Ο Βορίδης, εν τέλει, πρέπει να είναι κάτι σαν το Άρλεκιν, με το οποίο ξεχνιέσαι…
Διαβάζεις Βορίδη, ας πούμε, κι αμέσως ξεχνάς ότι υπάρχει κυβέρνηση, ότι έχεις κυβέρνηση Σύριζα – ΑνΕλ…
Ξεχνάς ότι πρωθυπουργός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, που όχι μόνο επιμένει στο διχαστικό του λόγο, αλλά με κάθε ευκαιρία τον εμπλουτίζει, τοποθετώντας απέναντι του όποιον δεν είναι μαζί του…
Πως να μάθεις π.χ. ότι το «Ή εμείς ή οι μνηστήρες», είναι η νέα εκδοχή του all time classic, «ή εμείς ή αυτοί», όπως πολύ εύστοχα το παρουσίασε στο κεντρικό της θέμα την επομένη της Ιθάκης η έγκυρη απογευματινή της κυβερνήσεως…
Διαβάζοντας Βορίδη, πού να σου μείνει καιρός να πληροφορηθείς ότι ο Τσίπρας, που παραμένει πρωθυπουργός της υπαρκτής κυβέρνησης Σύριζα – ΑνΕλ, στοχοποίησε το θύμα της υπαρκτής τρομοκρατίας, τον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, χαρακτηρίζοντας «ευτελισμό της Δημοκρατίας» το ότι, «τραπεζίτης» αυτός, ανέλαβε την ευθύνη της κυβέρνησης σε μια άκρως επικίνδυνη στιγμή για την πορεία της χώρας, η οποία και πέτυχε τη μεγαλύτερη στην ιστορία διαγραφή χρέους – του ελληνικού χρέους – κατά 105 δισ. …
Βλέπετε, το καλό με τα βίπερ αναγνώσματα, δεν είναι μόνο ότι «ξεχνιέσαι», είναι κι ότι ξεχνάς… Όπως, π.χ. ότι την κυβέρνηση εκείνη τη στήριξαν εκτός του ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δ. του Βορίδη…
Ξεχνάς ακόμη ότι υπουργός, στήριγμα της κυβέρνησης Τσίπρα, εξακολουθεί να είναι ο Καμμένος, ο οποίος πέραν των όσων αηδιαστικών που καθημερινά ανενόχλητος εκστομίζει, είναι αυτός που έχει θέσει υπό προθεσμία την κυβέρνηση εκβιάζοντας την με τη συμφωνία για το όνομα της «Βόρειας Μακεδονίας» – ή και σκέτα Μακεδονίας, όπως επιμένει ο Ζάεφ να αποκαλεί τη χωρά του-, ερμηνεύοντας έτσι τη «Συμφωνία των Πρεσπών» όπως ήταν αναμενόμενο (και επιβεβαιώνοντας έτσι … κι εμένα, που από την πρώτη στιγμή είπα ότι σκέτη Μακεδονία θα την αποκαλούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…)
Εν πάση περιπτώσει, δικαίωμα καθενός είναι να ξεχνά και να θυμάται ό,τι κάθε φορά του κάνει κέφι ή και τον συμφέρει.
Μπορεί ακόμη, βυθισμένος στο βίπερ Βορίδης, να ξεπερνά με άνεση την πραγματικότητα, που πέραν του Καμένου ακούει και στα ονόματα Παππάς, Τζανακόπουλος, Σκουρλέτης, Κοντονής (κάτι ετοιμάζει για την ηγεσία της Δικαιοσύνης κι έχουν ξεσηκωθεί ακόμη και οι Δικαστικοί, ακούσαμε κάτι ή ο πολύς ο θόρυβος για την … εκτροπή που ετοιμάζει ο Βορίδης το έχει πνίξει κι αυτό;) ο πάντα επίκαιρος φυσικά Πολάκης, και τώρα κι ο Ξυδάκης, που είδε φως κι έτρεξε να προσθέσει κι αυτός τον ατόφιο αριστερό του λόγο στο νέο «αφήγημα» περί «προοδευτικής παράταξης», χαρακτηρίζοντας τους αντίπαλους «της προοδευτικής αναγέννησης» – την όποια προφανώς … υπηρετεί ο Σύριζα του Τσίπρα! – ως «πρωθιερείς της διαπλοκής και της χρεοκοπίας», «δηλωμένους εχθρούς της Δημοκρατίας», «εχθρούς της κοινωνικής πλειοψηφίας»(!), «μασκαρεμένους λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας» και πολλά αλλά, τα όποια χωρίς αμφιβολία … προάγουν τον δημοκρατικό διάλογο και αποτελούν πειστικά επιχειρήματα για την αποτροπή του άκρως επικίνδυνου «αντισύριζα κλίματος» – το οποίο, ευσχήμως χαρακτηρίζουμε «μέτωπο» για να μπορούμε να το στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο, ως τον μέγα κίνδυνο που απειλεί τις δημοκρατικές εξελίξεις…
Μπορεί επιτέλους, ο βίπερ αναγνώστης να θεωρεί ως βασικό πρόβλημα της εποχής μας ακόμη και το αν και πώς έληξε ο εμφύλιος, αν και δεν νομίζω ότι, έτσι απορροφημένος όπως ειναι με τη «βοριάδα», πήρε χαμπάρι ότι το καυτό αυτό πρόβλημα της εποχής μας ετέθη επί τάπητος εκεί στις Πρέσπες, με συνομιλητές τους γνωστούς μακεδονομάχους, Φαήλο Κρανιδιώτη και τον στρατηγό Φράγκο, από τη μια πλευρά του προβληματισμού και από την άλλη, τον Ηλία Νικολακόπουλο και τον καθηγητή Κωνσταντίνο Τσουκαλά!
(Και με την ευκαιρία, οφείλω πάντως να συγχαρώ τον ανεξάρτητο εμπνευστή αυτής της εκδήλωσης, Γιώργο Λιάνη, γιατί κατάφερε να επαναφέρει στην επικαιρότητα το όνομα του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, του οποίου την τύχη εγώ τουλάχιστον αγνοούσα. Δεν έχουμε ακούσει τίποτα από τον κ. καθηγητή για το τι έχει συμβεί στη χωρά μας τα τελευταία 3,5 χρόνια, ας αποζημιωθούμε τουλάχιστον με τις σκέψεις του για τον εμφύλιο…)
Μπορεί ο αναγνώστης του βίπερ να θεωρεί ότι «ο κίνδυνος τώρα», δεν ειναι από τον Σύριζα, όπως το 2015, αλλά «ειναι από αλλού», από το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης της Ν.Δ., του Βορίδη προφανώς κι όχι του Κυριάκου Μητσοτάκη, ας πούμε…
Μπορεί, τέλος, ως «επιμένων αριστερά», να ενδιαφέρεται «για τις εξαιρετικά δύσκολες σχέσεις με τον Σύριζα στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται σε Ευρώπη και Ελλάδα» – έτσι πάει, πρώτα η Ευρώπη και μετά η Ελλάδα, γιατί αυτό βολεύει το σχήμα της «Ευρώπης του Όρμπαν» και το αφήγημα της επικράτησης των απόψεων Όρμπαν μέσω Βορίδη και στη Ν.Δ. !!!
Όπως το βλέπει, το θέλει και το μπορεί ο καθένας.
Εκείνο που ειναι ανεπίτρεπτο ειναι να ομιλεί από καθέδρας ως «επιμένων αριστερά» και να αντιδιαστέλλεται από τους «μεταμελημένους αριστερούς που πήραν τη ζωή τους λάθος και αυτομαστιγώνονται έτοιμοι να  μαστιγώσουν την κάθε μορφής Αριστερά που επιμένει να στέκεται μπροστά τους».
Πρόκειται για απαράδεκτη άποψη.
Άκρως προσβλητική για πολίτες με αγωνία για την πορεία αυτής της χώρας μετά την τραγική πραγματικότητα της διακυβέρνησης Σύριζα-ΑνΕλ, την οποία όλοι μας ζήσαμε και θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας ΟΡΙΣΤΙΚΑ και που έχουμε κάθε λόγο και κάθε δικαίωμα να μη θέλουμε τον Σύριζα να έχει αποφασιστικό λόγο γι’ αυτή την πορεία μετά τις εκλογές.
Αύτη η άποψη που συμμερίζομαι, από που κι ως που με καθιστά «μεταλημένο αριστερό» που «αυτομαστιγώνεται» μάλιστα;
Έχω πει σε άλλη περίπτωση, ότι δεν έχω πρόθεση να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία, όχι βέβαια γιατί θεωρώ ότι ειναι «ακροδεξιό κόμμα», αλλά γιατί ελπίζω ότι θα υπάρξει και για μένα εναλλακτική λύση.
Από την οποία δεν έχω αποκλείσει το Κίνημα Αλλαγής, με την προϋπόθεση ότι δεν θα επικρατήσουν τελικά οι πιο πάνω απόψεις, για το πώς, δηλαδή, «θα διαμορφωθούν οι σχέσεις του με τον Σύριζα», κι ακόμη ότι, επιτέλους, θα αντιληφθεί η ηγεσία του ότι η προσπάθεια αναπαλαίωσης του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν συσπειρώνει δυνάμεις που πίστεψαν και στήριξαν το εγχείρημα, αλλά τις απομακρύνει από αυτό.
Όλα τα αλλά που λέγονται και γράφονται αποτελούν αποπροσανατολισμό, όσο δεν ξεκαθαρίζουν το βασικό:
– Δεν θες τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση, να σου πω και μπράβο!
Πες μου όμως τι κυβέρνηση θέλεις τη Δευτέρα των εκλογών;
Ή μάλλον, αν θες τη Δευτέρα να υπάρχει κυβέρνηση ή αν θα μπούμε στην περιπέτεια νέων εκλογών με την καταστροφική απλή αναλογική του Σύριζα.
Εγώ, λοιπόν, χωρίς κανένα πρόσημο προοδευτικότητας και αριστερής επιμονής, θέλω από τη Δευτέρα να υπάρχει κυβέρνηση, σε θέση να πιάσει αμέσως δουλειά.
Κι αν μάλιστα στη νέα Βουλή υπάρχει μια δημοκρατική πλειοψηφία 180 βουλευτών ακόμη καλύτερα.
Τα αλλά, περί Βορίδη και λοιπών ακροδεξιών δυνάμεων, που υπάρχουν και σε αρκετή ποικιλία, για μένα αποτελούν πρόσχημα, για να μην πούμε καθαρά τι ακριβώς θέλουμε:
Δεν θέλουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Κυριακό Μητσοτάκη και θέλουμε τον Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα και των λοιπών προοδευτικών δυνάμεων, δυνατό παράγοντα μιας κεντροαριστεράς, η οποία θα έχει και την ευχή αποτυχημένων Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, τύπου Σουλτς, όπως και κάποιων δυνάμεων της ελληνικής επιχειρηματικής άρχουσας τάξης που στήριξαν τόσα χρόνια τον Σύριζα, πριν από την άνοδο του στην κυβέρνηση.
Δεν ειναι καλύτερα να μιλήσουμε με αυτούς τους όρους, αντί να τα ρίχνουμε στον Βορίδη και τα τσεκούρια του, που δήθεν έχει κάνει στην άκρη τον Μητσοτάκη και κάνει αυτός κουμάντο στο κόμμα;
Δεν λέω, καλά τα βίπερ, αλλά να μην υποκαθιστούν και την πραγματικότητα.
Εδω ζούμε όλοι και γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα.
Ή τουλάχιστον μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε.