Τα φαινόμενα διαφθοράς στην πολιτική αποτελούν κορυφαίο ηθικό θέμα. Είναι η αιτία που ενισχύονται τα λαϊκιστικά ρεύματα και η αμφισβήτηση στον Κοινοβουλευτισμό. Το πρόβλημα είναι μάλιστα όταν τέτοιες περιπτώσεις κρύβονται μέσα σε σοσιαλιστικά σχήματα. Γιατί πληγώνουν και το αίτημα για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία. Η υπόθεση Καϊλή είναι ένα ακόμα επεισόδιο σε αυτή την αρνητική αποτύπωση. Όλως τυχαίως η Καϊλή θαύμαζε το Κατάρ, έκανε τα στραβά μάτια για την καταδίκη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, πρωτοστάτησε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αμφισβητούσε θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, έκανε και έπαιρνε εγκώμια από υψηλόβαθμους παράγοντες της ΝΔ, έκανε δηλώσεις παρωχημένου αντικομμουνισμού, είχε παράξενες διαφοροποιήσεις από την γραμμή του S&D κλπ κλπ. Οι παραβάσεις για τις οποίες ερευνάται και ο πολιτικός της προσανατολισμός δεν είναι υποχρεωτικά αλληλένδετα ζητήματα. Σωστά. Άλλο, οι πράξεις διαφθοράς και άλλο οι απόψεις. Και αυτό σωστό. Το ζήτημα όμως είναι ένα. Σε ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είναι χρήσιμο να υπάρχουν ούτε τα μεν ούτε τα δε. Γιατί ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει ένα καθήκον. Να στηρίζει την κοινωνία και να θέλει κοινωνικές αλλαγές. Να μην υποτάσσεται σε ότι παγιώνει συντηρητικές καταστάσεις. Για ένα κόσμο με περισσότερη δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερίες. Με κριτική στάση στον ανεξέλεγκτο πλουτισμό. Αυτή άλλωστε είναι η ιδρυτική συνθήκη στα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Σε ζητήματα αρχών είναι χρήσιμη μερικές φορές η επιμονή, ίσως και η αδιαλλαξία. Η διαγραφή της έπρεπε να είχε γίνει από καιρό.
Πάμε παρακάτω. Η περίπτωση της Εύας Καϊλή είναι ένα ακόμα δείγμα αμοραλισμού. Να έχεις παχυλές αμοιβές από την αντιπροεδρία στην Ευρωβουλή και την ίδια ώρα να έχεις την απληστία για ακόμα περισσότερα. Να έχεις Θεό το χρήμα. Να λες άλλα και να κάνεις τα εντελώς αντίθετα. Στην πολιτική που είναι δημόσιο λειτούργημα αυτά τα φαινόμενα λειτουργούν σοκαριστικά. Στην Καϊλή και στα στελέχη των Βρυξελλών τα οποία εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή βλέπουμε σιγά σιγά και όλη την αρνητική εξέλιξη των λεγόμενων ελίτ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρωκοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια. Και εκείνοι πού δεν το βλέπουν το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τις αντιδράσεις από πολίτες χωρίς προνόμια. Από όσους δεν βγάζουν τον μήνα, από όσους έχουν δάνεια και τρέχουν δύο δουλειές, από όσους φοβούνται να κάνουν παιδί, από όσους αναγκάζονται να γλείφουν τον ιδιοκτήτη τους για να μην ανέβει το ενοίκιο, από όσους μπαίνουν στην κατάθλιψη αν έχουν περάσει στην ανεργία. Μην μιλήσω για τους άστεγους και όσους κινούνται στα σκληρά όρια του Κοινωνικού αποκλεισμού. Τότε θα ακούσουμε με ακραίο τρόπο αναλύσεις περί λαϊκισμού. Είναι τελικά προσχήματα για εκείνους που κουνάνε το δάκτυλο αλλά μέσα στην υποκρισία τους έχουν ένα μόνο σχέδιο. Πώς θα γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι. Με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Και φυσικά τα αθέμιτα μέσα προκαλούν οργή.
Το Qatargate είναι μια σοβαρή κρίση στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Όπως λέμε μερικές φορές για την οικονομία ότι η κρίση είναι ευκαιρία, ίσως και τώρα η πληγή αυτή να λειτουργήσει ως βήμα κάθαρσης στο πολιτικό επίπεδο στην κορυφή της ΕΕ. Και για τους Σοσιαλδημοκράτες και Αριστερούς ως ένας συναγερμός για το μέλλον.