Λατρεία Δημήτρη Παπαδούλη (1967-2020)

Δυστυχώς, Δημήτρη που μόλις σε χάσαμε. Δεν είναι «Συνέχεια η Πρώτη Φορά», Αθήνα 1994. Είναι όμως «Με δανεική ανάσα».  Έρχονται, λέει, μέρες αγάπης. Μια παρετυμολόγηση κι αυτή όπως η νίκη του λαού. Μάρτυρες εδώ, μάρτυρες εκεί, παντού μάρτυρες: υπερμάρτυροι κι αμάρτυροι. Δίψα για νεκρούς. Δεξιά, αριστερά και κέντρο. Δίψα επετείων. Σίγουρα κανείς δεν πείνασε για να ζητήσει μνήμη.

Αν το είχαμε κάνει θα είχαμε πάψει να δίνουμε ή να ζητούμε διαπιστευτήρια ουμανισμού στο πρώτο δάκρυ ή την ύστατη υπόμνηση. Μόλις στα χείλη έλθει  ο «Γρηγορόπουλος» πρέπει να συμπροφερθεί «Μαρφίν», τη στιγμή που πάμε να εκφέρουμε «Μπακογιάννης» σώνει και καλά αμέσως «Καλτεζάς». Μας τείνουν το δάκτυλο: «εκρίθης».

Μας καλούν οι τελωνειακοί τού μαρτυρίου, που κερδίζουν θέση στο δημόσιο διάλογο σταυρώνοντας ξανά τους σταυρωμένους: «Εμπρός: Να πάρεις θέση [στον ανύπαρκτο εμφύλιο], να σκυλέψεις μνήμες, αθώες ψυχές, οικογένειες, να μολύνεις αίματα καθαγιασμένα, να ψάχνεις δίκια στους θύτες». Σας βαρέθηκα −σκόπιμη η παραπομπή στο Βολφ Μπίρμαν, που αντί να τους ικανοποιεί όλους, μας πυρπολεί όλους, αριστερά, δεξιά, ντυμένους ή άστολους.

Η Ελευθερία και Δικαιοσύνη δε θέλει ίσες αποστάσεις ούτε ευκαιρίες ατέρμονων συγκρίσεων κι αντιπαραθέσεων που ευθέως στον αντιουμανισμό, στην απανθρωποίηση οδηγούν: γιατί επιταχύνουν, εντείνουν, νομιμοποιούν, εκκοσμικεύουν τη σχετικοποίηση: Ισοπεδώνουν. Υπάρχουν τόσοι χώροι να σχετικοποιούν, από τον Μπέπε Γκρίλο και το Χάρυ Κλύν έως τα ζόμπι τών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ. Δεν επικοινωνώ ενσύνειδα μαζί τους.

Το καθήκον της μνήμης είναι ανεπίστρεπτο και έμφορτο. Δεν είναι γεωμετρία η Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Δε σπιλώνει νεκροταφεία, δεν έχει μεζούρα στη θλίψη, δε διαπραγματεύεται με το θάνατο.