Τα ιταλικά εκλογικά αποτελέσματα, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσαν ταραχή και ανησυχία σε όλη την Ευρώπη.

Εύλογα τα φώτα στράφηκαν στην πρωτιά των Αδελφών της Ιταλίας και της Μελόνι, της σχεδόν σίγουρης, επόμενης πρωθυπουργού.

Προφανώς είναι πολλές οι ιταλικές ιδιαιτερότητες που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα. Πέραν αυτών, όμως, εκείνο που φυσιολογικά κυριάρχησε στους τίτλους των διεθνών media ήταν η νίκη της Ακροδεξιάς και το νεοφασιστικό παρελθόν της Μελόνι.

Στις αναλύσεις η εκτίμηση που κυριαρχεί μιλά για την "κανονικοποίηση της Ακροδεξιάς". Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού στην Ιταλία τρίτωσε το κακό, έπειτα από την εμφάνιση της Λεπέν στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και των Σουηδών Δημοκρατών στις πολύ πρόσφατες σουηδικές εκλογές.

Για πολλούς αυτή η κανονικοποίηση/νομιμοποίηση οφείλεται στην υιοθέτηση μέρους ή και ολόκληρης της ατζέντας της Ακροδεξιάς από μέρους των κομμάτων της Κεντροδεξιάς ή/και της Κεντροαριστεράς.

Υπάρχει, όμως, κι άλλη ερμηνεία. Και είναι η αδυναμία των παραδοσιακών κομμάτων της Κεντροδεξιάς και ιδιαίτερα της Κεντροαριστεράς να αφουγκρασθούν τις ανησυχίες και τα προβλήματα κοινωνικών στρωμάτων λιγότερο μορφωμένων και περισσότερο παραδοσιακών και ευάλωτων.

Δεν είναι μόνο τα κοινωνικοοικονομικά. Το μεταναστευτικό, ο κοινοτισμός/γκετοποίηση, η ασφάλεια και οι "ορθοπολιτικές" υπερβολές δεν είναι θέματα τα οποία τα παραδοσιακά κόμματα -ιδιαίτερα της Κεντροαριστεράς- μπορούν να αγνοούν και να τα χαρίζουν στον υπερ-ακρο-δεξιό αντισυστημισμό και την ατζέντα του. Αντίθετα, οφείλουν να μιλήσουν για αυτά διαφορετικά και εναλλακτικά στην ατζέντα των "ακραίων" και στο πλαίσιο των δικών τους αρχών και αξιών.

Αν συνεχίσουν να τα αγνοούν θα είναι αργά για... δάκρυα.