1. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, να ξεκαθαρίσει προς τους συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ, αυτό που είπε το βράδυ των εκλογών περί ιδρυτικού συνεδρίου της Παράταξης. Λέγονται διάφορα από διάφορους και στο ημίφως συντελούνται πετροβολισμοί. Υπάρχει τμήμα παλαιών – κυρίως – στελεχών που δηλώνουν φανερά ή κρυφά , την εδώ και τώρα προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως έχει ο τελευταίος, δηλαδή χωρίς την αμετάκλητη στροφή του στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και την επεξεργασία από μέρους του επώδυνων θεσμικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, στην βάση μιας υγιέστερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που σταδιακά θα δημιουργήσει αναδιανεμητικό πλούτο, που θα αφορά όλο και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας, ενώ επιπλέον με τον μαρασμό της πελατειακής και κρατικιστικής λογικής, θα αλλάζει το μείγμα Αγοράς – Κράτους με αναπροσδιορισμό, ποιοτικό και ποσοτικό, του τελευταίου. Αυτά μέσες άκρες, είχαν πει πριν από 60 χρόνια ο Κάουτσκι κι ο Μπερνστάιν, στα μανιφέστα τους για τους οδοδείκτες της ρεφορμιστικής Σ/δημοκρατίας υπάρχοντος του πανούργου και διαιωνιζόμενου καπιταλισμού, στοιχεία της αγοράς του οποίου, ακόμα κι ο Λένιν ενέταξε στο 2ο πρόγραμμα διακυβέρνησής του με την ΝΕΠ και τον Νικολάι Μπουχάριν.
2. Στον άτυπο λιθοβόλο διάλογο, που ξεκίνησε στο ΠΑΣΟΚ, λείπουν από αυτούς, που συνήθως μιλούν τα πολιτικά εξαγόμενα της κρίσης, ενώ μερικοί και μερικές αντί ενδελεχών προβληματισμών καταθέτουν πασοκικούς αχρονισμούς μεταφυσικού βεληνεκούς περί πασοκικής ψυχής, σαρκών εκ πασοκικών σαρκών, κοινωνίας που αγωνιωδώς και εν εξεγέρσει (που την είδαν;) παρακολουθεί την μετεξέλιξη ενός ανθεκτικού, πλήν θνήσκοντος κόμματος σε κάτι άλλο πιο μαζικό, πιο νέο, σ΄ έναν δυνητικό αναζητητή καινούργιων αληθειών, πολύ πιο δυσάρεστων από τις βολικές κατεστημένες. Στο τέλος δε αναζητούν την δική τους πραγματικότητα στον μακαρίτη Ανδρέα, χωρίς φυσικά να κάνουν τον κόπο να τον ρωτήσουν (δικό τους ζήτημα που θα τον βρουν και μήπως τον ενοχλήσουν). Αρκεί η αλήθεια τους που περιλαμβάνει μπόλικη χολή για την ΕΛΙΑ και τον πιθανό ρόλο της και περισσότερη ακόμα για τους γυρολόγους, ώ αγαπημένη έκφραση των αγκυλωμένων έναντι των αναζητούντων μ’ άλλους τρόπους, εκτός των δικών τους. Aν διαφωνούν τόσο με τις προτάσεις περί μεταξελίξεων, ας θέσουν ακόμα και θέμα ηγεσίας, διότι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ δενγίνεται επί του παρόντος, εκτός κι αν γίνεται, οπότε όλα παραμένουν ασάλευτα στον χρόνο, κι αυτοί οι ίδιοι, προς αντίκρουσιν των ισχυρισμών του προγόνου μας Ηρακλείτου περί ροής των πάντων.
3. 3. Η ΔΗΜΑΡ, κοινωνικά δεν υπάρχει, υπάρχει όμως κοινοβουλευτικά όπου κατά πλειοψηφία ανακάλυψε – κι αυτή – την γοητεία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας ευπρεπή τρόπο συσσωματώσεως μαζί του, ως στελεχών φυσικά. Και βέβαια η – πάλαι ποτέ -Αριστερά της ευθύνης, κι ας μη το λέει, τείνει να γίνει η υπαρκτή κοινοβουλευτική συνιστώσα της υποψηφιότητας Κουβέλη για την Προεδρία. Δε λέω, είναι κάποιος λόγος υπάρξεως, αλλά έτσι βρε παιδιά με παίγνια για έναν παίκτη;
4. Συνεπώς για την ώρα έχουμε τους οπαδούς ενός αληθινού τρίτου πόλου διευρυμένου, και τους συλλήβδην Σαούλ οι οποίοι περί την 25η Μαίου ε.ε, εφωτίσθησαν από το επαναληφθέν όραμα της Δαμασκού, μετονομασθέντες έκτοτε σε Σαύλους.
5. Το Ποτάμι προσέχει μιας και επέζησε αξιοπρεπώς των εκλογών, δίχως βέβαια να αλλάξει το περιβάλλον τοπίο ούτε κατά χιλιοστό. Χρήσιμη και ενδιαφέρουσα νεόκοπη πολιτική δύναμη, αρκεί ν’ αποκτήσει μια υπόσταση χωρίς αφορισμούς, γιατί το λίγο αποδώ, λίγο αποκεί, α λα κάρτ συνεργασίες με απλοϊκές διαπραγματεύσεις και τα συναφή οδηγούν σε μια ιδιότυπη αντικοινωνικότητα και μιαν άλλη εκδοχή της ασάλευτης ζωής, δείγματα των οποίων είδαμε στις πρόσφατες εκλογές.
Λοιπόν ανοιχτά τα χαρτιά ή όπως ο Βολταίρος έγραψε: Ορίστε μου τους όρους σας, για να συζητήσουμε.