Σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ, αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.
Και τελικά αυτό που φοβάσαι πιο πολύ απ’ όλα ότι θα σου συμβεί, σου συμβαίνει…!
Κανένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με δραματικό και επιταχυνόμενο τρόπο η χώρα, δεν πρόκειται να επιλυθούν απ’ ότι φαίνεται την 18η Ιουνίου και μετά από δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Αναμετρήσεις οι οποίες θα έχουν πραγματοποιηθεί, για να αντιμετωπισθούν υποτίθεται τα αδιέξοδα και τα προβλήματα που είχαν προκύψει μετά την εφαρμογή επί δυόμιση χρόνια προγραμμάτων προσαρμογής (μνημόνια), που επιβλήθηκαν από τους δανειστές, δεν εφαρμόσθηκαν από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου τουλάχιστον ολοκληρωμένα (κυρίως ως προς το σκέλος της περικοπής κρατικών δαπανών και υλοποίησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων), οδήγησαν σε βαθιά ύφεση την οικονομία και στην νέα φτώχια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και προκάλεσαν διαδοχικές πολιτικές κρίσεις.
Για να αποδειχθεί έτσι, μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν, ότι και στην δημοκρατία μπορεί να υπάρχουν ενίοτε αδιέξοδα,… όταν η πλειοψηφία των πολιτών για παράδειγμα δεν αναζητεί νέα διέξοδο αλλά στη πραγματικότητα την αναστύλωση και «ολική επαναφορά», μέσω μιας άλλης πολιτικής εκδοχής, του παλαιού πολιτικού συστήματος όπως κυρίως το γνωρίσαμε τα πρώτα ηρωικά μεταπολιτευτικά χρόνια και των βαλκανικών ηθών που λίγο πολύ το συνόδευσαν επί τρεις δεκαετίες τώρα.
Την επόμενη των εκλογών δεν αποκλείεται λοιπόν να οδηγηθούμε σε πλήρες αδιέξοδο, ως ελληνικό κράτος, ως οικονομία και ως κοινωνία. Επειδή ενδεχομένως θα έχουμε επιλέξει την αυτοκτονία έναντι μιας υποτιθέμενης ατίμωσης. Επειδή ίσως θα έχουμε εμπιστευθεί να μας κυβερνήσουν, πολιτικές δυνάμεις που ούτε τους περνούσε από το μυαλό, ούτε και το ήθελαν, πριν από δύο μήνες να μας κυβερνήσουν. Και επειδή πολύ πιθανόν θα έχουμε κάνει την επιλογή να δώσουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, σε αρχηγούς και κόμματα, ανέτοιμα από κάθε άποψη να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα μιας τόσο μεγάλης ευθύνης , ιδίως τώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Αν συμβεί αυτό θα μοιάζει σα να έχουμε επιλέξει να βάλουμε στη θέση του πιλότου του επιβατικού αεροπλάνου που όλοι μας επιβαίνουμε και πετάει εν μέσω σφοδρής καταιγίδας, ένα μαθητευόμενο μέλος αεροπορικής ερασιτεχνικής αερολέσχης, που το μόνο εφόδιο που έχει μαζί του είναι το manual (πρόγραμμα) με τις οδηγίες χρήσης μιας Dakota…
Πιστεύω όμως πως μετά τις εκλογές , θα τεθεί δυστυχώς εκ των υστέρων, είτε άμεσα είτε πολύ σύντομα, με πολύ χειρότερους όρους και με το ενδεχόμενο δυστυχώς να έχουμε υποστεί ήδη μια εθνική καταστροφή, η αναγκαιότητα μιας πανεθνικής προσπάθειας ανόρθωσης και ανασυγκρότησης , του ελληνικού κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αυτό δηλαδή που δεν θα έχουμε καταφέρει να αποτρέψουμε, θα κληθούμε μετά αναγκαστικά πλέον ως κοινωνία ως προοδευτικοί πολίτες και πολιτικές δυνάμεις, να αποκαταστήσουμε, να επιδιορθώσουμε, να ξαναναστήσουμε.
Γι΄αυτό θα ήταν χρήσιμο και αναγκαίο νομίζω, όλες οι έχοντες κοινόν νουν και λογική προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου και κυρίως αυτές της σοσιαλιστικής, σοσιαλδημοκρατικής, φιλοευρωπαϊκής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της οικολογίας, να ενισχυθούν και να επιβιώσουν και αυτές (εκτός από τις κατσαρίδες) του «πυρηνικού πολέμου», που προδιαγράφουν μετά τις εκλογές με τις επιλογές τους οι «ζηλωτές» του επερχόμενου «αντισυστημικού» συστήματος εξουσίας…
Και αφού πρώτα και με το καλό επιβιώσουν, πρέπει γρήγορα να βρουν τη δύναμη να ξανασταθούν στα πόδια τους, να ανασυνταχθούν και να επιχειρήσουν, αφού θα έχουν βγάλει και τα αναγκαία συμπεράσματα από τον καταιγισμό των τελευταίων εξελίξεων και προχωρήσουν σε ριζικές αλλαγές με όρους ουσιαστικά επανίδρυσης, (αυτό αφορά κυρίως και ιδιαιτέρως το ΠΑΣΟΚ), να διαμορφώσουν από κοινού ένα νέο Εθνικό προοδευτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας.
Που θα επιχειρήσει με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα να επανασυνδέσει την Ελλάδα με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ένα εθνικό σχέδιο από έναν νέο ευρύ συνασπισμό των προοδευτικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων αυτού του τόπου, που θα αποκαταστήσει πρώτα απ’ όλα την πλήρως κλονισμένη πλέον εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινής γνώμης, των κυβερνήσεων των κρατών και των επενδυτών προς τη χώρα μας, θα επαναδιαπραγματευτεί το δανειακό πρόγραμμα της διεθνούς βοήθειας, με στόχο να δώσει άμεσα χώρο, ανάσες και δυνατότητες για την επαναφορά σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, με ταυτόχρονη πραγματοποίηση όλων εκείνων των θεσμικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να έχουν ήδη από καιρό πραγματοποιηθεί.
Μέχρι τότε, βαθιές αναπνοές, σφικτά τις ζώνες ασφαλείας, τα διαβατήρια στο στόμα και καλή μας τύχη…