πλέον με τα πιο φτηνά υλικά, με παλιά υλικά κατεδάφισης. Εικόνες «αρχαίας σκουριάς» αναβιώνουν μέσα από τις διατάξεις αυτού που είναι γνωστό σήμερα  ως πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση, το οποίο προωθεί το Υπουργείο Παιδείας προς συζήτηση και ψήφιση. Ελλείψει οράματος, σχεδίου και πολιτικής για τη μεταρρύθμιση ή έστω για τη βελτίωση των υφιστάμενων παθογενειών του εκπαιδευτικού συστήματος, η καταφυγή στα παλιά υλικά παρουσιάζεται ως υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων. Πράγματι, θα πρέπει να συνομολογήσουμε -για όσους δεν το είχαν καταλάβει ή δεν το είχαν διαβάσει προεκλογικά-, ότι η Κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας σήμερα υλοποιούν τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε μία σειρά από οπισθοδρομικές θέσεις, δογματικές αρνήσεις και συνδικαλιστικά αιτήματα, χωρίς ίχνος προοδευτικής και δημιουργικής προοπτικής Διακυβέρνησης. Πρόκειται για μία εμμονική αγκύλωση στο χθες, μία ρήξη με τη λογική!

Πρώτη φορά τόσο παλιά υλικά μπορεί έχουν τόσο μεγάλο κόστος για το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος. Πρώτη φορά μέσα από τις νέες ρυθμίσεις επιχειρείται, με περισσή σπουδή και επιμέλεια, η συστηματική κατεδάφιση των όποιων κατακτήσεων του παρελθόντος, μαζί με μία αδέξια απόπειρα θεραπείας επιμέρους αδυναμιών.  Ενδεικτικές αυτής της λογικής είναι οι ρυθμίσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου καταργούνται αβασάνιστα τα Συμβούλια Ιδρύματος, χωρίς καμία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του ρόλου τους και των αρμοδιοτήτων τους, παύονται, από την επόμενη χρονιά,  τα μέχρι σήμερα εκλεγμένα ακαδημαϊκά όργανα,  επαναφέρεται η απαρχαιωμένη διοικητική δομή του Τμήματος και του Τομέα, εισάγεται ο θεσμός των αναπληρωτή(?) Κοσμήτορα (sic), καταργούνται οι θέσεις των Εντεταλμένων διδασκαλίας (γιατί άραγε;), εισάγεται η δυνατότητα διακοπής της φοίτησης για όσα εξάμηνα επιθυμεί ο φοιτητής  ( και πάλι γιατί;;;) κλπ,.

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αιχμή του δόρατος αποτελεί η κατάργηση του σημερινού συστήματος αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων, παραπέμποντας στο μέλλον για την εφαρμογή ενός άλλου συστήματος αποτίμησης του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου, «με δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο, ως μια συμμετοχική και δημοκρατική μεθοδολογία διάγνωσης προβλημάτων». Μέχρι τότε, το απόλυτο τίποτα και βλέπουμε… Επίσης, η κατάργηση του θεσμού των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, η καταπολέμηση της επιτυχίας τους, ο αντιεπιστημονικός διαχωρισμός τους με ιδεολογήματα του τύπου αριστεία vs ισότητα, η επαναφορά του συστήματος επιλογής των μαθητών με κλήρωση υλοποιούν τη μεθοδευμένη επιστροφή στο χθες. Φαντάζομαι ότι στην τελική μορφή του το Νομοσχέδιο θα μας επιφυλάσσει και άλλες, ανάλογου είδους, εκπλήξεις.

Είναι προφανές ότι πολλές από τις ρυθμίσεις του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου εμφάνιζαν σημαντικές παθογένειες και δυσλειτουργίες. Προσπάθησα να αλλάξω και να βελτιώσω πολλές από αυτές, όταν είχα τη σχετική ευθύνη στο Υπουργείο Παιδείας. Είναι όμως επίσης προφανές ότι η επιχείρηση κατεδάφισης, η οποία εξελίσσεται σήμερα στο χώρο της Παιδείας, καταδεικνύει το πραγματικό πολιτικό κενό προοδευτικής Διακυβέρνησης στη χώρα και υπενθυμίζει πόσο επικίνδυνο είναι το παλιό όταν αναβιώνει από την αδυναμία να φανταστεί αυτή η Κυβέρνηση το καινούργιο. Αυτό το κενό θα πρέπει να αναπληρώσουμε συνενώνοντας τις δυνάμεις της δημοκρατικής μεταρρύθμισης για την Παιδεία.