“ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ-Δυνατότητες και περιορισμοί” (Εκδόσεις Κριτική  2019, σελίδες 160)

Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται όπως  και πράγματα που  γίνονται αλλά  δεν  λέγονται. Αυτό που είναι συναρπαστικό   είναι  τις  λέξεις  που  δεν  λέγονται,  αν   και    είναι  αυτονόητες,    τις λέει  ο  συγγραφέας και μάλιστα τις κάνει τίτλο στο τελευταίο βιβλίο του:

 ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ  λοιπόν μια λέξη  –  σύνθημα  με επίκαιρο περιεχόμενο.  Η κοινωνία μας «μετά το πικρό μάθημα της κρίσης», λέει ο Δ.Κ., και τον «διαλυτικό εκδημοκρατισμό» της μεταπολίτευσης στρέφεται  προς μια Νέα κανονικότητα με την έννοια  της «αλλαγής παραδείγματος», «συντηρητική» με την έννοια της ανάγκης «για νοικοκύρεμα».

          Είναι καιρός λέει ο συγγραφέας να συντονιστούμε με τις Ευρωπαϊκές αξίες, για ένα υγιές πολιτικό κλίμα, για μια μακροχρόνια οικονομική ανάπτυξη με ισχυρή πιστοποίηση βιωσιμότητας.   Υποστηρίζει πως ?? πρόκειται για μια από τις πιο   κομβικές   συγκυρίες  στη  ζωή  της  χώρας  , οι  δυσκολίες   είναι κολοσσιαίες, αλλά οι δυνατότητες σημαντικές??. Η συγκυρία παρά τις δυσκολίες της     επιτρέπει  στον  κ.  Μητσοτάκη ,  να διαχειριστεί  εκ νέου  το    εκσυγχρονιστικό εγχείρημα της εποχής μας.

        Στα εφτά κεφάλαια του βιβλίου, και δύο ως παράρτημα, συζητούνται τα περισσότερα από τα προβλήματα της εποχής μας .

          Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται αξιολόγηση της μεταπολίτευσης και ανατέμνεται το πολιτικό ιδεολογικό περιβάλλον, που κατά τον συγγραφέα επικαθόρισε τις εξελίξεις. Η «δίδυμη ηγεμονία», η ιδεολογική της Αριστεράς και το «πολιτικό παράδειγμα όπως το διαμόρφωσε ο Α. Παπανδρέου και το αποδέχθηκε συνολικά το Πολιτικό σύστημα». Με τελευταία αναλαμπή την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ.

        Στο δεύτερο γίνεται ανάλυση της δύσκολης διεθνούς κατάστασης με επικέντρωση στο Ευρωπαϊκό παράδοξο . Η Ευρώπη ενώ έχει την καλύτερη δημοκρατική λειτουργία και ευημερία δυσκολεύεται  να  επιχειρήσει  τις  αναγκαίες  προσαρμογές. Αντίθετα η χώρα μας, με την εμπειρία της κρίσης, , κατά το συγγραφέα, είναι πιο έτοιμη.

      Στο τρίτο καταγράφονται οι συνεχείς ατελείς προσπάθειες της χώρας, ιδιαίτερα στην μεταπολίτευση, για την προσαρμογή  της  στην Ευρωπαϊκή κανονικότητα.

        Στο τέταρτο αξιολογείται συνολικά το πολιτικό σύστημα. Με  δεδομένο ότι ο  ΣΥΡΙΖΑ  θα περνούσε στην αντιπολίτευση και διερευνούνται οι δυνατότητες  της  Κεντροδεξιάς, και της  Κεντροαριστεράς.

     Στο πέμπτο τίθενται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για  να  πορευτεί   η  χώρα στη ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στο «εναρκτήριο τετράγωνο» δηλαδή στις παρεμβάσεις στο  Πολιτικό σύστημα, στην παιδεία, στην δημόσια ασφάλεια και φυσικά στην οικονομία.

     Στο έκτο ο συγγραφέας  με  συνοπτικό  λόγο  αναλύει το  οικονομικό  τοπίο   της χώρας  και την δυνατότητα να καταστεί  ο ιδιωτικός τομέας  η  βάση της  οικονομικής ανάπτυξης της . Καθόλου εύκολο εγχείρημα. Λέει ο συγγραφέας: ??Σημαντική συνεισφορά σε αυτή την προσπάθεια (ενδογενούς ανάπτυξης) μπορεί να προκύψει και από την αναμόρφωση του πρωτογενούς τομέα με ποιοτικά προϊόντα… Ουσιαστικά καταναλωτές θα είναι κυρίως οι ξένοι τουρίστες που κατακλύζουν την χώρα. Πρόκειται για ουσιαστική ενίσχυση των εξαγωγών με πελάτες τους ξένους επισκέπτες – τουρίστες??.

     Στο έβδομο κεφάλαιο, στο επίμετρο, προσπαθεί να λύσει το μύθο του Σίσυφου. Αναφέρεται στις σημαντικές πνευματικές δυνατότητες αλλά και τις δυσκολίες  της χώρας ώστε να απεγκλωβιστεί από τον γνωστό φαύλο κύκλο του κρατισμού και του πελατειακού κράτους που την οδηγεί «στην χρεοκοπία και πάλι από την αρχή».

    Στο παράρτημα αναφέρεται στα ζητήματα εθνικής ταυτότητας. Η χώρα μας πλεονεκτεί και ταυτόχρονα σηκώνει βαρύ ιστορικό φορτίο ως ένα  από τα αρχαία και ταυτόχρονα «γεωπολιτικά» έθνη.

   Κλείνει το βιβλίο με μια ενδιαφέρουσα  «προσωπική αποτίμηση» της γενιάς του Πολυτεχνείου και της επίδρασης του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος στην σύγχρονη πολιτική ζωή, με την απομυθοποιητική  ψυχραιμία της χρονικής απόστασης.

Το βιβλίο του Δημήτρη Καλουδιώτη είναι μια  συνολική και συνεκτική  προσπάθεια  κατανόησης της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας της χώρας.     

       Ο Δ.Κ. τεκμηριώνει με λακωνικότητα την ανοιχτή του σύγκρουση με τις ιδεοληψίες και ιδεολογίες του παρωχημένου «αριστερού» ριζοσπαστισμού. Υποστηρίζει με σαφήνεια λόγου ότι η  δίδυμη αριστερή ηγεμονία μπορεί να αποτελέσει παρελθόν παραχωρώντας τη θέση της σε ένα φιλελεύθερο λόγο μιας ανοικτής, ευρωπαϊκής  κοινωνίας.

         Ο Δ.Κ. αντιστέκεται στην επιδερμικότητα, στα στερεότυπα, πορεύεται με σπάνιο ήθος, αποφεύγει να μιλάει για νικητές και ηττημένους, στήνει αυτί στα δύσκολα, παθιάζεται με το ανέφικτο, πατάει επάνω στο προφανές, στο αυτονόητο, στο πεζό. Υπερασπίζεται τον ορθολογισμό, με συναίνεση και με όρους αξιοκρατίας και λιγότερη τοξικότητα.

          Ευτυχώς βιβλία σαν του Δημήτρη Καλουδιώτη  μας δίνουν την δυνατότητα να αισθανόμαστε ότι η ενασχόληση μας με την πολιτική ζωή, είναι πηγή χαράς.