Ενα ένα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλουν εκλογές το φθινόπωρο. Στη χώρα των λωτοφάγων παράγοντες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης φιλοτεχνούν ήδη συστηματικά την εικόνα του Τσίπρα, μεταμορφωμένου μεταρρυθμιστή που απαλλαγμένος από τους «κακούς» θα δείξει έναν άλλο εαυτό. «Αυτές τις εκλογές ξεχάστε τις, ετοιμαστείτε για τις μεθεπόμενες, ο Τσίπρας είναι κυρίαρχος» μουρμουρίζουν εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Πολλοί στη ΝΔ συμβιβάζονται με την ιδέα μιας καθαρής -πλην αμφίβολης- επιστροφής του κόμματος σε δεύτερο χρόνο, ενώ οι ηγεσίες Ποταμιού και ΠΑΣΟΚ δείχνουν ικανοποιημένες από την κατοχύρωση ενός μικρομεσαίου μεγέθους και ενός πιθανού κυβερνητικού ρόλου με τον «αποκαθαρμένο» ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς που δεν πιστεύουμε στις μεταρρυθμιστικές δυνατότητες και στο παντοδύναμο του Τσίπρα. Και κυρίως ανησυχούμε σφόδρα για το έδαφος που θα χάσει η χώρα.
Το πρώτο είναι να πιέσουμε ώστε να δοθεί τώρα η μάχη. Και μεγάλες μάχες δίνονται με ενότητα, πάθος και ηγεσία. Αν η κυρίαρχη αντίθεση είναι ανάμεσα στις φιλοευρωπαϊκές-μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και στον ΣΥΡΙΖΑ με όποια του εκδοχή, το Ευρωπαϊκό Μέτωπο για τις Μεταρρυθμίσεις εξασφαλίζει την ενότητα από τα πάνω. Το πάθος και την ενότητα από τα κάτω την εξασφαλίζει το 39% του «Ναι» στο δημοψήφισμα που ένωσε τα κομμάτια του και παρέσυρε διστακτικές κομματικές ηγεσίες. Την ηγεσία μπορεί να τη δώσει ο Γιώργος Καμίνης, αν στα σοβαρά του το ζητήσουμε. Ο Καμίνης κέρδισε δύο φορές τον δύσκολο Δήμο της Αθήνας. Είναι νέος επί της ουσίας πολιτικός (όχι επιφανειακά επειδή το θέλει η μόδα), χωρίς κομματική δέσμευση. Πατάει γερά στον μεταρρυθμιστικό κεντροαριστερό χώρο και την εβδομάδα του δημοψηφίσματος δημιούργησε δεσμούς με τον κόσμο της Κεντροδεξιάς. Ξέρει γράμματα, είναι σοβαρός, υπεύθυνος και αποτελεσματικός.
Η λύση αυτή προϋποθέτει τρεις υπερβάσεις. Η ΝΔ να συνειδητοποιήσει ότι με κομματικό της στέλεχος δεν κερδίζει και να αποδεχθεί επικεφαλής του νέου σχήματος που θα διεκδικήσει το bonus των 50 εδρών να είναι πρόσωπο από τον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο. Το Ποτάμι να απεγκλωβιστεί από την αντίληψη ότι το «νέο» της εποχής εκπροσωπείται μονοπωλιακά από τον Τσίπρα και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Αυτή η αντίληψη λειτούργησε μονοσήμαντα υπέρ του πρώτου και εμποδίζει την ενότητα του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου. Τέλος το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα ανακτήσει σημαντικό ρόλο, επιμένοντας σε μια πολιτική που κράτησε τη χώρα όρθια τα πέτρινα χρόνια και όχι εγκαταλείποντάς την.
Το αίτημα για το Ευρωπαϊκό Μέτωπο έχει απήχηση στην οργανωμένη βάση των τριών κομμάτων και είμαι βέβαιος ότι κυριαρχεί συντριπτικά στους μη ενταγμένους πολίτες που πήραν επάνω τους την υπόθεση του «Ναι» στο δημοψήφισμα. Ολα όμως δείχνουν ότι τα τρία κόμματα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν την υπέρβασή τους, ότι δεν θα μας εκπλήξουν ευχάριστα και ο κατακερματισμός θα διατηρηθεί, αν δεν πολλαπλασιαστεί κιόλας. Σε αυτή την περίπτωση και αφού έχουμε κάνει τα πάντα για την ενότητα του χώρου, μπορούμε να οργανώσουμε τη δική μας πορεία.