Από τα φοιτητικά μου χρόνια έχω να γράψω για το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η σύγκρουση στην Πάντειο με την ΚΝΕ – πανίσχυρη τότε – ήταν σκληρή και αδυσώπητη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ένας σοβαρός ιδεολογικός αντίπαλος. Εκείνα που συζητούσαμε τότε – μια συζήτηση για την ελευθερία στον πυρήνα της – βρήκαν λίγο καιρό αργότερα την απάντησή τους στην πράξη.

Η κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, επιβεβαίωνε ότι η μετάβαση «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας», που επαγγελόταν ο αντιφατικός Μαρξ, ήταν στην πραγματικότητα, η μετάβαση από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της τυραννίας.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα, ενσαρκώνει και υπόσχεται μια ακραία μονοπωλιακή εξουσία. Το μονοπώλιο της εξουσίας, στο όνομα κάποιου, υποτίθεται, υπέρτερου αγαθού, της εργατικής τάξης, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, οδηγεί πάντοτε στη βίαιη άσκησή της. Η πεποίθηση ότι η κοινωνική σύγκρουση έχει οριστικά βρει την επιστημονικά θεμελιωμένη – και συνεπώς τη νομοτελειακή – εξέλιξη και έκβασή της, αποτελεί μια βαριά ιδεοληψία, που μόνο με τη νοσηρή θρησκοληψία μπορεί να συγκριθεί. Τα δεσμά της ιδεολογίας, αποτελούσαν και αποτελούν αδιαπέραστη φυλακή και παραλυτική αιχμαλωσία.

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, δε θα μπορέσει ούτε αυτός, να ωραιοποιήσει το σχέδιο εξουσίας που αντιπροσωπεύει. Οι ανθρώπινες κοινωνίες συγκροτούνται, λειτουργούν και εξελίσσονται μέσα από μια διαλεκτική σύγκρουση, που είναι απείρως συνθετότερη από εκείνη που ο κομπασμός της «επιστημονικής» της εξήγησης προφασίζεται.

Στο ιστορικό διάβα, σε όλες τις κοινωνικές συγκροτήσεις κρύβεται μια εκρηκτική δύναμη στα θεμέλιά τους. Η εκρηκτική δύναμη της ελευθερίας, που ζωντανή πάντα μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση ως ανυπέρβλητο και ανυπότακτο αίτημα, θα εναντιώνεται σε κάθε εξουσιαστική επιλογή που διεκδικεί μια τελική «επιστημονική» απάντηση στην ιστορία.