Ένας άγνωστος, ασήμαντος ανθρωπάκος, βουλευτής του ομοίου του Λεβέντη αλλά και της ελληνικής βουλής, κραύγαζε ως κοινός χούλιγκαν «να καεί να καεί το μπορντέλο η βουλή». Και για να συνεχίσει να υπάρχει τον κάλεσαν στα «έγκριτα» κανάλια να δικαιολογήσει τις κραυγές του…
Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Στη βουλή των τριακοσίων πέφτει διαρκώς η ποιότητα αλλά κανένας δεν μιλάει. Εκλέγονται σωρηδόν βουλευτές με πεντακόσιους και εξακόσιους σταυρούς προτίμησης χωρίς ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική εμπειρία, με λόγο και βιογραφικά της πλάκας…
Χρόνια τώρα στις αρχές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας στο τέλος της δεκαετίας του 70 αρχές του 80 πολλοί είχαμε θέσει το πρόβλημα. Η χώρα στις σημερινές τεχνολογικές συνθήκες με το συγκεκριμένο πληθυσμιακό δυναμικό δεν μπορεί να παραγάγει και να καταναλώνει τόσο μεγάλο αριθμό πολιτικών στελεχών. Το καταμαρτυρεί ο αντίστοιχος αριθμός βουλευτών, υπουργών κλπ σε ευρωπαϊκές χώρες με ανάλογο με την δική μας πληθυσμό. Ήταν και είναι δυνατό μάλιστα για το συγκεκριμένο ζήτημα να υπάρξει άμεσα, με αυξημένη πλειοψηφία της βουλής, χωρίς συνταγματική μεταρρύθμιση, μείωση των βουλευτών σε διακόσιους. Το μέτρο αυτό από μόνο του, υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε, θα συνέβαλε άμεσα και αυτονόητα στην βελτίωση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού. Άλλωστε ο μεγάλος αριθμός αχρείαστων στελεχών, γενικά μιλώντας, κατεβάζει και την ποιότητα ενός συνόλου…
Πέραν τούτου υποστηρίζαμε ότι χρειάζεται γενική μείωση των πολιτικών αξιωματούχων από το υπουργικό συμβούλιο, τις γενικές γραμματείες, τους περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους , στα διοικητικά συμβούλια των ΔΕΚΟ, αλλά και δραστικός περιορισμός στην χρηματοδότηση των κομμάτων κλπ. Και ότι μια τέτοια πολιτική θα συνέβαλε στον εξορθολογισμό και του μεγάλου ασθενούς της Δημόσιας Διοίκησης, στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, στον περιορισμό της διαφθοράς κλπ.
Αντί μιας τέτοιας προοπτικής έχουμε την συνεχή αύξηση του αριθμού των στελεχών που «εργάζονται» ως πολιτικοί αξιωματούχοι αμειβόμενοι από τον κρατικό κορβανά. Και επίσης στην αύξηση των πολιτών που επίσης αμείβεται από τον κρατικό τομέα ή υπηρετείται από αυτόν. Από τον μέγιστο, για τον πληθυσμό της χώρας και τα ευρωπαϊκά στάνταρ, αριθμό καθηγητών των κρατικών Πανεπιστημίων αλλά και φοιτητών, γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών δημοσίων υπαλλήλων κλπ.
Μάλιστα ο Σύριζα υπερακόντισε τις χειρότερες πρακτικές της δεκαετίας του 80 από τα επιδόματα του ζεύγους Παπαδημητρίου ως τον σχεδόν τριπλασιασμό των γενικών γραμματέων (νομίζω 156 από περίπου 60 των προηγούμενων κυβερνήσεων).
Οι λογικές βέβαια της δεκαετίας του 80 ενέτασσαν την διεύρυνση του κρατικού τομέα και την αύξηση του πολιτικού προσωπικού στον αναγκαίο τότε εκδημοκρατισμό. Μόνο που το αποτέλεσμα από τις υπερβολές που ακολούθησαν, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οδήγησαν αντί για τον εκδημοκρατισμό στην επικράτηση συνθηκών κρατικού καπιταλισμού ή αλλιώς συνθηκών ενός ιδιόμορφου «υπαρκτού σοσιαλισμού», στην εποχή της κατάρρευσης στην κοιτίδα του, και σε μια χώρα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ.
Ανατρέχοντας σε παλιά αρθρογραφία θα βρείτε στην Μ ανάλογα άρθρα. Όχι μόνο δικά μου. Η εύλογη απορία είναι αφού δεν έχουν καμιά απήχηση τέτοιες απόψεις γιατί τις επαναλαμβάνουμε. Και μάλιστα σε συνθήκες που η σκληρή επικαιρότητα θέτει άλλες προτεραιότητες. Απλά τα τόσο κραυγαλέα γεγονότα όπως αυτό με το βουλευτή Φωκά μας κάνει να ελπίζουμε, ίσως μάταια, ότι θα υπάρξει αφύπνιση και αναζωπύρωση της συζήτησης για την ανόρθωση της χώρας. Στην οποία συζήτηση αφετηρία για να οικοδομήσει μια νέα κανονικότητα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον η χώρα μας πρέπει να είναι η αναμόρφωση του πολυπρόσωπου, πολυδάπανου, αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Και η δραστική μείωση του πολιτικού προσωπικού είναι η πρώτη αναγκαία, όχι και ικανή, συνθήκη…